ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς Λόγοι εἰς εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα σαββάτου Εὐαγγέλιον 2ου σαββάτου Λουκᾶ

PostHeaderIcon Εὐαγγέλιον 2ου σαββάτου Λουκᾶ

 

Σκεφθήκαμε τν προαίρεσή μας;

 

Σάββατο β΄ βδομάδος Λουκ (Λκ 5,17-26)

 

Κύριος κάνει τρία κπληκτικ σημεα μπροστ στ μάτια τν χθρν του· συγχώρηση μαρτιν, διείσδυση στ σκέψη τν φαρισαίων, κα θεραπεία παραλύτου. Προφανς ο φαρισαοι ρθαν ατοπροσώπως ν τν κατασκοπεύσουν κα ν διαπιστώσουν ἂν σα εχαν κούσει π τρίτους γι τ δύναμη κα τν ξουσία του εναι ληθινά.

Τ λόγο τς παρουσίας τους κα τν χι καλοπροαίρετο σκοπό τους καταλαβαίνει χι μόνο καρδιογνώστης Χριστός, πο δν το διαφεύγει τίποτε, λλ κα ο πλο νθρωποι το λαο. Κα ατομάτως προκαλεῖ­ται στ συγκέντρωση μία τμόσφαιρα κρηκτική. λλ’ Κύριος προλα­βαίνει κα τ μεταβάλλει σ τμόσφαιρα θαυμασμο.

Συγκεκριμένως ξιστορεται στ νάγνωσμα τι μία μέρα, χωρς ν προσδιορίζεται ποιά, πάντως στν ρχ τς δημοσίας του δράσεως, η­σος δίδασκε στ πλήθη. Κα ρθαν κα κάθισαν μπροστ σ καθίσματα, πο τος προσφέρθηκαν, φαρισαοι κα νομοδιδάσκαλοι. Εχαν καταφθά­σει π διάφορα χωρι τς Γαλιλαίας κα τς ουδαίας κα π τν ᾿Ιε­ρουσαλμ (17). λλά, πως επαμε, παρουσία τους δν φαινόταν τυχαία.

Κύριος μως, παρ τ στημένη παγίδα, διατηροσε τ νηφαλιότητά του. Ατ φαίνεται κα π τ τι, πως σημειώνει εαγγελιστής, μέσα στν ησο πρχε ἑτοιμοκίνητη αματικ δύναμη γι θεραπεία λων τν σθενν, πο πγαν ν θεραπευθον. Τν ρα κείνη λοιπν κάποιοι ν­τρες πο κουβαλοσαν στ χέρια τους μαζ μ τ κρεββάτι του ναν μ παράλυση, πιχειροσαν ν τν βάλουν μέσα στ σπίτι κα ν τν φή­σουν μπροστ στ Χριστ (18).

Κύριος δίδασκε προφανς μέσα στ σπίτι, ν κι ξω χρος ταν σφυκτικ γεμάτος π κόσμο. Τέλος πάντων, πειδὴ λόγῳ κοσμοσυρ­ρος δν βρκαν δίοδο ν περάσουν, καναν κάτι πρωτότυπο κα θεαματικό. νέβηκαν στν ξύλινη ταράτσα, πο τ χρησιμοποιοσαν τότε λοι σν λιακωτό, κα στ συνέχεια π κε προχώρησαν στ στέγη, στ κερα­μίδια. φαίρεσαν τ κεραμίδια π να μέρος τς στέγης κα κατέβασαν μ σχοινι τν παράλυτο προφανς μαζ μ τ κρεβατάκι του στ μέση, μπροστ στν ησο (19).

Χριστὸς βλέποντας τν πίστη το ρρώστου κα τν φορέων του τι ο κόποι τους δν θ πνε χαμένοι, λλ σίγουρα θ’ μειφθον, επε στν παράλυτο·

Βασανισμένε κα πονεμένε νθρωπε, σοῦ συγχωρονται ο μαρτίες σου (20).

Στ σημεο ατ θίχτηκαν ο παρόντες γραμματες κα φαρισαοι κα λεγαν μ τ σκέψη τους· Ποιός εναι ατς πο λέει βλασφημίες; Ποιός μπορε ν συγχωρε μαρτίες κτς π τ Θεό; (21).

