«Δὸς ἡμῖν δέσποτα πρὸς ὕπνον ἀπιούσιν...»(Συμβολὴ τ. 15 σ. 10, Ἀντιόχου μοναχοῦ Πανδέκτης ἔκδ. Φιλοκαλία τῶν νιπτικῶν καὶ ἀσκητικῶν τ. 13Δ σ. 88 καὶ Ἰ. Φουντούλη Λειτουργικὴ τεῦχος ε' 1969 σ. 69) ἀντὶ «Καὶ δὸς ἡμῖν δέσποτα...», λόγῳ σύγχυσης μὲ τὸ «Καὶ δὸς ἡμῖν ἐν ἑνὶ στόματι...» ἤ μὲ διάταξη τοῦ τύπου «εἶτα αἱ εὐχαὶ ''Ἄσπιλε ἀμόλυντε'' καὶ ''Δὸς ἡμῖν δέσποτα''».
'Απαράδεκτη ἐπίσης εἶναι ἡ προσθήκη τοῦ «δέσποτα» στὸ «Καὶ δὸς ἡμῖν ἐν ἑνὶ στόματι...» κατ' ἐπιρροὴν τῆς παραπάνω εὐχῆς.