συμβολή

Φῶς τοῦ κόσμου ὁ Χριστὸς

Κυρ. μετὰ τὰ Φῶτα (Μθ 4,12-17)

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀρχίζει τὸ δημόσιο ἔργο του ἀπὸ τὴ Γαλι­λαία. Ὁ χρόνος τῆς ἐνάρξεως εἶναι σημαδεμένος μὲ τὴ νίκη του κατὰ τοῦ διαβόλου στὴν ἔρημο, ὅπου ὁ διάβολος, ἀμέσως μετὰ τὴ βάπτισή του, θέλησε νὰ τὸν πειράξει, ὕστερα ἀπὸ μία μακρὰ καὶ ἀπόλυτη νηστεία 40 ἡμερονυκτίων ποὺ ἔκανε ἐκεῖ.

Τρεῖς φορὲς τοῦ ἐπιτέθηκε ὁ διάβολος, βλέποντάς τον σὰν ἁπλὸ ἄνθρωπο, καὶ τρεῖς φορὲς τὸν νίκησε ὁ Ἰησοῦς, ὄχι σὰν Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ σὰν ἁπλὸς ἄνθρωπος. Μία φορὰ τὸν προκάλεσε νὰ κάνει τὶς πέτρες ψωμί, μία τοῦ ζήτησε νὰ πέσει ἀπὸ τὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ κάτω, γιὰ νὰ τὸν προλάβουν, λέει, καὶ νὰ τὸν σώσουν οἱ ἄγγελοι, καὶ μία πρότεινε νὰ τὸν προσκυνήσει. Ὁ Κύριος ὅμως τὸν ἀποστόμωσε μὲ λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὶς τρεῖς φορὲς (Δε 6,13· 8,3· Ψα 90,11).

Ἀφορμὴ τῆς ἐνάρξεως τοῦ κηρύγματος ἀπὸ τὴ Γαλιλαία καὶ γενικότερα τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ὑπῆρξε ἡ εἴδηση ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν Ἡρῴδη. Μποροῦσε καὶ πιὸ νωρὶς ν’ ἀρχίσει ὁ Ἰησοῦς, ἀλλ’ ἔπρεπε ὁ Βαπτιστὴς νὰ τελειώσει τὸ προδρομικὸ ἔργο του, ὥστε ν’ ἀκούγεται ἕνα μόνο κήρυγμα, γιὰ νὰ μὴν μπερδεύεται ὁ κόσμος. Ὁ Ἰωάννης βαίνει τώρα πρὸς τὸ μαρτυρικό του τέλος, καὶ τὸ στόμα του θὰ κλείσει βιαίως μία γιὰ πάντα μὲ τὸ μαχαῖρι τοῦ Ἡρῴδη, ἀλλ’ ἕνα ἄλλο στόμα πολὺ ἀνώτερο, στόμα ἀληθινὸ θεῖο καὶ ἀδιάψευστο ἀρχίζει τὴν ἴδια ὥρα μὲ τὸ ἴδιο κήρυγμα.

Ἀρχίζει λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Γαλιλαία. Ἀφήνει τὴν Ἰουδαία, ὅπου εἶχε βαπτιστεῖ καὶ εἶχε κατανικήσει τὸ διάβολο, καὶ ἔρχεται βορειοτέρα, ἐκεῖ στὰ γνωστὰ καὶ οἰκεῖα μέρη, ὅπου εἶχε μεγαλώσει σὰν παιδὶ καὶ ἐργάστηκε χειρωνακτικὰ σὰ νέος. Ὄχι ἀκριβῶς ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖ νοίκιασε σπίτι καὶ κατοίκησε, στὴν παραλίμνια αὐτὴ πόλη καὶ πρωτεύουσα τῆς Γαλιλαίας, ποὺ βρίσκεται στὰ ὅρια τοῦ νομοῦ Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλίμ, ΒΔ τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, ποὺ λεγόταν καὶ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος. Ἀπ’ ἐκεῖ ἄρχισε τὰ λόγια τῆς χάριτος ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ στόμα του, παρ’ ὅλο ὅτι εἶχε ἀντιμετωπίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κιόλας σύσσωμη τὴν ἐχθρότητα τῶν συμπατριωτῶν του Ναζωραίων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἔδιωξαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν ὁδήγησαν ἀναγκαστικὰ σ’ ἕναν γκρεμὸ τοῦ βουνοῦ ποὺ εἶχε σχῆμα φρυδιοῦ, γιὰ νὰ τὸν γκρεμίσουν κάτω, ἀλλ’ ἐκεῖνος πέρασε ἀσφαλὴς ἀπ’ ἀνάμεσά τους, χωρὶς νὰ μπο­ρέσουν νὰ τὸν ἐμποδίσουν ἢ νὰ τὸν συλλάβουν.

