25 νοεμβρίου, ἁγίας Αἰκατερίνης (ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα)
Εἴμαστε παιδιὰ καὶ κληρονόμοι τοῦ Θεοῦ
25 Νοε., Αἰκατερίνης (Γα 3,23-29· 4,1-5)*
Ἡ ἐκκλησία, ἐπιλέγοντας ὡς ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὴν περικοπὴ αὐτὴ γιὰ τὴ σημερινὴ σύναξη, μᾶς δίνει τὸ βαθμὸ τῆς πνευματικῆς συγγένειας ποὺ ἔχει ἡ τιμώμενη ἁγία μὲ τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀξιοπρόσεκτα σημεῖα στὸ βίο τῆς μάρτυρος βάσει τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι ἡ τιμώμενη ἁγία ἦταν α) γυναῖκα, β) παρθένος, γ) πρώην εἰδωλολάτρις καὶ δούλη πνευματικῶς. Μὲ τὸ ποὺ ἔγινε Χριστιανή, ἔγινε ἰσότιμο μέλος μὲ τὰ ἄλλα μέλη τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἄσχετα ἂν ἀνῆκε στὸ ἀδύνατο φῦλο. Ὡς παρθένος ἀναβαθμίστηκε, προσφέροντας μαρτυρικῶς τὴ ζωή της ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Τέλος μπῆκε στὴ μεγάλη οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν πνευματικὴ υἱοθεσία, ποὺ πρόσφερε καὶ σὲ αὐτὴν ὁ σωτῆρας της Κύριος.
Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ υἱοθεσία; Πῶς οἱ πιστοὶ γίνονται γιοὶ καὶ θυγατέρες τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει τὴν ἀπάντηση στὴν περικοπή μας. Προτοῦ νὰ ἔρθει ὁ Χριστός, λέει, ποὺ χάρισε σ’ ὅλους τὴν πίστη, ἤμασταν οἱ Ἰουδαῖοι μέσα σ’ ἕνα φρούριο, ποὺ λεγόταν μωσαϊκὸς νόμος. Στὸν πύργο αὐτὸ μᾶς φύλαγε ὁ Θεὸς αἰχμάλωτους γιὰ τὸ καλό μας. Μᾶς προστάτευε ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία, ποὺ ὑπῆρχε ἔξω καὶ γύρω, ἀπὸ τὴν ὁποία κινδυνεύαμε νὰ προσβληθοῦμε. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς σκόπευε κάποια στιγμὴ στὸ μέλλον νὰ λύσει τὴν αἰχμαλωσία καὶ νὰ δώσει τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.
Ἔτσι ὁ νόμος ἦταν ἕνα εἶδος αὐστηροῦ ἀλλὰ στοργικοῦ παιδαγωγοῦ, ποὺ μᾶς προστάτευε, μᾶς καθοδηγοῦσε καὶ μᾶς προετοίμαζε νὰ δεχτοῦμε τὴν αἰώνια λύτρωση. Κι ὅταν ἦρθε ἡ νέα κατάσταση τῆς πίστεως στὸ Χριστό, δὲν ἤμασταν πιὰ κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιτήρηση καὶ παιδαγωγία τοῦ νόμου. Διότι πιστέψαμε, Ἰουδαῖοι καὶ ἐθνικοί, στὸ Χριστὸ καὶ γίναμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ βάπτισμα. Ὅσοι βαπτισθήκαμε, ντυθήκαμε τὸ Χριστό, δηλαδὴ γίναμε ἕνα μὲ τὸ Χριστό. Κι ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι Γιὸς τοῦ Θεοῦ, γίναμε κι ἐμεῖς γιοὶ τοῦ Θεοῦ. Μὲ μία μόνο διαφορά, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας καὶ φυσικὸς Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ἐμεῖς εἴμαστε πολλοὶ καὶ κατὰ χάριν, κατὰ υἱοθεσία, γιοὶ τοῦ Θεοῦ.
Ἀπὸ τὴν ὥρα λοιπὸν ποὺ μὲ τὸ βάπτισμα ἐνωθήκαμε μὲ τὸ Χριστό, ὅλοι μας στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ εἴμαστε τὸ ἴδιο, ἄσχετα ἂν πρὶν ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἤμασταν Ἰουδαῖοι ἢ εἰδωλολάτρες, δοῦλοι ἢ ἐλεύθεροι, ἄντρες ἢ γυναῖκες. Στὴ νέα κατάσταση τῆς χάριτος δὲν ὑπάρχουν διαφορὲς ἐθνότητος ἢ κοινωνικῆς τάξεως ἢ φύλου. Αὐτὰ ὑπάρχουν μόνο πρὶν καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πίστη στὸ Χριστό. Μέσῳ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο ἑνωθήκαμε, εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ, καὶ ἄρα φυσικοὶ κληρονόμοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτόν. Νά πόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι τὸ βάπτισμα.
Καὶ γίνεται σαφέστερος ὁ Παῦλος μ’ ἕνα δεύτερο παράδειγμα. Ἕνα νήπιο, λέει, κληρονομεῖ ἀπὸ τὸν πατέρα του μιὰ τεράστια περιουσία. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τί πλοῦτο ἔχει. Εἶναι σὰν δοῦλος. Τὸ ἐποπτεύουν οἱ κηδεμόνες, μέχρι νὰ ἐνηλικιωθεῖ. Ἔτσι, λέει, ἤμασταν κι ἐμεῖς, πρὶν ἔρθει ὁ Χριστός. Νήπια. Τὰ κοσμικὰ πράγματα, οἱ κοσμικὲς ἀντιλήψεις καὶ συνήθειες μᾶς θάμπωναν τὰ μάτια καὶ δὲν μᾶς ἄφηναν νὰ δοῦμε τὸν πνευματικό μας πλοῦτο.
Ὅταν ὅμως ἦρθε ὁ κατάλληλος καιρός, ὁ Θεὸς ἔστειλε στὸν κόσμο τὸ Γιό του, ὁ ὁποῖος ταπεινώθηκε, καί, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἦταν Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ γυναῖκα, ὅμοιος μὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ σὰν Ἰουδαῖος στὴν καταγωγή, μπῆκε καὶ αὐτὸς στὴν ὑποχρέωση τῆς τηρήσεως τοῦ νόμου. Κι ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ βγάλει ἀπὸ τὸν πύργο τῆς αἰχμαλωσίας ὅλους ἐμᾶς, δηλαδὴ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ καὶ ἀπειλὴ τοῦ νόμου, καὶ νὰ μᾶς κάνει γιοὺς τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμους τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.
Αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ τῆς υἱοθεσίας χάρισε ὁ Θεὸς καὶ στὴ μάρτυρα Αἰκατερῖνα.
Μακάρι νὰ εἴχαμε καταλάβει, ἀγαπητοί μου, τί ὀφείλουμε οἱ Χριστιανοὶ στὸ Θεό, καὶ τί στὸ Γιό του.
Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης
* Ἡ ἴδια περικοπὴ διαβάζεται ἐπίσης στὶς μνῆμες καὶ ἄλλων ἁγίων γυναικῶν, ὅπως τῶν ἁγίων Βαρβάρας (4 Δεκ.), Μαρίνης (17 Ἰουλ.), Παρασκευῆς (26 Ἰουλ.) κ.λπ..
(δημοσίευσι 24/11/2011)