ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς Λόγοι εἰς ἀποστολικὰ ἀναγνώσματα κυριακῶν ᾿Απόστολος 1ης κυριακῆς (ἁγίων πάντων)

PostHeaderIcon ᾿Απόστολος 1ης κυριακῆς (ἁγίων πάντων)

 

 Τὰ δεινοπαθήματα τῶν πιστῶν



Α΄ Κυρ Ἐπιστολῶν, ἁγ. Πάντων (῾Εβ 11,33-40· 12,1-2)

 

    Σοφὰ ὅρισε ἡ ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ τῶν ἁγίων πάντων ν᾿ ἀκούγεται ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, στὴν ὁποία ὁ θεόπνευστος συγγραφεύς της ἀναφέρεται μὲ πειστικότητα σὲ μεγάλης πίστεως ἄνδρες τῆς ἱστορίας τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα, ἀλλὰ δὲν πρόδωσαν τὴν πίστη τους στὸ Θεό. Τὴν ἔβαλαν πιὸ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐπίγεια θέλγητρα.

    Τοὺς ἄντρες αὐτοὺς ὁ Παῦλος τοὺς ἐγκωμιάζει γιὰ τὴν ἐμμονή τους στὴν πίστη, τὴν ἀφοσίωση στὸ Θεό, καὶ τὴν αὐτοθυσία τους. Τοὺς ἀποδίδει τὸ δίκαιο ἔπαινο, καὶ τοὺς παρουσιάζει κερδισμένους, διότι θὰ δεχτοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς ἀνταμοιβὴ τὴν αἰώνια δόξα. Τοὺς προβάλλει τέλος καὶ ὡς πρότυπα κάθε πιστοῦ, ποὺ ἀντιμετωπίζει δοκιμασίες καὶ πειρασμούς.

    Ὁ ἀπόστολος ἄλλους ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἀναφέρει ὀνομαστικῶς καὶ ἄλλους δὲν τοὺς κατονομάζει μέν, ἀλλὰ τοὺς ζωγραφίζει μὲ τὰ κατορθώματά τους. Μὲ σύμβουλο τὸ διακεκριμένο κήρυκα Νικηφόρο Θεοτόκη θ᾿ ἀποκαλύψουμε μερικὰ τέτοια ὀνόματα, ἀπὸ ὅσα περιλαμβάνει ἡ περικοπή μας.

    Ἱστορεῖ λοιπὸν ὁ Παῦλος ὅτι κάποιοι μὲ τὴν κραταιὰ πίστη τους στὸ Θεὸ

    καταπολέμησαν βασίλεια (33). Προφανῶς ἐννοεῖ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ κατέκοψε τοὺς πέντε βασιλεῖς καὶ ἐλευθέρωσε τὸν ἀνεψιό του Λωτ (Γε 14), τὸ Μωϋσῆ, ποὺ νίκησε τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς Ἀμαληκῖτες, τοὺς Χαναναίους, τοὺς Ἀμορραίους, καὶ τοὺς ἄλλους λαούς (᾿Αρ 21). Ἐννοεῖ ἐπίσης τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυή, ποὺ ὑπέταξε τὸ βασιλιᾶ τῆς ᾿Ιεριχώ (Ἰη 6).

    Κυβέρνησαν μὲ δικαιοσύνη (33). Δίκαιοι κυβερνῆτες τοῦ Ἰσραὴλ ἐννοεῖ τοὺς κριτὰς Δεββώρα Βαρὰκ Γεδεὼν Ἰεφθάε Σαμουήλ. Ὅλοι αὐτοί, ὑποστηρίζοντας τὸ δίκαιο καὶ καταδικάζοντας τὸ ἄδικο, παρουσιάστηκαν ἀρεστοὶ κυβερνῆτες στὸ λαὸ καὶ στὸ Θεό.