Μὲ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ Ἰησοῦ στὴν Καπερναούμ, ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μὲ τὸ θεόπνευστο μάτι του βλέπει τὴν ἐκπλήρωση μιᾶς ρήσεως τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, ποὺ λέει· Λαὲ τῶν περιοχῶν τῆς φυλῆς Ζαβουλὼν καὶ τῆς φυλῆς Νεφθαλίμ, ποὺ γειτνιάζεις μὲ τὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τῆς Μεσογείου θαλάσσης, ποὺ μοιάζει μὲ δρόμο, καὶ ἐκτείνεται πέρα ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη ποταμό, καὶ ἀποτελεῖς τὴν εἰδωλολατρικὴ Γαλιλαία· Λαέ, ποὺ κάθεσαι καθηλωμένος στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης καὶ ἀσεβείας, εἶδες μεγάλο καὶ μοναδικὸ φῶς (τὸ Χριστό). Καὶ σ’ ὅλους τοὺς ἄλλους εἰδωλολατρικοὺς λαοὺς ποὺ κατακρατοῦνται στὴ χώρα, στὴν ὁποία ἐπεκάθησε καὶ κυριαρχεῖ ἡ σκιὰ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, ἀνέτειλε τὸ ἀληθινὸ φῶς τῆς ζωῆς καὶ τῆς εὐτυχίας. Καὶ ὡς φῶς φυσικὰ ὁ προφήτης ἐννοεῖ τὸ Χριστό, τὸ Μεσσία.

Ὡραία εἰκόνα. Ὁ Χριστὸς ἐμφανίζεται σὰν φῶς μέσα στὰ σκοτάδια τοῦ εὐρυτέρου ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ καὶ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τὸ φῶς φωτίζει, καὶ ὁ Χριστὸς φωτίζει τὶς ψυχές. Τὸ φῶς ἐπιτρέπει νὰ δεῖς γύρω σου, τὸν ἑαυτό σου. Καὶ ὁ Χριστός, ὁ πνευματικὸς ἥλιος, ἐπιτρέπει νὰ δεῖς τὸν πλησίον σου, τὸν ἑαυτό σου, τὸ Θεό. Ἀπαίσια ἡ κατάσταση τοῦ διαρκοῦς σκότους. Αἴσια καὶ εὐτυχὴς ἡ κατάσταση τοῦ φωτός. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης 6 φορὲς στὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του καὶ 22 φορὲς σ’ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ Εὐαγγελίου του. Ὅποιος ἀκολουθεῖ αὐτὸ τὸ φῶς, τὸ Χριστό, δὲν πρόκειται νὰ περπατήσει στὸ σκοτάδι. Ἡ ζωή του θὰ εἶναι σὲ μία διαρκῆ καὶ ἀληθινὴ φωτοχυσία.

Ἀπὸ τότε λοιπὸν ποὺ ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴν Καπερναούμ, ἄρχισε τὸ κήρυγμά του, στὸ ὁποῖο ἔλεγε· Μετανοεῖτε· πλησίασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀφοῦ ἦρθε ὁ βασιλιᾶς, εἶναι ὑπόθεση ἡμερῶν νὰ ἱδρυθεῖ καὶ ἡ βασιλεία του ἡ πνευματική. Γραφτεῖτε μέλη τῆς βασιλείας του. Πετάξτε τὸν παλιὸ ἄνθρωπο. Ντυθεῖτε τὸ νέο.

Εἶναι ἄξιο παρατηρήσεως ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀρχίζει τὸ κήρυγμά του μὲ τὴ μετάνοια, ἀκριβῶς ὅπως τὴν κήρυττε καὶ ὁ Ἰωάννης. Προφανῶς γιὰ νὰ περάσουν ὁμαλὰ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἰωάννου, ποὺ ἀγαποῦσαν καὶ σέβονταν, στὴ διδασκαλία τοῦ ἄλλου διδασκάλου, ποὺ θ’ ἀγαπήσουν καὶ θὰ παραδεχτοῦν. Ἐξ ἄλλου τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας εἶναι τὸ βασικότερο ἀπ’ ὅλα. Μακάρι νὰ αἰσθανθοῦμε ὅλοι μας τὴν ἀληθινὴ μετάνοια. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι δική μας.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 5/1/2012)