συμβολή

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

Κυρ. Παραλύτου (Πρξ 9,32-42)

    Ὁ ἀπόστολος Πέτρος προφανῶς μετὰ τὴν κατάπαυση τοῦ διωγμοῦ βγῆ­κε ἀπὸ τὰ ᾿Ιεροσόλυμα καὶ ἔκανε μία περιοδεία πρὸς τὰ ΒΔ μέρη, ἐπι­σκε­πτόμενος πόλεις καὶ χωριὰ καὶ ἐρχόμενος σὲ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς Χρι­στιανοὺς τῶν περιοχῶν αὐτῶν, ἐνθαρρύνοντας, νουθετώντας, διδάσκοντας αὐτούς. Ὁ Ἰωάννης χρυσόστομος τὸν παρομοιάζει μὲ στρατηγὸ ποὺ ἐπι­σκέ­πτεται τὰ στρατόπεδα καὶ πραγματοποιεῖ ἐπιθεώρηση. Παντοῦ τὸν βλέ­πει παρόντα καὶ ἀναπτύσσοντα πρωτοβουλίες στὰ ζητήματα τῆς νεο­σύστατης Ἐκκλησίας.

    Ξεκινώντας ἀπὸ τὰ ᾿Ιεροσόλυμα καὶ κατηφορίζοντας ΒΔ πρὸς τὴν ἀνα­τολικὴ ἀκτὴ τῆς Μεσογείου θαλάσσης, βρέθηκε στὸ χωριὸ Λύδδα. Δεκα­πέν­τε χιλιόμετρα δυτικότερα ἦταν ἡ παραθαλάσσια πόλη Ἰόππη (σημερινὴ Γιάφα). Στὴ Λύδδα ἐπισκέφθηκε κάποιον ποὺ λεγόταν Αἰνέας. Ἀπὸ τὸ ἑλ­ληνικὸ ὄνομα καταλαβαίνουμε ὅτι ἦταν Ἰουδαῖος Χριστιανὸς ποὺ εἶχε σὰν μη­τρικὴ γλῶσσα τὴν ἑλληνική. Ὁ πονεμένος αὐτὸς ἄνθρωπος ἦταν στὸ κρε­βάτι μὲ ὁλικὴ παραλυσία. Μετὰ ἀπὸ ὀχτὼ χρόνια παραλυσίας ὁ Αἰνέας δὲν εἶχε καμμιὰ ἐλπίδα νὰ γίνει καλά. Νά ὅμως ποὺ τὰ πράγματα τὸν διέ­ψευ­σαν τόσο εὐχάριστα.

    Ὁ ἀπόστολος Πέτρος φαίνεται πὼς δὲν πῆγε τυχαίως στὸ σπίτι τοῦ Αἰ­νέα, ἀλλὰ τὸν εἶχαν παρακαλέσει οἱ Χριστιανοὶ τῆς πόλεως αὐτῆς νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ καὶ νὰ τὸν παρηγορήσει. Ὁ Πέτρος ὅμως δὲν ἀρκέστηκε σὲ μιὰ ἁπλὴ παρηγορία. Παρορμώμενος ἀπὸ τὸ Θεὸ προβαίνει στὴ θεραπεία του. Λέει στὸν παράλυτο· Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στὸν ὁποῖο πιστεύεις, σὲ θε­ραπεύει αὐτὴ τὴ στιγμή. Ὁ Πέτρος ἁπλῶς ἀνακοινώνει. Ὁ Χριστὸς θε­ρα­πεύει. Σήκω ἐπάνω, τοῦ λέει, καὶ στρῶσε μόνος τὸ κρεβάτι σου. Ἀρκετὰ μέχρι τώρα σοῦ τὸ ἔστρωναν ἄλλοι, καὶ σὲ περιποιοῦνταν. Καὶ ἀμέσως ση­κώ­θηκε. Ἡ παραλυσία ὑποχώρησε αὐτοστιγμεί. «Ὅπου Θεὸς βούλεται, νι­κᾶ­ται φύσεως τάξις». Τὸ γεγονὸς μαθεύτηκε γρήγορα σ’ ὅλη τὴ γύρω πε­ριο­χὴ Λύδδας καὶ Σάρωνος. Οἱ ἄνθρωποι εἶδαν γερὸ τὸν Αἰνέα, ἄκουσαν νὰ τοὺς διηγεῖται πῶς ἔγινε καλά, καὶ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία γύρισαν στὸ Χρι­στό.