    Πέτυχαν ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ (33). Ὁ Ἀβραὰμ πέτυχε τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι θὰ τοῦ δώσει ἀπογόνους (Γε 15). Ὁ Θεὸς μέσῳ τῆς προφήτιδος Δεββώρας ὑποσχέθηκε στὸν Βαρὰκ νίκη κατὰ τοῦ πανίσχυρου Χαναναίου στρατηγοῦ Σισάρα, ποὺ γιὰ 20 χρόνια ἐνοχλοῦσε τὸν Ἰσραήλ, καὶ τελικὰ τὰ στρατεύματα τοῦ Σισάρα ὑπέστησαν πανολεθρία, ἐνῷ ἔχασε καὶ ὁ ἴδιος τὴ ζωή του (Κρ 4, 2-16).

    Ἔφραξαν στόματα λεόντων (33). Ὁ Σαμψὼν (Κρ 14, 5-6) ὁ Δαυΐδ (Α΄ Βα 17,35-36) ὁ Δανιὴλ (Δα 6,22) ἔχουν συγκινητικὲς ἱστορίες μὲ ἀρκοῦδες καὶ λιοντάρια, ποὺ μὲ τὴ δύναμη τῆς πίστεως τὰ νίκησαν.

    Ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς (34). Οἱ Τρεῖς Παῖδες παρέμειναν ἄκαυστοι στὸ καμίνι τοῦ Ναβουχοδονόσορ (Δα 3,19-22).

    Γλίτωσαν ἀπὸ τὴν κόψη τοῦ μαχαιριοῦ (34). Ὁ Δαυΐδ γλίτωσε ἀπὸ τὸ μαχαῖρι τοῦ Σαούλ. Ὁ Ἠλίας ἀπὸ τὸ μαχαῖρι τῆς Ἰεζάβελ.

    Βγῆκαν πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ τὶς ἀσθένειές τους (34). Ὁ Ἰὼβ ἐνδυνα­μώ­θηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του.

    Ἀποδείχτηκαν ἰσχυροὶ στὸν πόλεμο (34). Ὁ Μωϋσῆς ὁ Δαυΐδ ὁ Ἰη­σοῦς τοῦ Ναυὴ καὶ ἄλλοι ἀποδείχτηκαν δυνατοὶ καὶ συχνὰ ἔσπασαν μέτω­πα καὶ ἀνάγκασαν πολεμικὲς παρατάξεις ἐχθρικῶν λαῶν σὲ ὀπι­σθο­χώ­ρηση.

    Κάποιες γυναῖκες πῆραν πίσω τοὺς νεκρούς των μὲ ἀνάσταση (35). Ὁ προφήτης Ἠλίας μὲ τὴν προσευχή του ἔδωσε πίσω στὴ χήρα τὸ γιό της, ποὺ εἶχε πεθάνει (Γ΄ Βα 17).

    Ἄλλοι τυμπανίστηκαν καὶ δὲν δέχτηκαν ν’ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸ μαρτύριο, γιὰ νὰ πετύχουν καλύτερη ἀνάσταση (35). Οἱ Μακκαβαῖοι καρφώθηκαν στὸ τύμπανο (= ξύλο, σανίδα) καὶ πέ­θα­ναν μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, ἀλλὰ δὲν νικήθηκαν. Ἄφησαν αἰώνιο παρά­δειγ­μα ἀφοσιώσεως στὸ Θεό. Τύμπανο ἦταν μία χοντρὴ σανίδα. Πάνω σ’ αὐτὴν ξάπλωναν καὶ ἀκινητοποιοῦσαν τὸ θανατοποινίτη μὲ καρφιὰ διαφόρων σχημάτων καὶ μεγεθῶν, ποὺ τὰ περνοῦσαν στὸ λαιμὸ σὰν περιλαίμια, στὰ χέρια σὰν περικάρπια, καὶ στὰ πόδια σὰν περισφύρια. Ἡ σανίδα ἀφηνόταν στὴ γῆ ὁριζόντια ἢ μπηζόταν κατακόρυφη στὸ χῶμα. Μερικὲς φορὲς ἀντὶ γιὰ καρφιὰ χρησιμοποιοῦσαν σχοινιά. Τὸ εἶδος αὐτὸ τῆς θανατώσεως ἔ­μοιαζε μὲ τὴ σταύρωση, ἰδίως ὅταν γινόταν μὲ δυὸ σανίδες, μία κατα­κόρυφη γιὰ τὰ πόδια καὶ τὸ σῶμα καὶ μία ὁριζόντια γιὰ τὰ χέρια (Κ. Σιαμάκη, «Σύντομο Λεξικὸ Καινῆς Διαθήκης»).

