Εὐαγγέλιον 2ου σαββάτου Λουκᾶ
Σκεφθήκαμε τὴν προαίρεσή μας;
Σάββατο β΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ (Λκ 5,17-26)
Ὁ Κύριος κάνει τρία ἐκπληκτικὰ σημεῖα μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἐχθρῶν του· συγχώρηση ἁμαρτιῶν, διείσδυση στὴ σκέψη τῶν φαρισαίων, καὶ θεραπεία παραλύτου. Προφανῶς οἱ φαρισαῖοι ἦρθαν αὐτοπροσώπως νὰ τὸν κατασκοπεύσουν καὶ νὰ διαπιστώσουν ἂν ὅσα εἶχαν ἀκούσει ἀπὸ τρίτους γιὰ τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία του εἶναι ἀληθινά.
Τὸ λόγο τῆς παρουσίας τους καὶ τὸν ὄχι καλοπροαίρετο σκοπό τους καταλαβαίνει ὄχι μόνο ὁ καρδιογνώστης Χριστός, ποὺ δὲν τοῦ διαφεύγει τίποτε, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ. Καὶ αὐτομάτως προκαλεῖται στὴ συγκέντρωση μία ἀτμόσφαιρα ἐκρηκτική. Ἀλλ’ ὁ Κύριος προλαβαίνει καὶ τὴ μεταβάλλει σὲ ἀτμόσφαιρα θαυμασμοῦ.
Συγκεκριμένως ἐξιστορεῖται στὸ ἀνάγνωσμα ὅτι μία μέρα, χωρὶς νὰ προσδιορίζεται ποιά, πάντως στὴν ἀρχὴ τῆς δημοσίας του δράσεως, ὁ Ἰησοῦς δίδασκε στὰ πλήθη. Καὶ ἦρθαν καὶ κάθισαν μπροστὰ σὲ καθίσματα, ποὺ τοὺς προσφέρθηκαν, φαρισαῖοι καὶ νομοδιδάσκαλοι. Εἶχαν καταφθάσει ἀπὸ διάφορα χωριὰ τῆς Γαλιλαίας καὶ τῆς Ἰουδαίας καὶ ἀπὸ τὴν ᾿Ιερουσαλὴμ (17). Ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, ἡ παρουσία τους δὲν φαινόταν τυχαία.
Ὁ Κύριος ὅμως, παρὰ τὴ στημένη παγίδα, διατηροῦσε τὴ νηφαλιότητά του. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι, ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής, μέσα στὸν Ἰησοῦ ὑπῆρχε ἑτοιμοκίνητη ἰαματικὴ δύναμη γιὰ θεραπεία ὅλων τῶν ἀσθενῶν, ποὺ πῆγαν νὰ θεραπευθοῦν. Τὴν ὥρα ἐκείνη λοιπὸν κάποιοι ἄντρες ποὺ κουβαλοῦσαν στὰ χέρια τους μαζὶ μὲ τὸ κρεββάτι του ἕναν μὲ παράλυση, ἐπιχειροῦσαν νὰ τὸν βάλουν μέσα στὸ σπίτι καὶ νὰ τὸν ἀφήσουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ (18).
Ὁ Κύριος δίδασκε προφανῶς μέσα στὸ σπίτι, ἐνῷ κι ὁ ἔξω χῶρος ἦταν ἀσφυκτικὰ γεμάτος ἀπὸ κόσμο. Τέλος πάντων, ἐπειδὴ λόγῳ κοσμοσυρροῆς δὲν βρῆκαν δίοδο νὰ περάσουν, ἔκαναν κάτι πρωτότυπο καὶ θεαματικό. Ἀνέβηκαν στὴν ξύλινη ταράτσα, ποὺ τὴ χρησιμοποιοῦσαν τότε ὅλοι σὰν λιακωτό, καὶ στὴ συνέχεια ἀπὸ ἐκεῖ προχώρησαν στὴ στέγη, στὰ κεραμίδια. Ἀφαίρεσαν τὰ κεραμίδια ἀπὸ ἕνα μέρος τῆς στέγης καὶ κατέβασαν μὲ σχοινιὰ τὸν παράλυτο προφανῶς μαζὶ μὲ τὸ κρεβατάκι του στὴ μέση, μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ (19).
Ὁ Χριστὸς βλέποντας τὴν πίστη τοῦ ἀρρώστου καὶ τῶν φορέων του ὅτι οἱ κόποι τους δὲν θὰ πᾶνε χαμένοι, ἀλλὰ σίγουρα θ’ ἀμειφθοῦν, εἶπε στὸν παράλυτο·
– Βασανισμένε καὶ πονεμένε ἄνθρωπε, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου (20).
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θίχτηκαν οἱ παρόντες γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι καὶ ἔλεγαν μὲ τὴ σκέψη τους· Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ λέει βλασφημίες; Ποιός μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό; (21).
