ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς Λόγοι εἰς εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα κυριακῶν Εὐαγγέλιον κυριακῆς πάσχα

PostHeaderIcon Εὐαγγέλιον κυριακῆς πάσχα

 

θεότητα το ναστάντος

 

Πάσχα (ω 1,1-17)

 

Εἶναι εὔλογο τὸ ἐρώτημα· Γιατί ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ πάσχα δὲν ἔχει ἀναφορὰ στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ; Σίγουρα ὅμως μία προσεκτι­κότερη παρατήρηση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διακρίνουμε οὐσιώδη σχέση της μὲ τὸ κεντρικὸ μήνυμα τῆς ἀναστάσεως, ποὺ ἔχει ἄρρηκτη σχέση μὲ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴ δύναμη τῆς ὁποίας ἔγινε ἡ ἀνάσταση. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ δὲν μᾶς μιλάει γιὰ τὴν ἀνάσταση, ἀλλὰ γιὰ τὸν Ἀναστάντα. Διακηρύσσει ὅτι ὁ ἀναστὰς Ἰησοῦς εἶναι Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὕψιστος, ἄναρχος, συνάναρχος μὲ τὸν Πατέρα, ὁμοούσιος, συνδημιουργὸς καὶ συμπρονοητὴς τοῦ κτιστοῦ κόσμου, Θεὸς ἀληθινός, τέλειος ἄνθρωπος, ζωοποιός, ἐξουσιαστὴς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἂς δοῦμε τὴ βαθυνούστατη περικοπὴ στὰ κεντρικὰ νοήματά της.

 

Λόγος εναι Θεός

1-2. ν ρχ ἦν Λόγος. Στὴν ἀρχὴ (πρὶν ἀπὸ κάθε πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ δημιουργία) ἦταν ὁ Λόγος. Καὶ ὁ Λόγος ἦταν (ἀχρόνως) μαζὶ μὲ τὸ Θεό. Καὶ ὁ Λόγος ἦταν Θεὸς (τέλειος, ἀληθινός, ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα. Διότι δὲν ὑπάρχουν δύο θεοί, ἀλλ’ ἕνας μόνο ἀληθινὸς Θεός). ῾Ο Λόγος ἦταν ἀχρόνως μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα ὡς ἄναρχος Λόγος ἐξ ἀνάρχου Πατρός.

 

Λόγος συνδημιουργς μ τν Πατέρα

3. Ὅλα (ἀνόργανη καὶ ὀργανικὴ φύση) ἔγιναν ἀπὸ τὸ Λόγο (μὲ ἰσομερῆ καὶ ἰσοδύναμη συνεργασία του μὲ τὸν Πατέρα). Χωρὶς τὴ δική του ἰσόψηφη συνεργασία (= χωρς ατο) δὲν ἔγινε τίποτε ἀπ’ ὅσα ἔγιναν.

 

Λόγος εναι ζωοποιός

4. Μέσα στὸ Λόγο ὑπῆρχε ἀϊδίως ἡ ζωή, (καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Λόγος εἶναι πηγὴ τῆς ζωῆς, ζωοποιός). Καὶ ἡ ζωὴ εἶναι τὸ πᾶν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους.

 

Λόγος εναι τ φς. Τ φς εναι Χριστός

6-7. Παρουσιάστηκε στὸν κόσμο ὁ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ νὰ μαρτυρήσει ποιός εἶναι τὸ φῶς, καὶ νὰ πιστέψουν ὅλοι στὴ μαρτυρία του.

8. Ὁ Ἰωάννης δὲν ἦταν τὸ φῶς, ἀλλ’ αὐτὸς ποὺ ἦρθε γιὰ νὰ δείξει ποιός εἶναι τὸ φῶς. (Τὸ φυσικὸ φῶς εἶναι αὐταπόδεικτο, ἀλλὰ τὸ πνευματικό, ὁ Χριστός, χρειαζόταν δείκτη).

9. Τὸ ἀληθινὸ φῶς εἶναι ὁ (ἐνσαρκωμένος) Λόγος (= ὁ Ἰησοῦς Χριστός), ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ γεννιέται στὸν κόσμο.

 

Λόγος προνοητὴς κα συντηρητς τς ζως

5. Τὸ φῶς φέγγει μέσα στὸ σκοτάδι. Τὸ φῶς νικάει τὸ σκοτάδι καὶ κυριαρχεῖ. (Ἡ ζωὴ ποὺ χορηγεῖ ὁ ζωοδότης Λόγος νικάει τὴ φθορά, κι ὁ Λόγος ἀναδεικνύεται προνοητὴς καὶ συντηρητὴς τῆς ζωῆς).

10. Αὐτὸ τὸ φῶς ἦταν στὸν κόσμο, κι ὁ κόσμος ἔγινε ἀπὸ αὐτὸν (ὁ Χριστὸς ἐδῶ ταυτίζεται μὲ τὸ φῶς. Τὸ φῶς προσωποποιεῖται. Ἀλλάζει γένος. Ἀπὸ οὐδέτερο γίνεται ἀρσενικό). Ἀλλ’ ὁ κόσμος δὲν τὸν ἀντιλήφθηκε.

