συμβολή

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ
 

6 Δεκ., Νικολάου Μύρων (῾Εβ 13,17-21) 

    ᾿Επειδὴ σήμερα τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νικολάου ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας, διαβάζεται ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐ­πι­στολή, ποὺ συνηθίζεται στὶς μνῆμες ἱεραρχῶν. Στὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπι­στο­λή, ὅπως ἔχουμε πεῖ καὶ ἄλλοτε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ ἀποδει­κνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεὸς καὶ ὅτι στὴ νέα πίστη ἔχει γίνει ἀλ­λαγὴ τῆς θρησκείας, τῆς λατρείας, τῆς διαθήκης, τῆς ἱερωσύνης, τοῦ ἱλα­σμοῦ, κλπ, κάνει λίγες τελευταῖες προτροπές. Οἱ περισσότερες ἀπ’ αὐτὲς περιλαμβάνονται στὴν ἀποστολική μας περικοπή. Ἂς τὶς παρακο­λου­θή­σου­με.

    Νὰ πείθεσθε, λέει, καὶ νὰ ὑποτάσσεσθε στοὺς ἐκκλησιαστικῶς προϊσταμένους σας. Διότι αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὶς ψυχές σας, ἐπειδὴ θὰ δώ­σουν λόγο γι’ αὐτές. Νὰ πείθεσθε καὶ νὰ τοὺς ὑπακοῦτε, γιὰ νὰ κά­νουν αὐτὸ τὸ ἔργο τῆς ἀγρυπνίας καὶ ἀπολογίας μὲ χαρὰ καὶ ὄχι μὲ στε­ναγμούς. Διότι δὲν σᾶς συμφέρει πνευματικὰ ν’ ἀναστενάζουν ἐξαι­τί­ας σας οἱ ἐκκλησιαστικοί σας προεστοί. Ἔχετε εὐθύνη ἀπέναντι στὸ Θεό.

    Ἐπειδὴ γίνεται κατάχρηση τῆς φράσεως «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» ἀπὸ πολλοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν δεσποτοκρατικὲς καὶ αὐταρχικὲς ἀντιλήψεις ἔναντι τῶν ὑφισταμένων τους ἱερέων διακόνων καὶ πιστῶν, δὲν εἶναι ἄκαιρο νὰ τονιστεῖ ἐδῶ ὅτι ἡ πειθὼ καὶ ὑποταγὴ τῶν πιστῶν στοὺς ἐπισκόπους εἶναι μὲν ἐπιβεβλημένη, ἀλλ’ εἶναι νωρίτερα ἐπι­βεβλημένη καὶ ἡ ἀγωνία καὶ ἡ ἐν προσευχῇ ἀγρυπνία τῶν ἐπισκόπων γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ ἡ ἀδιάλειπτη συνείδηση τῆς λογοδοσίας τους ἀπέναντι στὸ Θεό. Ἂν οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ἀδιάφοροι ἢ διακατέχονται ἀπὸ κοσμικὲς ἢ αἱρετικὲς ἀντιλήψεις, διὰ τῶν ὁποίων ἐκτρέπονται καὶ ἀπομακρύνονται φανερὰ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐναγώνια φροντίδα ὑπὲρ τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου τους, οἱ πιστοὶ πρέπει νὰ εἶναι τουλάχιστον ἐπιφυλακτικοὶ ἀπέ­ναντί τους, ἂν ὄχι ἀρνητικοί.

    Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἡ πειθὼ καὶ ἡ ὑποταγὴ πρέπει ν’ ἀναβλύζει ἐ­λεύ­θερα καὶ ἀβίαστα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, καθὼς αὐτοὶ θὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ πατρικὸ καὶ ἀγαπητικὸ καὶ θυσιαστικὸ παράδειγμα τοῦ προϊ­στα­μέ­νου, καὶ ὄχι βέβαια νὰ γίνεται μὲ αὐταρχικὸ καὶ πιεστικὸ τρόπο ἐκ μέ­ρους τῶν λεγομένων πνευματικῶν. Κάτι τέτοιο, ποὺ δυστυχῶς γίνεται σὲ εὐρεῖα κλίμακα στὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ μοναστικὰ στάτους, εἶναι ξένο πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

    Καὶ συνεχίζει τὶς προτροπὲς ὁ Ἀπόστολος· Νὰ προσεύχεσθε γιὰ μᾶς. Παίρνω θάρρος καὶ σᾶς ζητῶ τὶς προσευχές σας, διότι εἶμαι βέ­βαι­ος ὅτι ἔχουμε καλὴ συνείδηση, καὶ ἐπειδὴ θέλουμε ἡ συμπεριφορά μας σὲ ὅλα νὰ εἶναι καλή.