    Στὸ μεταξὺ τὸ ἔμαθαν καὶ στὴ διπλανὴ Ἰόππη. Σ’ αὐτὴν τὴν πόλη ἦταν μία Χριστιανή, ποὺ λεγόταν Ταβιθά (= ζαρκάδι, δορκάς). Ἡ ζωὴ τῆς γυ­ναί­κας αὐτῆς ἦταν γεμάτη ἀπὸ καλὰ ἔργα καὶ ἐλεημοσύνες. Καὶ ἦταν γι’ αὐτὸ πολὺ ἀγαπητὴ στὴν κοινωνία. Ὅμως τὶς τελευταῖες μέρες εἶχε ἀρ­ρω­στήσει καὶ πέθανε. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἔκαναν ἀμέσως ὅλα τὰ νεκρικὰ ἔθιμα. Ἔλουσαν τὸ σῶμα της καὶ τὸ τοποθέτησαν στὸ ἐπάνω δωμάτιο.

    Ἔκαναν καὶ κάτι ἄλλο. Ὄντας ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴ διπλανὴ Λύδ­δα, ἔστειλαν δύο ἄνδρες καὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ μὴ θεωρήσει κουραστικὸ νὰ περάσει καὶ ἀπὸ τὴν πόλη τους. Δὲν φαίνεται νὰ τοῦ εἶπαν λεπτο­μέ­ρειες σχετικὰ μὲ τὸ θάνατο τῆς Ταβιθᾶ. Ἁπλῶς τὸν προσκάλεσαν. Προφα­νῶς σκέφθηκαν ὅτι δὲν εἶναι ἀπίθανο ὁ ἀπόστολος μὲ τὴ μεγάλη πίστη του νὰ τὴν ξαναφέρει στὴ ζωή. Πράγματι, τὴν ἴδια ὥρα ὁ Πέτρος φεύγει γιὰ τὴν Ἰόππη μαζί τους. Σὰν ἔφτασε, τὸν ἀνέβασαν στὸ ἐπάνω δωμάτιο. Πα­ρου­σιάστηκαν τότε μπροστά του ὅλες οἱ χῆρες, ποὺ ἦταν ἐκεῖ, καὶ ἔκλαι­γαν καὶ τοῦ ἔδειχναν τὰ ροῦχα τους, ποὺ τὰ ὕφανε, τὰ ἔρραψε, καὶ τὶς τὰ χάρισε ἡ φιλάνθρωπη Ταβιθά.

    Τότε ὁ Πέτρος τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπὸ τὸ δωμάτιο καί, ἀφοῦ ἔ­μεινε μόνος, γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. Προφανῶς ζήτησε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ θέρμη νὰ παρατείνει λίγο ἀκόμη τὴ ζωὴ τῆς πολυαγάπητης γυναίκας, γιὰ νὰ βοηθήσει τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν χηρῶν. Καὶ ἔ­χοντας ὁ Πέτρος κάποια ἐσωτερικὴ πληροφορία ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἄκουσε καὶ ἐνέκρινε τὸ αἴτημά του, στρέφεται πρὸς τὸ σῶμα τῆς Ταβιθὰ καὶ λέει· Ταβιθά, σήκω ἐπάνω. Ἐκείνη ἄνοιξε τὰ μάτια της καὶ βλέποντας τὸν Πέ­τρο, ἐνῷ ἦταν ξαπλωμένη, ἀνασηκώθηκε καὶ κάθισε. Τῆς δίνει τὸ χέρι του ὁ Πέτρος καὶ τὴ σήκωσε ὄρθια. Τότε φώναξε τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὶς χῆ­ρες, ποὺ πρὶν τὸν παρακαλοῦσαν γι’ αὐτήν, καὶ τοὺς τὴν παρουσίασε ζων­τα­νὴ καὶ ὑγιῆ. Τὸ πρᾶγμα ἔγινε γνωστὸ σ’ ὅλη τὴν Ἰόππη, καὶ πολλοὶ πί­στεψαν στὸν Κύριο.

    Ὁ Κύριος πρὶν ἀπὸ τὴ σταύρωση ἔκανε τὰ θαύματα μόνος του. Μετὰ τὴν ἀνάσταση συνεχίζει νὰ θαυματουργεῖ μέσῳ τῶν ἀποστόλων. Ἡ θερα­πεία τῆς παραλύσεως τοῦ Αἰνέα καὶ ἡ νεκρανάσταση τῆς Ταβιθὰ εἶναι τὰ μικρὰ θαύματα. Τὰ μεγάλα θαύματα ἦταν ὅτι οἱ εἰδωλολάτρες γίνονταν Χριστιανοί. Ὅλα ὅμως τὰ σημεῖα, τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ τὰ μέσῳ τῶν μαθητῶν γινόμενα, τὰ κάνει ὁ Χριστός. Σ’ αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα. Ὁ Πέ­τρος καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἦταν ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ. Στρατηγὸς ὁ Πέτρος, βασιλιᾶς ὁ Χριστός.

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 23/4/2010)