    Ἄλλοι δοκίμασαν τὴν πικρία τῆς εἰρωνείας (36). Τὸν προφήτη Ἐλι­σαῖο τὸν εἰρωνεύτηκαν τὰ ἀγυρτόπαιδα λέγοντάς τον «φαλακρέ, φαλακρέ» (Δ΄ Βὰ 2,23).

    Λιθοβολήθηκαν (37). Ὁ ἀθῷος Ναβουθαὶ λιθοβολήθηκε ἀπὸ τὸν ἅρ­πα­γα Ἀχαάβ (Γ΄ Βα 20). Ὁμοίως μὲ διαταγὴ τοῦ βασιλιᾶ Ἰωὰς λιθοβολή­θη­κε κι ὁ Ἀζαρίας ὁ γιὸς τοῦ Ἰωδαέ, ἐπειδὴ ἤλεγξε συγκεκριμένες ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ (Β΄ Πα 24,21).

    Πριονίστηκαν (37). Κάποιοι πριονίστηκαν.

    Δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς (37). Ὁ Ἰὼβ δοκίμασε μεγάλη δοκι­μα­σία χάνοντας τὰ παιδιά του καὶ τὰ ὑπάρχοντά του. Ὁ Ἀβραὰμ ὁμοίως δοκιμάστηκε ἀπὸ ἀβάσταχτο πειρασμό, ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε νὰ θυσιάσει τὸ γιό του Ἰσαάκ (Γε 22). Ὁ Ἰωνᾶς πέρασε τρεῖς μέρες καὶ τρεῖς νύχτες μέσα στὴν κοιλιὰ τοῦ κήτους (᾿Ιν 2,1).

    Ἀποκεφαλίστηκαν μὲ μαχαῖρι (37). Ὁ Πρόδρομος ἀποκεφαλίστηκε (Μρ 6,28). Τὸ ἴδιο κι ὁ Ἰάκωβος ὁ γιὸς τοῦ Ζεβεδαίου (Πρξ 12,2).

    Γύριζαν παντοῦ φορώντας ἀντὶ γιὰ ῥοῦχα δέρματα ζῴων (37). Ὁ προφήτης Ἠλίας κι ὁ διάδοχός του Ἐλισαῖος φοροῦσαν δέρματα προβάτων καὶ γιδιῶν (Γ΄ Βα 19,13· Δ΄ Βα 2,14). Ὁ Ἰωάννης ὁ πρόδρομος φοροῦσε προφανῶς δέρμα καμήλας (Μθ 3,4).

    Στερούμενοι θλιβόμενοι κακοπαθοῦντες (37). Ὁ Ἠλίας περιπλανιόταν σὲ ἐρήμους μὲ στερήσεις, κακουχίες, θλίψεις.

    Περιπλανιόνταν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ βουνὰ καὶ στὶς σπηλιὲς καὶ στὶς τρῦπες τῆς γῆς (38). Ὁ οἰκονόμος τοῦ Ἀχαὰβ Ἀβδιοὺ ἔκρυψε 100 προφῆτες μέσα σὲ σπηλιά, ὅπου ζοῦσαν, γιὰ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὴν ὀργὴ τῆς φονικῆς Ἰεζάβελ. Ὁ ἴδιος ὁ Ἀβδιοὺ τοὺς συντηροῦσε κρυφὰ μὲ ψωμὶ καὶ μὲ νερό (Γ΄ Βα 18,4).

    Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως, λέει ὁ Ἀπόστολος, ἂν καὶ δέχτηκαν ἐγκώμια γιὰ τὴν πίστη τους, δὲν ἀπόλαυσαν ἀκόμη τὴν ὑπόσχεση τῆς αἰώνιας ζωῆς, διότι ὁ Θεὸς προβλέποντας γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο, δὲν θέλησε νὰ λάβουν τὴν πλήρη σωτηρία τους χωρὶς ἐμᾶς, γιὰ νὰ τὴ λάβουμε ὅλοι μαζί (39-40).

    Λοιπόν, συμπεραίνει ὁ Παῦλος, ἔχοντας ὅλους αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες ὡς παράδειγμα πίστεως, δὲν ἀπομένει παρὰ ν’ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς. Ἀξίζει. Ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν ὑπερηφάνεια, καὶ γενικότερα τὴν ἁμαρ­τία ποὺ εὔκολα μᾶς τυλίγει, λέει, ἂς τρέχουμε τὸν ἀγῶνα ποὺ εἶναι μπρο­στά μας, προσκολλώντας τὸ βλέμμα μας στὸν ἀρχηγὸ τῆς πίστεως καὶ συν­τε­λεστὴ τῆς τελειότητός μας Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀπο­γοητεύει, ἀλλὰ καὶ ἀμείβει μὲ αἰώνιες ἀμοιβές (12,1-2).

    Θαυμάζει κανεὶς τὴ μετριοφροσύνη τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἀποφεύγει ἐδῶ νὰ μιλήσει γιὰ τὴ δική του πίστη, χάριν τῆς ὁποίας μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς χωρὶς ὑπερβολὴ ὅτι πέρασε τόσες δοκιμασίες, ὅσες δὲν πέ­ρα­σαν ὅλοι μαζὶ αὐτοὶ ποὺ ἀνέφερε ὁ ἴδιος πιὸ πάνω. Ἂς μᾶς συγχωρήσει ἡ ἀγάπη του ποὺ θὰ τὶς ἀναφέρουμε ἐμεῖς ἐδῶ. Ὁ Παῦλος, ὑποβλήθηκε σὲ κόπους περισσότερους ἀπὸ ὅ,τι θὰ περίμενε κανείς. Δέχτηκε ὑπερβολικὰ χτυπήματα στὸ σῶμα του. Ρίχτηκε στὶς φυλακὲς περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον. Ἐκτέθηκε σὲ θανατηφόρους κινδύνους πολλὲς φορές. Μαστιγώθηκε πέντε φορὲς μὲ 39 μαστιγώματα τὴν κάθε φορά. Χτυπήθηκε τρεῖς φορὲς ἀνελέητα μὲ ραβδιά (= γκλόπς). Τρεῖς φορὲς βρέθηκε ναυαγὸς στὴ θά­λασ­σα. Μιὰ φορὰ λιθοβολήθηκε. Ἕνα ἡμερόνυχτο ἔμεινε στὸ βυθὸ τῆς θά­λασ­σας. Πεζοπορίες πολλὲς φορές. Κινδύνευσε ἀπὸ ποτάμια, ἀπὸ ληστάς, ἀπὸ συμπατριῶτες του, ἀπὸ ἐθνικούς, ἀπὸ ψευδαδέλφους, στὴν πόλη, στὴν ἐρη­μιά, στὴ θάλασσα. Κήρυξε μὲ κόπους καὶ μόχθους, μὲ ἀγρυπνίες πολλὲς φορές, μὲ πεῖνα καὶ δίψα, μὲ νηστεῖες πολλὲς φορές, μὲ ψῦχος καὶ γυμνότητα (Β΄ Κο 11,23-27).