    Μιλάει σὲ πληθυντικὸ (ἔχουμε, θέλουμε) ἀπὸ ταπεινοφροσύνη πρὸς ἀποφυγὴ τῆς προσωπικῆς του προβολῆς (ἔχω, θέλω). Ὁ κορυφαῖος ἀπό­στο­λος μὲ ἄκρα συνείδηση τῶν εὐθυνῶν του ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ στὸ σύ­ν­ολο τῶν πιστῶν ζητεῖ ταπεινοφρόνως τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν, γιὰ νὰ τὸν ἐνδυναμώνει ὁ Κύριος στὶς βαριὲς ὑποχρεώσεις του. Οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ ἡ συνείδησή τους μαρτυρεῖ ἀγαθά, ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν. Ἐννοεῖται ὅτι οἱ ἄλλοι, δὲν ἔχουν ἀνάγκη, αἰσθανόμενοι ἐγωι­στι­κῶς ἐπαρκεῖς. Ἐδῶ ἔχουμε μετριασμὸ τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου ἔναντι τῶν πιστῶν. Ἡ ἐξουσία ἀνήκει στὸ Θεό, ἐνῷ ἀπόστολος καὶ πιστοὶ μέσα σὲ πνεῦμα ἀμοιβαίας ἀδελφοσύνης ἔχουν ἀνάγκη ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι ἀπὸ τὸν ἕναν.

    Ἰδιαίτερα σᾶς παρακαλῶ, λέει ὁ Παῦλος, νὰ προσεύχεσθε γιὰ νὰ δώ­σει ὁ Θεὸς νὰ γυρίσω κοντά σας τὸ συντομότερο. Σὰ νὰ τοὺς λέει· Βοηθῆστε με μὲ τὶς προσευχές σας, συνεργῆστε μὲ τὴν προθυμία σας. Δι­ότι ποθῶ νὰ σᾶς δῶ. Ὁ πόθος του αὐτὸς δείχνει τὴν καθαρή του συνεί­δη­ση ἀπέναντί τους. Φαίνεται δὲ πὼς κάποιο συγκεκριμένο ἐμπόδιο ὑπῆρ­χε, ποὺ δὲν ἐπέτρεπε νὰ ἐκπληρώσει τὸν ἅγιο πόθο του. Πιθανῶς τὸ ἐμ­πό­διο νὰ ἦταν κάποια ἐλάχιστα πρόσωπα τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἑβραίων ποὺ ἀν­τι­δροῦσαν στὴν ἐπίσκεψη καὶ παραμονὴ τοῦ Παύλου κοντά τους.

    Καὶ ἀφοῦ πρῶτα ὁ ἀπόστολος ζήτησε τὶς προσευχὲς τῶν πιστῶν, δίνει καὶ αὐτὸς σ’ αὐτοὺς τὶς δικές του εὐχὲς μὲ μία μεγάλη καὶ ἐκτενῆ καὶ συμπυκνωμένη σὲ νοήματα πρόταση, σὰ νὰ μὴ θέλει νὰ τελειώσει τὴν εὐχὴ του αὐτὴ ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη ποὺ τοὺς ἔχει.

    Λέει· Ὁ δὲ Θεὸς ποὺ ἀγαπᾶ καὶ χορηγεῖ τὴν εἰρήνη, καὶ ὁ ὁποῖος ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸ μεγάλο ποιμένα τῶν λο­γικῶν προβάτων, ποὺ πρόσφερε γι’ αὐτὰ σὰν ἱλαστήρια θυσία τὸ αἷ­μα του καὶ μ’ αὐτὴ τὴν προσφορά του ὑπογράφτηκε ἡ αἰωνίου ἰσχύος δι­αθήκη τοῦ αἵματός του μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὁ Θεὸς ποὺ ἄρ­χισε μέσα σας τὴ χορηγία τῆς χάριτός του, εἴθε νὰ συνεχίσει νὰ σᾶς ἐπι­χορηγεῖ καὶ νὰ σᾶς κάνει ἄρτιους καὶ τέλειους σὲ κάθε καλὸ ἔργο, γιὰ νὰ κάνετε πάντοτε τὸ ἅγιο θέλημά του, ἐννοῶ τὸ Θεὸ ποὺ ἐνεργεῖ μυ­στικῶς μέσα σας, ὥστε νὰ κάνετε τὸ ἀρεστὸ ἐνώπιόν του, ἐνδυ­να­μούμενοι ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

    Ἂς σταθοῦμε στὴν καθαυτὸ εὐχή· Εἴθε ὁ Θεὸς ποὺ ἐνεργεῖ μέσα σας νὰ σᾶς κάνει ἄρτιους καὶ τέλειους σὲ κάθε καλὸ ἔργο, γιὰ νὰ κάνετε πάντοτε τὸ ἅγιο καὶ ἀρεστὸ θέλημά του.

    Ἡ ἐσωτερικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει φυσικὴ κλίση νὰ κάνει τὸ κακὸ λόγῳ τῆς βαριᾶς κληρονομιᾶς του ἀπὸ τὸν Ἀδάμ, γιὰ νὰ ἰσορ­ρο­πή­σει καὶ εὐθυγραμμιστεῖ πρὸς τὸ ἀγαθό, χρειάζεται ὁπωσδήποτε τὴν ἀπὸ Θεοῦ χορηγία βοηθείας. Μόνη της εἶναι κουτσὴ καὶ ἀδύνατη. Τὸ καλὸ λοι­πὸν ποὺ τυχὸν κάνουμε ὡς Χριστιανοὶ εἶναι «δόσις ἀγαθὴ καὶ δώρημα τέ­λειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων», ὅπως ἐπι­βε­βαιώνει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἁρμόζει νὰ καυχόμαστε, ἀλλὰ ν’ ἀποδίδουμε ἀξιοχρέως τὸν ἔπαινο στὸ μεγάλο Δωρητή, τοῦ ὁποίου ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

    ᾿Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 2 δεκεμβρίου 2009)