δ κδηλώνεται κακή τους προαίρεση. Πρν ν δον τ συνέχεια, πραν ρνητικ θέση. ν εχαν δε πρν κα λλα σημεα το Χριστο, μειναν παθες. Ζητοσαν φορμή, ποία ν συγκροτε ναντίον του κατηγορία, κα τ βρκαν. ς τέτοια θεώρησαν τ λόγο το Χριστο, πειδ ξεραν π τ Νόμο το Μωϋσέως τι μόνο Θες χει δικαίωμα συγχωρήσεως μαρτιν. ρα ησος κατ τ στενόκαρδο σκεπτικό τους οκειοποιήθηκε κάτι θεϊκὸ διαπράττοντας βλασφημία.

ντ ν διερωτηθον· Μήπως χουμε παρουσία Θεο μπροστά μας; μήπως πρέπει ν τν παραδεχτομε κι μες, πως λαός, τι εναι πεσταλμένος το Θεο; Ατ τ θαυμαστ πο κάνει διαβάζουμε στς Γραφς τι θ τ κάνει ρχόμενος Μεσσίας. Μήπως εναι Μεσσίας; Τίποτε π’ ὅλ’ ατά· εχαν μέσα τους κακία κα δν μποροσαν ν κάνουν καλοπροαίρετες σκέψεις.

ησος βέβαια κατάλαβε τν προσποιητ σκανδαλισμό τους, κα πευθυνόμενος πρς ατος τος ρωτάει.

Γιατί σς περνον τέτοιες σκέψεις π τ μυαλό; Τί εναι πι εκολο ν π; «σοῦ συγχωρονται ο μαρτίες σου, ν π «σήκω κα περπάτα»; Γι ν δετε λοιπν τι υἱὸς το νθρώπου χει ξουσία ν συγχωρε μαρτίες πάνω στ γῆ..., επε στν παράλυτο·

Σ’ σένα λέω· σήκω πάνω, στηρίξου στ πόδια σου, κα φο πά­ρεις στ χέρια σου τ κρεβατάκι σου, πάνω στ ποο σουν μέχρι τώρα ξαπλωμένος, πήγαινε στ σπίτι σου δοξάζοντας τ Θεό.

Κα καταλήφθηκαν λοι π κσταση κα φόβο κα δόξαζαν τ Θεό· λεγαν τι· Σήμερα εδαμε παράδοξα κα περφυσικ πράγματα (22-26).

συγχώρηση μαρτιν, ς γνωστόν, γίνεται οράτως· δν φαίνεται. θεραπεία μως τς παραλύσεως φαίνεται. Γι ν μ μείνει μφιβολία σ κανέναν μήπως συγχώρηση δν ταν πραγματική, Κύριος κανε κα τ θεραπεία, ποία πέδειξε τ διπλ ξουσία του, τς συγχωρήσεως μαρτιν κα τς άσεως σθενν. Κα τ δύο δν μποροσαν ν γίνουν π νθρωπο. Μόνο Θες τ κάνει. ρα ησος, πο χουν μπροστά τους, εναι Θεός.

Μηνύματα.

Πρτον, καλ προαίρεση εναι τ πν γι τ σωτηρία μας. ς κά­νουμε συχν τ σχετικ κοντρλ κι ς ποκεφαλίζουμε μέσα μας τυχν «κεφαλάκια» κακς προαιρέσεως.

Κα να ρώτημα. Δν θ ταν φρόνιμο πρν ν καταφύγουμε σ γιατρος γι σωματικ σθένεια, ν παραδεχτομε τι πιθανς ν’ σθε­νομε γι τ μαρτήματά μας; Κα ρα προσφυγή μας στ μετάνοια δν θ πρεπε ν προηγεται; Δν πάρχει μφιβολία τι ψυχική μας θεραπεία θ διευκολύνει κα τ σωματική μας αση.

 

θανάσιος Γ. Σιαμάκης, ρχιμανδρίτης

 

 

(δημοσίευσις· σεπτέμβριος 2013)