Βαλεντίνου ἡμέρα (14 φεβρουαρίου)
᾿Ελάβαμε κάποιες ἐρωτήσεις σχετικῶς μὲ τὴν λεγομένη ἡμέρα τοῦ Βαλεντίνου ἢ ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων στὶς 14 φεβρουαρίου. συνοπτικῶς τὸ περιεχόμενον τῶν ἐρωτήσεων: ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Βαλεντῖνος; εἶναι ἅγιος τῆς ἐκκλησίας, ὅπως λέγεται; μαρτύρησε ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορος ῾Ρώμης Κλαυδίου Β΄; πῶς καθιερώθηκε ἡ ἡμέρα αὐτὴ ὡς ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων; συνοψίζουμε ἐδῶ τὶς δοθεῖσες προφορικῶς ἀπαντήσεις.
῾Ο αὐτοκράτωρ Κλαύδιος ΙΙ
῾Ο Κλαύδιος Β΄ (Μᾶρκος Κλαύδιος Αὐρήλιος Γοτθικὸς) γεννήθηκε τὸ 205 καὶ ἀναγορεύτηκε αὐτοκράτωρ τὸ 268. παρέμεινε στὸν θρόνο μόνο δύο χρόνια, διότι τὸ 270 πέθανε στὸ Σίρμιο τῆς Βαλκανικῆς. τὸ χρονικὸ διάστημα μεταξὺ τῶν ἐτῶν 177 μέχρι 312 γιὰ τὴν Δύσι καὶ μέχρι τὸ 324 γιὰ τὴν ᾿Ανατολὴ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῶν σκληρῶν αὐτοκρατορικῶν διωγμῶν κατὰ τῶν χριστιανῶν. εἰδικῶς τὰ 75 χρόνια ἀπὸ τὸ 249 μέχρι τὸ 324 εἶναι ἡ περίοδος τῆς μεγάλης ταραχῆς καὶ κρίσεως τῆς αὐτοκρατορίας, κατὰ τὴν ὁποία βασίλεψαν 65 αὐτοκράτορες ἐν μέσῳ δολοφονιῶν ἀλληλοσπαραγμῶν καὶ ἐμφυλίων πολέμων. ταυτοχρόνως εἶναι καὶ ἡ ἐποχὴ τῆς μεγάλης πάλης τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ τὴν εἰδωλολατρία. σ᾿ αὐτὴν τὴν περίοδο μυθολογεῖται σήμερα ὅτι ἔδρασε κάποιος χριστιανὸς ὀνόματι Βαλεντῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγονται τὰ ἑξῆς ἀναπόδεικτα, ἀντιφατικὰ καὶ γραώδη·
1ον, ὅτι ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κλαυδίου Β΄ κάποιος χριστιανὸς πρεσβύτερος στὴν ῾Ρώμη ὀνόματι Βαλεντῖνος, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπέθανε μαρτυρικῶς·
2ον, ὅτι ὁ Βαλεντῖνος αὐτὸς δὲν ἦτο ἁπλὸς πρεσβύτερος ἀλλὰ ἐπίσκοπος ὄχι ὅμως στὴν ῾Ρώμη ἀλλὰ σὲ ἄλλη περιοχή, στὸ Τέρνι (᾿Ιντέραμνα) κοντὰ στὸν Τίβερι ποταμό·
3ον, ὅτι ὁ Βαλεντῖνος αὐτὸς δὲν ἦτο οὔτε πρεσβύτερος οὔτε ἐπίσκοπος, ἀλλὰ ἁπλὸς χριστιανός, φυλακισμένος στὴν ῾Ρώμη·
4ον, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι μαρτύρησε γύρω στὸ 270 καὶ ἄλλοι γύρω στὸ 306·
5ον, ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ὑπῆρξαν δύο ὁμώνυμοι καὶ σύγχρονοι τέτοιοι ἅγιοι (δηλαδὴ ὅτι ἔζησαν καὶ οἱ δύο τὴν ἴδια ἐποχή)·
6ον, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ δύο ἁγίους, ποὺ ἔζησαν ὅμως σὲ διαφορετικοὺς τόπους καὶ χρόνους,
7ον, ἄλλοι εἰκάζουν ὅτι οἱ δύο ταυτίζονται σὲ ἕνα πρόσωπο·
καὶ γενικῶς κανεὶς δὲν ξέρει τί τοῦ γίνεται, διότι ἁπλούστατα δὲν ὑπάρχει καμμία ἔγκυρη καὶ γνήσια γραπτὴ μαρτυρία τοῦ 3ου αἰῶνος, ποὺ νὰ μιλάῃ γιὰ χριστιανὸ ἅγιο ὀνόματι Βαλεντῖνο ποὺ νὰ μαρτύρησε στὴν ᾿Ιταλία στὶς 14 φεβρουαρίου. ὅλη αὐτὴ ἡ λογοτεχνικὴ καὶ ἀντιχριστιανικὴ παραφιλολογία ἀναπτύχθηκε –ποῦ ἀλλοῦ;– στὴν Δύσι στοὺς κόλπους τοῦ παπισμοῦ κατὰ τὸν μεσαίωνα, κυρίως στοὺς αἰῶνες 13ο καὶ 14ο –φυσικά! ποιά ἄλλη ἐποχὴ θὰ ἦταν προσφορώτερη!– καὶ ἀποτελεῖ ἐπιβίωσι καὶ ἀναβίωσι ἀρχαιοτέρων παγανιστικῶν καταλοίπων.
