συμβολή

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Κυρ. Δ΄ Νηστειῶν (῾Εβ 6,13-20)

    Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀβραὰμ ἦταν ἰδιαίτερα σεβαστὸ στοὺς Ἑβραίους Χρι­στιανούς. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται σ’ αὐ­τό, προκειμένου νὰ ἀπευθύνει σ’ αὐτοὺς λόγο παρακλήσεως. Ἡ ἐκπλή­ρω­ση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν Ἀβραάμ, ποὺ ἔγιναν μὲ ὅρκο, ἀ­πο­τε­λεῖ ἐγγύηση τῆς ἐκπληρώσεως τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς αὐ­τοὺς καὶ πρὸς ὅλους τους Χριστιανούς. Ὁ ἴδιος Θεὸς ποὺ ἀνταποκρίθηκε τότε στὶς προσδοκίες τοῦ γενάρχου ἀνταμείβοντας τὴν πίστη του, ὁ ἴδιος θ’ ἀνταποκριθεῖ καὶ τώρα στὶς προσδοκίες αὐτῶν, ἐφόσον παραμείνουν πιστοί, ὅπως κι ἐκεῖνος.

    Ἀξίζει λοιπὸν νὰ ὑφίστανται οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοὶ τὶς κακουχίες τοῦ διωγμοῦ γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἀξίζει ὅμως νὰ ἔχουν καὶ ἀδίστακτη ἐλπίδα στὴν ἔνορκη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐπάξια ἀνταμοιβή. Αὐτὸ εἶναι μὲ δυὸ λέξεις τὸ πρακτικὸ νόημα τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς τῆς Δ΄ Κυρι­α­κῆς τῶν Νηστειῶν. Ἂς δοῦμε ὅμως τὴν περικοπὴ στὶς λεπτομέρειες.

    Ὁ Θεὸς στὸν πιστὸ δοῦλο του Ἀβραάμ, ποὺ δὲν εἶχε ἀποκτήσει παιδὶ μέχρι τὰ γεράματά του, ἔδωσε ὑποσχέσεις μὲ ὅρκο, ὅτι θὰ γεννήσει γιό, καὶ ἀπ’ αὐτὸν θὰ προέλθουν πολλὲς γενιὲς λαῶν. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε κανέναν ἀνώτερό του, ὁρκίστηκε στὸν ἑαυτό του. Τί καὶ πῶς ὑπο­σχέ­θη­κε; Ναί, ἀλήθεια, θὰ σὲ εὐλογήσω, τοῦ εἶπε, καὶ θὰ πληθύνω μὲ τὸ πα­ρα­πάνω τοὺς ἀπογόνους σου. Καὶ ἔτσι ὁ Ἀβραὰμ περιμένοντας μακρο­πρό­θε­σμα ἀγόγγυστα καὶ μὲ πολλὴ ὑπομονή, πέτυχε τὴν ὑποσχεθεῖσα εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἀπέκτησε τὸν Ἰσαάκ.

    Καὶ σχολιάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι, ὅταν θέλουν νὰ βάλουν τέλος στὶς διαφορετικές τους γνῶμες, δίνουν ὅρκο στὸ Θεό, ποὺ εἶναι μεγαλύτερος. Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ καὶ ὁ Θεὸς θέλοντας νὰ δείξει στοὺς κληρονόμους τὴ σταθερὴ καὶ ἀμετάβλητη ἀπόφασή του, ἐρχόμενος στὸ ἐπίπεδο τῶν ἀνθρώπων κατὰ συγκατάβαση, ἐνίσχυσε τὰ λόγια του μὲ ὅρκο, ἂν καὶ δὲν χρειαζόταν, ὥστε ἐμεῖς, ὅσοι ἔχουμε καταφύγει σ’ αὐτόν, νὰ ἔχουμε ἰσχυρὴ ἐνθάρρυνση καὶ παρηγορία μὲ δυὸ πράγματα σταθερὰ καὶ ἀμετακίνητα· μὲ τὴν ὑπόσχεσή του καὶ μὲ τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶναι ἀδύ­νατο σ’ αὐτὰ νὰ πεῖ ψέματα ὁ Θεός. Ἔτσι μποροῦμε νὰ κρατήσουμε τὴν ἐλπίδα ποὺ εἶναι μπροστά μας, στὸ μέλλον μας. Τὴν ἐλπίδα ποὺ τὴν ἔ­χουμε σὰν ἄγκυρα τῆς ψυχῆς.