11. Τὸ φῶς (= ὁ Χριστὸς) ἦρθε ἀνάμεσα στοὺς δικούς του, (τοὺς κατὰ σάρκα ὁμοεθνεῖς), ἀλλ’ οἱ Ἰσραηλῖτες δὲν τὸν παραδέχτηκαν, (παρ’ ὅλο ὅτι πῆραν ὑποσχέσεις ὅτι θὰ ἔρθει, κι ὁ πρόδρομος τοὺς τὸν εἶχε δείξει. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν δικαιολογοῦνται ποὺ δὲν τὸν παραδέχτηκαν).

 

Λόγος γινε νθρωπος

14. Καὶ ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Καὶ συναναστράφηκε μαζί μας.

15. Ὁ Ἰωάννης μαρτυρεῖ γι’ αὐτὸν λέγοντας· «Εἶναι αὐτὸς ποὺ σᾶς εἶπα ὅτι, ἐνῷ ἔρχεται μετὰ ἀπὸ μένα, ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ μένα (ἀϊδίως)».

 

Ο νθρωποι το Λόγου

μέτοχοι τῆς τελειότητός του κα παιδι το Θεο

16. Καὶ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς τελειότητός του πήραμε ὅλοι (ὅσοι τὸν πιστεύουμε). Ὡς Χριστιανοὶ πήραμε χάρη μὲ τὸ παραπάνω.

17. Διότι ὁ νόμος δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ τὸ Μωϋσῆ στοὺς Ἰσραηλῖτες, ἐνῷ σ’ ἐμᾶς (τοὺς Χριστιανοὺς) δόθηκε ἡ χάρη καὶ ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό. (Δοῦλος ὁ Μωϋσῆς, κύριος ὁ Χριστός. Νόμος ἐκεῖ, ἀλήθεια ἐδῶ).

12. Σ’ ὅσους τὸν παραδέχτηκαν ἔδωσε τὸ προνόμιο νὰ γίνουν παιδιὰ τοῦ Θεοῦ (κατὰ χάριν).

13. Πρόκειται γι’ αὐτοὺς ποὺ γεννήθηκαν χωρὶς γυναικεῖα αἵματα, χωρὶς γενετήσια ὁρμή, ἀλλ’ ἀπὸ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. (Τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ποὺ γεννιοῦνται χωρὶς θέλημα ἀνδρός, εἶναι πιὸ προνομιοῦχα ἀπὸ τοὺς Ἰσαάκ, Ἰακώβ, Σαμψών, Ἰωάννη βαπτιστή, ποὺ γεννήθηκαν μὲ σαρκικὴ ὄρεξη, ἔστω ὑποβαθμισμένη).

 

Λόγος εναι μονογενς Γις το Θεο. μοούσιος

18. Τὸ Θεὸ δὲν τὸν εἶδε κανένας καὶ ποτέ, (οὔτε ὁ Μωϋσῆς οὔτε ὁ Ἠλίας, ποὺ θεωροῦνταν θεόπτες). Μόνο ὁ μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι στὸν κόλπο του, ἔχει τὴν οὐσία του, μόνο αὐτὸς μᾶς ἀποκάλυψε πῶς εἶναι ὁ Θεὸς τῆς χάριτος καὶ τῆς ἀλήθειας.

 

Συμπεράσματα

Ὡς τέτοιος ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρατεῖται ἀπὸ τὸ θάνατο. Ἡ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου ἦταν κάτι μικρὸ σὲ σύγκριση μὲ τὰ μεγάλα ποὺ ἔκανε ὡς Θεός. Μὲ τὸ θάνατό του νίκησε τὸ θάνατο καὶ χάρισε τὴν ἀθανασία στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Μποροῦμε τώρα νὰ ρωτοῦμε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη· Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ θανατηφόρο κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ᾅδη, ἡ νίκη σου;

Μποροῦμε ἀκόμη ὡς μέλη τοῦ ἀναστημένου σώματος τοῦ Χριστοῦ νὰ συμμετέχουμε στὴ χαρὰ τῆς νίκης τοῦ Κυρίου καὶ μὲ τὴ δύναμη τῆς ἀναστάσεώς του νὰ δίνουμε τὴ μάχη κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ κακοῦ, ἀποφεύγοντας τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ γευόμενοι τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ποιός δὲν αἰσθάνεται πλουσιότερος εὐγενέστερος καὶ εὐτυχέστερος στοχαζόμενος τὶς ἀποκαλυπτικὲς αὐτὲς πληροφορίες γιὰ τὸν προαιώνιο Λόγο; Εὐγνωμοσύνη αἰώνια στὸ νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ δωρητὴ τῆς χάριτος καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Χριστὸς ἀνέστη!

 

θανάσιος Γ. Σιαμάκης, ρχιμανδρίτης

 

 

(δημοσίευσι 11/4/2012)