Συγκεκριμένα τὸ ὄνομα λατινιστὶ γράφεται Ualentinus καὶ προφέρεται ἑλληνιστὶ Οὐαλεντῖνος ἢ Βαλεντῖνος (εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα, εἶναι καθαρῶς θέμα προφορᾶς, καθὼς εἶναι γνωστὸν ὅτι τὰ U καὶ V εἶναι γραφικὲς παραλλαγὲς τοῦ ἴδιου γράμματος τῶν λατινικῶν κειμένων), καὶ εἶναι ὑποκοριστικὸ τοῦ ὀνόματος Valens ἑλληνιστὶ Οὐάλης καὶ τοῦ Ualentius ἑλληνιστὶ Βαλέντιος. ἅγιος Οὐαλεντῖνος στὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιον ἀναφέρεται μόνον ἕνας στὶς 24 ὀκτωβρίου, ὁ μαρτυρήσας στὴν ᾿Ασία μαζὶ μὲ τὸν Μᾶρκο καὶ τὸν Σωτήριχο. αὐτὸς ὁ χριστιανὸς ἅγιος λοιπὸν δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὸν φεβρουάριο οὔτε μὲ ἔρωτες καὶ ἀγάπες καὶ γλυκὰ καὶ λουλούδια.
Σὲ παλαιότερη ἔρευνα εἶχε διερευνηθῆ καὶ ἐξακριβωθῆ ἡ προέλευσι αὐτοῦ τοῦ Βαλεντίνου τῶν δυτικῶν. τὸ πρᾶγμα ἔχει ὡς ἑξῆς. ἀπὸ τὰ προχριστιανικὰ χρόνια στὴν Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη ἦταν διαδεδομένη κατὰ τόπους καὶ ὑπὸ διάφορες μορφὲς ἡ ὀργιαστικὴ λατρεία τοῦ θηλυπρεποῦς θεοῦ Βάαλ. γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἀναφορὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. κατὰ τὸν 2ο αἰῶνα μετὰ Χριστὸν ἕνας Αἰγύπτιος νοθεύει καὶ παραχαράσσει τὴν χριστιανικὴ πίστι κλέβοντας φθονερῶς ἀπ᾿ αὐτὴν βασικὲς δογματικὲς διδασκαλίες (ἴσως νὰ ἦταν καὶ ψευτοχριστιανὸς ἢ πεπτωκὼς χριστιανὸς) καὶ ἀναμιγνύοντάς την μὲ φιλοσοφικὲς καὶ θρησκευτικὲς μωρολογίες δικῆς του ὀνειρώξεως καὶ κυρίως μὲ ὀργιαστικὲς πρακτικὲς τῆς λατρείας τοῦ Βάαλ. ὁ ἴδιος ὡς ἱδρυτὴς αὐτοῦ τοῦ θρησκεύματος καὶ μέγας ἀρχιερεὺς τοῦ θεοῦ Βάαλ (δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶχε διατελέσει καὶ ἱερεύς του) παίρνει τὸ ὄνομα τοῦ Βάαλ καὶ ταυτίζει κατὰ τὴν εἰδωλολατρικὴ πρακτικὴ τὸν θεὸ μὲ τὸ πρόσωπό του, ἴσως χρησιμοποιῶντας καὶ τὸ γνωστὸ στοὺς ἀρχαίους εἰδωλολάτρες τέχνασμα ὁ ἴδιος νὰ ὀνομάζεται μικρὸς Βάαλ (κάτι σὰν Βααλίσκος), τάχα γιὰ μία ἀδιόρατη διαφοροποίησι ἀπὸ τὸν μεγάλο Βάαλ. μεταβαίνει στὴν ῾Ρώμη, ὅπου τὰ φληναφήματά του βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος λόγῳ τοῦ ἐπικρατοῦντος στὴν αἰώνια πόλι συγκρητισμοῦ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἐκλατινίζει τὸ ὄνομά του (ἀπὸ Βααλίσκος) σὲ Βαλεντῖνος. εἶναι ὁ γνωστὸς αἱρεσιάρχης τοῦ γνωστικισμοῦ Βαλεντῖνος, ὁ χαδιάρης ἐρωτύλος καὶ ὀργιαστής, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἱστορία μὲ αὐτὸ τὸ ψευδώνυμό του.