    Ἡ ἐλπίδα αὐτὴ ἔχει τρία χαρακτηριστικά, α) ἀσφαλίζει ἀπὸ τοὺς πνευ­μα­τικοὺς κινδύνους, β) εἶναι σίγουρη, καὶ γ) μπαίνει στὸν οὐρανό. Ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος παρομοιάζει τὸν οὐρανὸ μὲ τὸ πιὸ μέσα ἀπὸ τὸ κα­τα­πέ­τασμα μέρος τοῦ ναοῦ, τὸ λεγόμενο ἅγια ἁγίων. Ἐκεῖ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ ἔχει μπεῖ νωρίτερα ἀπὸ μᾶς (ἡ ἐνσαρκωμένη ἐλπίδα μας) καὶ ὁ πρόδρομός μας Ἰησοῦς, ποὺ ἔχει ἀναδειχθεῖ σὲ ἀρχιερέα αἰώνιο, σὰν τὸν Μελχισεδέκ, ποὺ ἦταν ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, χωρὶς ἀρχὴ καὶ τέλος, (καὶ μᾶς περιμένει).

    Ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος τὴ φράση «Ὁ Θεὸς μὴ ἔχοντας ἀνώτερό του ὁρκίστηκε στὸν ἑαυτό του λέγοντας· Ναί, ἀλήθεια, θὰ σ’ εὐλογήσω» τὴ βρί­σκει ἴδια μὲ ἐκείνην τοῦ Ἰησοῦ «ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι» καὶ τὴ θεωρεῖ ἴδιο ὅρκο. Καὶ βλέπει τὸν ἴδιο Θεὸ στὸ πρόσωπο τοῦ Πατέρα καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ στὴν Παλιὰ καὶ στὴ Νέα Διαθήκη.

    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατὰ τὸν Ἰωάννη Χρυσόστομο ἐξαίρει τὴν ἀξία τῆς ἐλπίδος, παρατηρώντας ὅτι μὲ τὴν ἐλπίδα ἤδη εἴμαστε στὸν οὐρανό. Λέει· Εἶπε ὁ Θεός· Περιμένετε. Ὁπωσδήποτε θὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐλ­πί­δα. Καὶ ὕστερα μᾶς πληροφορεῖ πάλι ὁ Θεὸς καὶ μᾶς λέει· Μᾶλλον μὲ τὴν ἐλπίδα τὸ πήρατε αὐτὸ ποὺ θέλατε… Δὲν εἶπε, ἐμεῖς εἴμαστε μέσα στὴν αἰωνία κατάπαυση, ἀλλὰ ἡ ἐλπίδα… Ὅπως ἡ ἄγκυρα δένεται στὸ πλοῖο καὶ δὲν τὸ ἀφήνει νὰ πηγαίνει πέρα δῶθε, ἔστω κι ἂν φυσοῦν μυριάδες ἄ­νε­μοι, ἀλλὰ τὸ κρατάει σταθερό, ἔτσι καὶ ἡ ἐλπίδα μᾶς κρατάει σταθεροὺς στὴν οὐράνια προσδοκία μας… Ὥστε ἂν δὲν εἴχαμε τὴν ἐλπίδα, πρὸ πολ­λοῦ θὰ εἴχαμε πνιγεῖ. Καὶ αὐτὸ ἰσχύει ὄχι μόνο γιὰ τὰ πνευματικὰ ζητή­μα­τα, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ γι’ αὐτὰ τὰ βιοτικά, τὸ ἐμπόριο, τὴ γεωργία, κλπ.

    Καὶ μία τελευταῖα παρατήρηση τοῦ ἴδιου. Ὁ πρόδρομος, λέει, εἶναι κά­ποιων πρόδρομος. Ὅπως ὁ Ἰωάννης τοῦ Χριστοῦ… Δὲν ὑπάρχει μεγάλη ἀ­πό­σταση ἀνάμεσα στὸν πρόδρομο καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν. Καὶ ὁ πρό­δρομος καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν εἶναι στὸν ἴδιο δρόμο. Ὁ μὲν τὸν ἀνοίγει, οἱ δὲ τὸν καταλαμβάνουν καὶ τὸν περπατοῦν. Προηγήθηκε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἑτοιμάσει τόπο γιὰ τοὺς πιστεύοντας (Ἰω 14,2).

    Πόσο δυνατὰ ζοῦσε τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος ὁ ἀπόστολος Παῦλος! Καὶ πόσο παροδικὴ καὶ ψεύτικη τοῦ φαινόταν ἡ παροῦσα ζωή! Καὶ πόσο πείθει μὲ τὸν τρόπο ποὺ παρουσιάζει τὰ πράγματα!

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

 (δημοσίευσις 12/3/2010)