συμβολή

Λόγος καὶ σημεῖο

Κυρ. Β΄ Νηστ. (Μρ 2,1-12), Παραλυτ. Καπερναούμ

Οἱ ἱεροὶ εὐαγγελισταὶ στὰ Εὐαγγέλιά τους συνήθως ἐξιστοροῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ τὰ θαύματα ἢ σημεῖα ἢ τέρατα, ὅπως λέγονται, ποὺ ἔκανε. Τὰ θαύματα πιστοποιοῦν τὴ θεία δύναμη τοῦ λόγου του. Ἡ δύναμη τοῦ λόγου του εἶναι ποὺ τὰ πραγματοποιεῖ. Λόγια καὶ σημεῖα μαζὶ κατέπλητταν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ὁδηγοῦσαν στὴν πίστη στὴ μετά­νοια στὴ σωτηρία. Τὴν κατάπληξη τοῦ λαοῦ συναντοῦμε καὶ στὸ εὐαγγέλιο τῆς Β΄ Κυριακῆς τῶν νηστειῶν.

Στὴν Καπερναούμ, τὴν πρωτεύουσα τῆς Γαλιλαίας, ὁ Χριστὸς μπαίνει στὸ σπίτι κάποιου γνωστοῦ του. Ἀπὸ τὴ λίγη μέχρι τώρα δημόσια ζωή του εἶχε γίνει εὐρύτερα γνωστὸς καὶ ἡ παρουσία του ἤδη μαγνήτιζε τὰ πλήθη. Ἔτσι ὁ κόσμος κατέκλυσε ἀσφυκτικὰ τὸν αὔλιο χῶρο καὶ τὸ σπίτι, ὅπου βρισκόταν τὴν ἡμέρα ἐκείνη. «Βελόνα δὲν ἔπεφτε», ποὺ λέει ὁ λόγος. Κι ἀφοῦ ὁ λαὸς διψοῦσε, ὁ Κύριος, ποὺ ἄλλοτε εἶπε Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω, δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς ἀφήσει διψασμένους. Ἀπὸ κάποιο ἐμφανὲς σημεῖο τοῦ σπιτιοῦ ἄνοιξε τὶς «κάνουλες» καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Κι ἂν ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος δὲν μᾶς διέσωσε τὴν ὁμιλία τοῦ Κυρίου, πάντως εἶναι περισσότερο ἀπὸ βέβαιο ὅτι καὶ σ’ αὐτὴν ὁ Κύριος ἔλεγε ἄκρως ἐνδιαφέροντα πράγματα, κι ὁ κόσμος παρακολουθοῦσε μὲ ἀδιάπτωτη προσοχή.

Τὸ λόγο στὴ συγκεκριμένη ἀφήγηση διαδέχεται ἡ εἰκόνα, ὁ διάλογος, τὸ σημεῖο, ἡ ἔκσταση. Ἂς τὰ παρακολουθήσουμε.

Τέσσερις ἄνδρες σηκώνουν στὰ χέρια τους ἕναν παράλυτο μαζὶ μὲ τὸ κρεβάτι του καὶ τὸν κατεβάζουν μπροστὰ στὸ θεῖο Διδάσκαλο. Τὸ κατέβα­σμα ἔγινε ἀπὸ τὴ στέγη μὲ σχοινιά, ὅπως γίνεται σήμερα τὸ κατέβασμα τῶν νεκρῶν στὸν τάφο. Ἀλλὰ γιατί ὅλος αὐτὸς ὁ κόπος; Διότι ὁ κόσμος ποὺ ἄκουγαν τὴν ὁμιλία τοῦ Κυρίου εἶχαν προσκολληθεῖ τόσο στὸ στόμα του, ὅσο δὲν προσκολλῶνται οὔτε τὰ βυζανιάρικα στὸ μαστὸ τῆς μάνας τους. Εἶχαν δημιουργήσει ἀδιαπέραστο τεῖχος, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ διασχί­σουν μὲ τὸ κρεβάτι στὰ χέρια τους. Ἀλλ’ ἡ πεποίθηση τοῦ ἀσθενοῦς καὶ τῶν φορέων του, ὅτι θὰ λάβει ὑγεία, τοὺς ἔκανε ἐπινοητικοὺς καὶ βρῆκαν ἄλλο δρόμο. Ἀφαίρεσαν 2-3 μεγάλες λίθινες πλάκες τῆς στέγης, καὶ τὸν κατέβασαν.

