συμβολή

Ἐγερτήριο σάλπισμα

Κυρ. Τυρινῆς (Ρω 13,11 - 14,4)

    Ἀνάμνηση τοῦ χαμένου παραδείσου κάνουν οἱ ὕμνοι τῆς Κυριακῆς αὐτῆς. Ἐξάλλου τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα κεντρίζει τὴ μνήμη τῆς προσω­ρι­νότητός μας στὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ πνευματικὴ προετοιμασία καὶ ἐπαγρύπνηση ἐν ὄψει τῆς ὥρας ἐκείνης. Εἶναι σάλπισμα ἀφυπνιστικό. Ἂς τὸ ἀκούσουμε.

    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀποβλέποντας στὴν τελειότητα τῶν Χριστιανῶν τῆς Ρώμης, ἀφοῦ παρουσίασε πιὸ πάνω ὡς μέσον ἀποκτήσεώς της τὴν ἀγά­πη ποὺ ὀφείλουν στὸ συνάνθρωπο, τοὺς θυμίζει τώρα σὰν ἄλλο κίνητρο τὴ σωτηρία ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν πετύχει φεύγοντας ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή. Ὁ χρόνος ποὺ περνάει, τονίζει, ὅλο καὶ μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὴν ἡμέρα τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι καιρὸς νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὴ νάρκη τῆς ἀμέλειας. Ἂν τότε ποὺ πιστέψαμε στὸ Χριστὸ δείξαμε ζῆλο γιὰ τὴ σωτηρία μας, πο­λὺ περισσότερο πρέπει νὰ δείξουμε τώρα. Κι ἂν δὲν ἔρθει ὁ Κύριος νὰ μᾶς κρίνει, θὰ ἔρθει ὁ θάνατος. Μετὰ τὸ θάνατο δὲν ὑπάρχουν εὐκαιρίες. Ὅσο ζοῦμε ἀκόμη στὴν παροῦσα κατάσταση μποροῦμε νὰ διορθώσουμε τὰ ἁμαρτήματα, αὐξάνοντας τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν τελειότητά μας.

    Ἡ νύχτα τῆς ἐδῶ ζωῆς, λέει, ἔχει προχωρήσει. Ἡ ἡμέρα τῆς ἄλλης ζωῆς πλησίασε. Ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὶς σκοτεινὲς πράξεις τῆς ἁμαρτίας σὰν βρόμικο ροῦχο κι ἂς ντυθοῦμε τὴν πανοπλία τῶν φωτεινῶν ἔργων τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης. Ὁ διάβολος θὰ μᾶς βρεῖ πάνοπλους καὶ δὲν θὰ μπορέσει νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὴν πορεία μας πρὸς τὴν αἰώνια μακαριότητα. Ἂν μᾶς βρεῖ ἀθωράκιστους, εἶναι δυνατὸς νὰ μᾶς πλανήσει καὶ νὰ χάσουμε τὰ αἰώνια.

    Θωράκισή μας εἶναι ἡ σεμνότητα. Μακριὰ ἀπὸ τὶς καρναβαλικὲς πομ­πὲς καὶ παρελάσεις τῶν μεταμφιεσμένων ὀργιαστῶν τῆς εἰδωλολατρίας. Μα­κριὰ ἀπὸ τὴν πολυποσία καὶ τὶς μέθες, ποὺ βγάζουν τὸν ἄνθρωπο ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του τὴ λογικὴ καὶ τὴν εὐπρέπεια καὶ τὸν κάνουν νὰ μὴ μοιά­ζει γιὰ ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιὰ ἄλογο κτῆνος. Μακριὰ ἀπὸ τὰ κρεβάτια τῆς πορνείας καὶ τῶν παράνομων μίξεων. Μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναίσχυντες καὶ ἀκόλαστες σεξουαλικὲς πράξεις καὶ συνήθειες. Μακριὰ ἀπὸ τὶς φιλονικίες τὶς διχόνοιες τὶς λογομαχίες τὶς ζηλοτυπίες τοὺς φθόνους. ῞Ολ’ αὐτὰ εἶναι ἀσχημοσύνες, ἐκδηλώματα σαρκικῶν ἀνθρώπων, ποὺ ζοῦν χωρὶς καμμιὰ ἔννοια ἀνώτερης ζωῆς καὶ ὑπερέκεινα προσδοκίας.