Ἐδῶ ἐκδηλώνεται ἡ κακή τους προαίρεση. Πρὶν νὰ δοῦν τὴ συνέχεια, πῆραν ἀρνητικὴ θέση. Ἐνῷ εἶχαν δεῖ πρὶν καὶ ἄλλα σημεῖα τοῦ Χριστοῦ, ἔμειναν ἀπαθεῖς. Ζητοῦσαν ἀφορμή, ἡ ὁποία νὰ συγκροτεῖ ἐναντίον του κατηγορία, καὶ τὴ βρῆκαν. Ὡς τέτοια θεώρησαν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ ἤξεραν ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Μωϋσέως ὅτι μόνο ὁ Θεὸς ἔχει δικαίωμα συγχωρήσεως ἁμαρτιῶν. Ἄρα ὁ Ἰησοῦς κατὰ τὸ στενόκαρδο σκεπτικό τους οἰκειοποιήθηκε κάτι θεϊκὸ διαπράττοντας βλασφημία.
Ἀντὶ νὰ διερωτηθοῦν· Μήπως ἔχουμε παρουσία Θεοῦ μπροστά μας; μήπως πρέπει νὰ τὸν παραδεχτοῦμε κι ἐμεῖς, ὅπως ὁ λαός, ὅτι εἶναι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ; Αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ ποὺ κάνει διαβάζουμε στὶς Γραφὲς ὅτι θὰ τὰ κάνει ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας. Μήπως εἶναι ὁ Μεσσίας; Τίποτε ἀπ’ ὅλ’ αὐτά· εἶχαν μέσα τους κακία καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν καλοπροαίρετες σκέψεις.
Ὁ Ἰησοῦς βέβαια κατάλαβε τὸν προσποιητὸ σκανδαλισμό τους, καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτοὺς τοὺς ρωτάει.
– Γιατί σᾶς περνοῦν τέτοιες σκέψεις ἀπὸ τὸ μυαλό; Τί εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ πῶ; «σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου, ἢ νὰ πῶ «σήκω καὶ περπάτα»; Γιὰ νὰ δεῖτε λοιπὸν ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ..., εἶπε στὸν παράλυτο·
– Σ’ ἐσένα λέω· σήκω ἐπάνω, στηρίξου στὰ πόδια σου, καὶ ἀφοῦ πάρεις στὰ χέρια σου τὸ κρεβατάκι σου, πάνω στὸ ὁποῖο ἤσουν μέχρι τώρα ξαπλωμένος, πήγαινε στὸ σπίτι σου δοξάζοντας τὸ Θεό.
Καὶ καταλήφθηκαν ὅλοι ἀπὸ ἔκσταση καὶ φόβο καὶ δόξαζαν τὸ Θεό· ἔλεγαν ὅτι· Σήμερα εἴδαμε παράδοξα καὶ ὑπερφυσικὰ πράγματα (22-26).
Ἡ συγχώρηση ἁμαρτιῶν, ὡς γνωστόν, γίνεται ἀοράτως· δὲν φαίνεται. Ἡ θεραπεία ὅμως τῆς παραλύσεως φαίνεται. Γιὰ νὰ μὴ μείνει ἀμφιβολία σὲ κανέναν μήπως ἡ συγχώρηση δὲν ἦταν πραγματική, ὁ Κύριος ἔκανε καὶ τὴ θεραπεία, ἡ ὁποία ἀπέδειξε τὴ διπλὴ ἐξουσία του, τῆς συγχωρήσεως ἁμαρτιῶν καὶ τῆς ἰάσεως ἀσθενῶν. Καὶ τὰ δύο δὲν μποροῦσαν νὰ γίνουν ἀπὸ ἄνθρωπο. Μόνο ὁ Θεὸς τὰ κάνει. Ἄρα ὁ Ἰησοῦς, ποὺ ἔχουν μπροστά τους, εἶναι ὁ Θεός.
Μηνύματα.
Πρῶτον, ἡ καλὴ προαίρεση εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἂς κάνουμε συχνὰ τὸ σχετικὸ κοντρὸλ κι ἂς ἀποκεφαλίζουμε μέσα μας τυχὸν «κεφαλάκια» κακῆς προαιρέσεως.
Καὶ ἕνα ἐρώτημα. Δὲν θὰ ἦταν φρόνιμο πρὶν νὰ καταφύγουμε σὲ γιατροὺς γιὰ σωματικὴ ἀσθένεια, νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι πιθανῶς ν’ ἀσθενοῦμε γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας; Καὶ ἄρα ἡ προσφυγή μας στὴ μετάνοια δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ προηγεῖται; Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ψυχική μας θεραπεία θὰ διευκολύνει καὶ τὴ σωματική μας ἴαση.
Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης
(δημοσίευσις· σεπτέμβριος 2013)