    Κι ὅλ’ αὐτὰ γιὰ τὸ Χριστό. ῞Ολ’ αὐτὰ τὸν ἔκαναν νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι στὴ συνείδηση ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ποὺ διάβασαν καὶ διαβάζουν τὶς περιπέτειές του καὶ θαύμασαν καὶ θαυμάζουν τὴν αὐτοθυσία του ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια καὶ παίρνουν θάρρος γιὰ τὸ δικό τους ἀγῶνα. Ἔχει σημασία ἐπίσης ὅτι παρηγορεῖ τοὺς συμπατριῶτες του Χριστιανούς, ἐπειδὴ ὑπέστησαν διωγμοὺς καὶ δοκιμασίες γιὰ τὴν πίστη τους στὸ Χριστό. Δὲν τοὺς παρηγορεῖ ἕνας ποὺ δὲν διώχτηκε καὶ δὲν δοκιμάστηκε, ἕνας «ἀτσαλάκωτος», ἀλλ’ ἕνας πολυδοκιμασμένος καὶ ἔμπειρος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ λόγια του καὶ οἱ συμβουλες του ἔχουν ἀντίκρισμα καὶ βάρος.

 

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

 

(δημοσίευσις 28/5/2010)

 

 

 

Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ


Κυρ. Προπατόρων (Κλ 3, 4-11), 13/12/2009
 

Ἡ περικοπὴ ἀνήκει στὸ δεύτερο μέρος τῆς Ἐπιστολῆς, ὅπου δίδονται πρακτικὰ παραγγέλματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔχουν βαθιὰ θεολογικὰ καὶ χριστοκεντρικὰ ἐρείσματα. Ἂς τὰ παρακολουθήσουμε.

Ὅταν ὁ Χριστός, βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τοὺς Κολασσαεῖς, ποὺ εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ σκοπός μας, τὸ ἅπαν γιὰ μᾶς, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ, τότε καὶ σεῖς οἱ Κολασσαεῖς Χριστιανοὶ θὰ φανερωθεῖτε μαζί του δοξασμένοι.

Ὡς γνωστόν, ὁ Χριστὸς θὰ φανερωθεῖ κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία του. Τότε, ὅπως γράφουν τὰ Εὐαγγέλια, θὰ ἔρθει μὲ τὴ δόξα τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους. Τότε θὰ φανερωθοῦν μὲ δόξα καὶ οἱ πιστοί του. Ὁ Νικητὴς τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου θὰ ἔχει ὅλους τους πιστούς του σὰν πολύτιμο λάφυρο μαζί του καὶ θὰ θαυμαστεῖ καὶ θὰ δοξαστεῖ ἀπ’ ὅλους τους. Ὅπου θὰ εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ οἱ ἅγιοί του, γιὰ νὰ καθίσουν δίπλα στὸ θρόνο του, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψη. Ἄκρως ἑλκυστικὴ καὶ νοσταλγικὴ εἰκόνα. Προκειμένου νὰ βρεθεῖ κανεὶς ἐκεῖ, ἀξίζει πράγματι κάθε θυσία τῶν προσκαίρων ἐδῶ. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ τὴ χάρη τὴν ἀπολαμβάνουν μόνο οἱ νικηταί, γι’ αὐτὸ καὶ συνιστᾶ στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος·

Νεκρῶστε λοιπὸν γι’ αὐτὴ τὴ μοναδικὴ ὥρα τὰ μέλη τοῦ σώματός σας, ποὺ ζητοῦν πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἁμαρτωλὲς ἡδονές, καὶ πιὸ συγκεκριμένα νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, τὶς ἄλλες αἰσχρότητες ποὺ γίνονται κρυφά, τὸ ἄνομο σαρκικὸ πάθος, ποὺ σᾶς βασανίζει, καὶ γενικὰ νεκρῶστε τὴν κακὴ ἐπιθυμία, δηλαδὴ τὴν κάθε εἴδους ἁμαρτία. Νεκρῶστε καὶ τὴν πλεονεξία ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση εἶναι εἰδωλολατρία, ἀφοῦ ὁ πλεονέκτης δὲν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ λατρεύει τὰ μέταλλα, τὸ χρυσό, τὸν ἄργυρο, ὅπως τὰ λάτρευαν καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Γι’ αὐτὲς τὶς ἀσέλγειες καὶ τὴν πλεονεξία σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἔρχεται σύντομα ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀμετανόητους ποὺ ἐπιμένουν νὰ τὰ κάνουν. Σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἁμαρτήματα μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἴχατε περιπέσει κάποτε καὶ σεῖς, ὅταν δὲν εἴχατε ἀκόμη γνωρίσει τὸ Χριστό, ἀλλὰ ζούσατε ἀνάμεσα στοὺς ἀπειθεῖς καὶ ἀμετανόητους.