Ὅλοι τώρα βλέπουν καὶ συγκινοῦνται, μὰ πιὸ πολὺ ὁ Κύριος. Μόνο ὁ παράλυτος φαινόταν ἐναγώνιος, διότι δὲν ἤξερε ἂν ὁ Κύριος θὰ τὸν δεχτεῖ μὲ τόσο βεβαρημένο καὶ ἔνοχο παρελθόν. Γρήγορα ὅμως ἡ ἀγωνία του λύνεται καὶ μεταστρέφεται σὲ χαρά, ὅταν ἀκούει τὸν Κύριο νὰ τοῦ λέει τρυφερά· Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται (ἀπὸ μένα) οἱ ἁμαρτίες σου ποὺ προκάλεσαν τὴν παραλυσία. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ κόβω τὶς ρίζες τοῦ κακοῦ.

Οἱ ἄνθρωποι ἀκοῦν τὰ σπλαχνικὰ λόγια τοῦ Κυρίου καὶ χαίρουν. Ἐ­ξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ γραμματεῖς, ποὺ μέσα τους ἀμφισβήτησαν τὴν ἁρμοδιότητα τοῦ Χριστοῦ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, ἀφοῦ, κατ’ αὐτούς, τὴν ἀποκλειστικὴ ἁρμοδιότητα τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὴ σφετερισθεῖ κανένας. Κάθε σφετεριστής, ὅπως αὐτὴ τὴ στιγμή, κατὰ τὴ γνώμη τους, ὁ Ἰησοῦς, διαπράττει βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ.

Στὴν πραγματικότητα βέβαια τὸ ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα τῆς βλασφη­μίας κατὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος τὸ διέπρατταν αὐτοί, ἐπιμένοντας ν’ ἀμφισβητοῦν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ ὁ Κύριος τοὺς εἶχε δώσει πολλὲς φορὲς δείγματα τῆς θείας δυνάμεώς του μὲ τὸν αὐθεντικὸ λόγο του καὶ τὰ καταπληκτικὰ θαύματά του.

Ἡ ἀντίδραση τῶν γραμματέων δὲν ἔγινε αἰσθητὴ ἀπὸ τὸ λαό, διότι ἔγινε μέσα στὴ σκέψη τους, κι ὄχι φωναχτὰ ἢ ψιθυριστά. Μόνο ὁ καρδιο­γνώστης διάβασε τὴ σκέψη τους καὶ ἀντέδρασε ἀποδεικτικά, ὄχι ἐξουσιαστικὰ ἢ ταπεινωτικά. Τοὺς λέει· Ἐσεῖς μὲ ἀμφισβητεῖτε, ἀλλ’ ἐγὼ σᾶς ἐρωτῶ· Τί εἶναι πιὸ εὔκολο; νὰ πῶ στὸν παράλυτο· Σοῦ συγχωροῦν­ται οἱ ἁμαρτίες σου; ἢ νὰ τοῦ πῶ· Σήκω, πᾶρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περ­πάτα; Σὰ νὰ τοὺς ἔλεγε· Μπορῶ νὰ τὰ κάνω καὶ τὰ δύο. Ποιό προτιμᾶτε ἐσεῖς; Προφανῶς τὸ δεύτερο, ποὺ φαίνεται, ἐνῷ τὸ πρῶτο δὲν φαίνεται, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀμφισβητήσατε. Γιὰ νὰ πιστέψετε λοιπὸν αὐτὸ ποὺ δὲν φαί­νεται, θὰ κάνω αὐτὸ ποὺ φαίνεται. Καὶ εὐθὺς δίνει ἐντολὴ στὸν παράλυτο· Σήκω ἐπάνω, πᾶρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου. Στὴν παν­τοκρατορικὴ φωνὴ αὐτοστιγμεὶ σηκώνεται ὁ παράλυτος καὶ ἐκτελεῖ τὴν ἐντολὴ τοῦ εὐεργέτου του. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν σαλέψει (= ἐξίσταντο) καὶ ἔλεγαν· Ποτὲ δὲν εἴδαμε τέτοιο πρᾶγμα.

Μοναδικὸς ὁ Κύριος στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Μόνο σὲ ἕνα περιστα­τικό, τὸ ἐξετασθέν, παρουσιάζεται νὰ διδάσκει, νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες, νὰ ἐλέγχει τὶς σκέψεις τῶν γραμματέων, νὰ θεραπεύει παραλυσία ἀκαριαίως, νὰ προκαλεῖ ἔκρηξη θαυμασμοῦ. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 17/3/2011)