    Ὅσοι πιστέψαμε ἂς ντυθοῦμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδὴ ἂς τὸν μιμηθοῦμε σὲ ὅλα του. Καὶ στὴ σεμνότητα καὶ στὴν καλωσύνη καὶ στὴν ἀγάπη καὶ στὴν ἁγιότητα καὶ στὴν ἀναμαρτησία καὶ στὴ συγχώρηση καὶ στὴ μακροθυμία καὶ σ’ ὅλες του τὶς ἀρετές, ποὺ εἶχε σὰν ἄνθρωπος καὶ Θεός. Ἀρθεῖτε σὲ πνευματικὴ ζωή. Παραιτηθεῖτε ἀπὸ κάθε πονηρὴ φρον­τίδα γιὰ τὶς ἄνομες σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ πράξεις. Γίνετε μικροὶ Χριστοί.

    Ὅσον ἀφορᾶ στὸ ἄλλο θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τοὺς ἀδύνατους στὴν πίστη, προσέχετε νὰ μὴν τοὺς κατακρίνετε, ἀλλὰ νὰ τοὺς δέχεστε ὅπως εἶναι μαζὶ μὲ τὶς ἀδυναμίες τους. Ὁ ἕνας πιστεύει ὅτι δὲν εἶναι κακὸ νὰ φάει ἀπὸ ὅλα τὰ φαγητά. Ὁ ἄλλος τρώει συνήθως μόνο λαχανικά. Οὔτε αὐ­τὸς ποὺ τρώει νὰ περιφρονεῖ καὶ ἐκμηδενίζει αὐτὸν ποὺ δὲν τρώει, οὔτε αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει νὰ σχολιάζει δυσμενῶς σὰν λαίμαργο καὶ φαγᾶ αὐ­τὸν ποὺ τρώει. Ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι τὸ ἀφεντικό, καὶ τὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλο δοῦ­λο του τὸν δέχτηκε στὴν ἐκκλησία του. Ἐσὺ ποιός εἶσαι καὶ κρίνεις τὸ δοῦλο ποὺ σοῦ εἶναι ξένος; Ὁ Κύριος ξέρει ἂν ὁ ἕνας ἢ ὁ ἄλλος μ’ αὐτὰ ποὺ κάνει στέκεται στὴν πίστη ἢ πέφτει ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Μπορεῖ ἐσὺ νὰ τὸν κρίνεις γιὰ ἐκτὸς πίστεως, ἀλλ’ αὐτὸς τελικὰ θὰ μείνει, διότι ὁ Θεὸς ποὺ βλέπει τὰ ἐλατήριά του μπορεῖ νὰ τὸν στηρίξει καὶ νὰ τὸν στερεώσει, καὶ ἐσὺ θὰ μείνεις μὲ τὴν κατάκριση στὸ στόμα.

    Οἱ προτροπὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἔχουν παντοτινὴ ἰσχύ. Εἶναι καὶ σήμερα ἐξίσου ἐπίκαιρες καὶ ἐπείγουσες ὅσο καὶ στὶς μέρες του. Ἡ ζωή μας εἶναι μικρὴ καὶ τὰ βιοτικὰ μᾶς ἀπορροφοῦν σὲ βαθμὸ ποὺ συχνὰ ἔχουμε παύσει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι πρόκειται νὰ παρουσιαστοῦμε στὸ βῆμα τοῦ Κριτοῦ. Εἶναι αὐτὸ μιὰ ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου σίγουρη, ἀφοῦ στέλνει τοὺς ἀνθρώπους ἐντελῶς ἀπροετοίμαστους στὸ δικαστήριο. Τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἀστεῖα. Οὔτε μποροῦμε νὰ διορθώσουμε τὰ κακῶς ἔ­χον­τα ἀργότερα. Εἴθε νὰ τινάξουμε τὴ θανατηφόρο βαρυκαρία τῆς ἀμέ­λειας, ἔστω στὸ παρὰ πέντε, καὶ νὰ ἐμφανιστοῦμε τότε πανέτοιμοι.

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσι 11/2/2010)