Ὑπενθυμίζοντας τὴν παλιά τους ζωή, τοὺς κεντρίζει, γιὰ νὰ μὴν ξαναπέσουν.

Τώρα ὅμως, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας σὰν λερωμένο καὶ ἀκάθαρτο ροῦχο, ὅλ’ αὐτὰ τὰ κακά, τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν κακία, τὴν αἰσχρολογία ποὺ γίνεται μὲ τὴ γλῶσσα. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Τὸ μάτι δὲν μπορεῖ νὰ λέει ψέματα στὸ χέρι καὶ τὸ αὐτὶ στὸ πόδι, ἀφοῦ ἀνήκετε στὸ ἴδιο σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφοῦ ἔχετε πετάξει τὸν παλιὸ ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὶς ἄνομες πράξεις του, καὶ ἀφοῦ ἔχετε ντυθεῖ τὸ νέο, τὸν καλῆς διαθέσεως ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τοῦ χριστιανικοῦ μοντέλου, ποὺ μέρα μὲ τὴν ἡμέρα γίνεται πιὸ καινούργιος μὲ τὸ νὰ γνωρίζει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ καὶ πιὸ τέλεια τὸ Θεό. Ὁ νέος ἄνθρωπος ποὺ ἔχετε ντυθεῖ, καθὼς ἀνανεώνεται, γίνεται κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ ἀναμαρτήτου Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε.

Σ’ αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο κοντὰ στὰ ἄλλα καλὰ σᾶς πληροφορῶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν διακρίσεις ποὺ διαιροῦν καὶ χωρίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ὑπάρχει εἰδωλολάτρης καὶ Ἰουδαῖος, περιτμημένος καὶ μὴ περιτμημένος, βάρβαρος καὶ Σκύθης, δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, ἀλλ’ ὅλα καὶ σὲ ὅλους τοὺς πιστούς, καὶ ἡ ἐθνικότητα καὶ ἡ καταγωγὴ καὶ τὸ ἀξίωμα, εἶναι ὁ Χριστός.


Ὁ Χριστὸς γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς εἶναι τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ σωτῆρας τους, ἡ ἐλπίδα τους, ἡ εὐτυχία τους. Τὸ στοιχεῖο ποὺ ἀναγνωρίζει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἑνώνει δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ἐθνικότητα καὶ καταγωγή, οὔτε ἂν εἶναι Ἰουδαῖοι ἢ Ἕλληνες, δοῦλοι ἢ ἐλεύθεροι, ἄνδρες ἢ γυναῖκες, ἀλλὰ τὸ ὅτι ὅλοι ἀποτελοῦν μέλη τοῦ τιμίου σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι Χριστανοί. Ὁ ἀνακαινισμένος Χριστιανὸς δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὴν περιτομὴ τοῦ Ἰουδαίου ἢ τὴ μὴ περιτομὴ τοῦ εἰδωλολάτρου, τὴν ἀμάθεια τοῦ βαρβάρου ἢ τὴν ἀγριότητα τοῦ Σκύθου, τὴν ὑποτέλεια τοῦ δούλου ἢ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἐλευθέρου. Γιὰ τὸ Χριστὸ ὅλ’ αὐτὰ τὰ ἐμπόδια διαλύονται. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου γῆς κι ἂν κατοικοῦν, ὅποια γλῶσσα κι ἂν μιλοῦν, σ’ ὅποια κοινωνικὴ διαβάθμιση κι ἂν ἀνήκουν. Ὁ Χριστὸς τοὺς ἑνώνει ὅλους μὲ τὴν κοινὴ πίστη.

Συγκλονιστικὲς οἱ εἰδήσεις τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί μου. Ὅταν ἀτενίζουμε πρὸς μία δόξα αἰώνια καὶ μία θέση δίπλα στὸ θρόνο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι φυσικὸ οἱ καρδιές μας νὰ μαγνητίζονται ἀπὸ τὸν κόσμο ἐκεῖνο καὶ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνουν νὰ καταβάλλουμε κάθε δυνατὴ προσπάθεια νὰ ζοῦμε γιὰ τὴν ὥρα ἐκείνη. Ἀλήθεια, τί εἶναι ἐδῶ στὸν κόσμο αὐτὸν τόσο ἑλκυστικὸ καὶ γοητευτικὸ καὶ λαμπρὸ καὶ χαροποιὸ καὶ μόνιμο καὶ προσιτό; Τίποτε. Κι ὅμως πόσοι ἔχουν ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους γιὰ τὴ σωστὴ ἐπιλογή; πόσοι ἔχουν ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῶν προϋποθέσεων;


᾿Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἂρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 9/12/2009)

 

 

 

Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ


Κυρ. Προπατόρων (Κλ 3, 4-11), 13/12/2009
 

Η περικοπή ανήκει στο δεύτερο μέρος της Επιστολής, όπου δίδονται πρακτικά παραγγέλματα, τα οποία όμως έχουν βαθιά θεολογικά και χριστοκεντρικά ερείσματα. Ας τα παρακολουθήσουμε.

Όταν ο Χριστός, βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος τους Κολασσαείς, που είναι η ζωή μας, η αρχή και το τέλος, ο σκοπός μας, το άπαν για μας, όταν ο Χριστός φανερωθεί, τότε και σεις οι Κολασσαείς Χριστιανοί θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι.

Ως γνωστόν, ο Χριστός θα φανερωθεί κατά τη δευτέρα παρουσία του. Τότε, όπως γράφουν τα Ευαγγέλια, θα έρθει με τη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους. Τότε θα φανερωθούν με δόξα και οι πιστοί του. Ο Νικητής της αμαρτίας και του θανάτου θα έχει όλους τους πιστούς του σαν πολύτιμο λάφυρο μαζί του και θα θαυμαστεί και θα δοξαστεί απ’ όλους τους. Όπου θα είναι ο Χριστός, εκεί θα είναι και οι άγιοί του, για να καθίσουν δίπλα στο θρόνο του, όπως λέει η Αποκάλυψη. Άκρως ελκυστική και νοσταλγική εικόνα. Προκειμένου να βρεθεί κανείς εκεί, αξίζει πράγματι κάθε θυσία των προσκαίρων εδώ. Και επειδή αυτή τη χάρη την απολαμβάνουν μόνο οι νικηταί, γι’ αυτό και συνιστά στη συνέχεια ο απόστολος·

Νεκρώστε λοιπόν γι’ αυτή τη μοναδική ώρα τα μέλη του σώματός σας, που ζητούν πρόσκαιρες απολαύσεις και αμαρτωλές ηδονές, και πιο συγκεκριμένα νεκρώστε την πορνεία, την ακαθαρσία, τις άλλες αισχρότητες που γίνονται κρυφά, το άνομο σαρκικό πάθος, που σας βασανίζει, και γενικά νεκρώστε την κακή επιθυμία, δηλαδή την κάθε είδους αμαρτία. Νεκρώστε και την πλεονεξία που σε τελική ανάλυση είναι ειδωλολατρία, αφού ο πλεονέκτης δεν κάνει τίποτε άλλο από το να λατρεύει τα μέταλλα, το χρυσό, τον άργυρο, όπως τα λάτρευαν και οι ειδωλολάτρες. Γι’ αυτές τις ασέλγειες και την πλεονεξία σας πληροφορώ ότι έρχεται σύντομα η οργή του Θεού στους αμετανόητους που επιμένουν να τα κάνουν. Σ’ αυτού του είδους τα αμαρτήματα μην ξεχνάτε ότι είχατε περιπέσει κάποτε και σεις, όταν δεν είχατε ακόμη γνωρίσει το Χριστό, αλλά ζούσατε ανάμεσα στους απειθείς και αμετανόητους.

Υπενθυμίζοντας την παλιά τους ζωή, τους κεντρίζει, για να μην ξαναπέσουν.

Τώρα όμως, συνεχίζει ο Απόστολος, βγάλτε και πετάξτε από πάνω σας σαν λερωμένο και ακάθαρτο ρούχο, όλ’ αυτά τα κακά, την οργή, τον θυμό, την κακία, την αισχρολογία που γίνεται με τη γλώσσα. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο. Το μάτι δεν μπορεί να λέει ψέματα στο χέρι και το αυτί στο πόδι, αφού ανήκετε στο ίδιο σώμα, το σώμα του Χριστού, και αφού έχετε πετάξει τον παλιό άνθρωπο μαζί με τις επιθυμίες του και τις άνομες πράξεις του, και αφού έχετε ντυθεί το νέο, τον καλής διαθέσεως άνθρωπο, τον άνθρωπο του χριστιανικού μοντέλου, που μέρα με την ημέρα γίνεται πιο καινούργιος με το να γνωρίζει όλο και πιο πολύ και πιο τέλεια το Θεό. Ο νέος άνθρωπος που έχετε ντυθεί, καθώς ανανεώνεται, γίνεται κατά το πρότυπο του αναμαρτήτου Χριστού που τον δημιούργησε.

Σ’ αυτόν το νέο άνθρωπο κοντά στα άλλα καλά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις που διαιρούν και χωρίζουν τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ειδωλολάτρης και Ιουδαίος, περιτμημένος και μη περιτμημένος, βάρβαρος και Σκύθης, δούλος και ελεύθερος, αλλ’ όλα και σε όλους τους πιστούς, και η εθνικότητα και η καταγωγή και το αξίωμα, είναι ο Χριστός.


Ο Χριστός για όλους τους Χριστιανούς είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος, ο σωτήρας τους, η ελπίδα τους, η ευτυχία τους. Το στοιχείο που αναγνωρίζει τους πιστούς και τους ενώνει δεν είναι η κοινή εθνικότητα και καταγωγή, ούτε αν είναι Ιουδαίοι ή Έλληνες, δούλοι ή ελεύθεροι, άνδρες ή γυναίκες, αλλά το ότι όλοι αποτελούν μέλη του τιμίου σώματος του Χριστού, δηλαδή το ότι είναι Χριστανοί. Ο ανακαινισμένος Χριστιανός δεν εμποδίζεται από την περιτομή του Ιουδαίου ή τη μη περιτομή του ειδωλολάτρου, την αμάθεια του βαρβάρου ή την αγριότητα του Σκύθου, την υποτέλεια του δούλου ή την ελευθερία του ελευθέρου. Για το Χριστό όλ’ αυτά τα εμπόδια διαλύονται. Ο Χριστός είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους, όπου γης κι αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σ’ όποια κοινωνική διαβάθμιση κι αν ανήκουν. Ο Χριστός τους ενώνει όλους με την κοινή πίστη.

Συγκλονιστικές οι ειδήσεις του αποστόλου Παύλου, αγαπητοί μου. Όταν ατενίζουμε προς μία δόξα αιώνια και μια θέση δίπλα στο θρόνο του Χριστού, είναι φυσικό οι καρδιές μας να μαγνητίζονται από τον κόσμο εκείνο και να μας ενθαρρύνουν να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να ζούμε για την ώρα εκείνη. Αλήθεια, τι είναι εδώ στον κόσμο αυτόν τόσο ελκυστικό και γοητευτικό και λαμπρό και χαροποιό και μόνιμο και προσιτό; Τίποτε. Κι όμως πόσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους για τη σωστή επιλογή; πόσοι έχουν ξυπνήσει από το λήθαργο της αμαρτίας και αγρυπνούν για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων;


Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

 

(δημοσίευσις 9/12/2009)