Βεβαίως τὸ γνωστικὸ σύστημα τοῦ Βαλεντίνου κατεπολεμήθη ἰσχυρῶς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας καὶ ἐξαρθρώθηκε ἀπὸ τοὺς κόλπους της, ἀλλὰ ἦταν φυσικὸ καὶ ἀναμενόμενο οἱ εἰδωλολάτρες, ὀργιασταὶ καὶ παγανισταὶ τῆς ῾Ρώμης νὰ ἔχουν σὲ ὑπόληψι τὸν Βαλεντῖνο, ἀσχέτως ἂν οἱ περισσότεροι δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ ὀπαδοί του. μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ μὲ τὴν αὐξανομένη ἐπικράτησι τοῦ χριστιανισμοῦ οἱ εἰδωλολάτρες ὅλων τῶν θρησκευμάτων καὶ ἀποκλίσεων ὅσο συρρικνώνονταν τόσο καὶ ἐξωμοιώνονταν μεταξύ τους, καὶ οἱ διαφορές τους ὑποχωροῦσαν καὶ ἐξαφανίζονταν μεταρσιούμενες σὲ «φιλοσοφικὲς» διαφοροποιήσεις. ἔτσι ὁ αἱρεσιάρχης Βαλεντῖνος ἔμεινε ὁ προστάτης «ἅγιος» τῶν ἐναπομεινάντων στὴν ῾Ρώμη εἰδωλολατρῶν καὶ παγανιστῶν, στὴν οὐσία δὲ κάτω ἀπὸ τὸν αἱρεσιάρχη Βαλεντῖνο παρέμεινε ὑποκρυπτόμενη ἡ λατρεία τοῦ θηλυπρεποῦς Βάαλ. αὐτὸς εἶναι ὁ Βαλεντῖνος τῆς σημερινῆς 14ης φεβρουαρίου, ἡ δὲ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι κάποια ἡμέρα ὀργιαστικῆς εἰδωλολατρικῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὶς πολλὲς ποὺ γίνονταν στὴν ἀρχαιότητα κατὰ τὴν περίοδο ἀπὸ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο μέχρι τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία (22 δεκεμβρίου-22 μαρτίου).
῞Οταν πολὺ ἀργότερα, περὶ τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ παγανισταὶ αὐτοὶ βαπτίστηκαν λόγῳ κοινωνικῶν συνθηκῶν, χωρὶς οὐσιαστικὴ κατήχησι, καὶ ἔγιναν τυπικὰ χριστιανοί, ἐνῷ οὐσιαστικὰ παρέμειναν εἰδωλολάτρες καὶ παγανισταί, ὁ αἱρεσιάρχης Βαλεντῖνος ἐντάχτηκε καὶ στὸ «ἁγιολόγιο» τοῦ παπικοῦ θρησκευματος. ἔτσι οἱ δῆθεν «ἄγαμοι» παπικοὶ κληρικοὶ βρῆκαν καὶ προστάτη «ἅγιο», ποὺ «εὐλογοῦσε» καὶ προστάτευε τὴν πορνεία τὴν μοιχεία καί γε τὶς σχέσεις τῶν «ἀγάμων» κληρικῶν μὲ τὶς συνεισάκτους ἀφιερωμένες παλλακίδες των.
Παγκοσμίως αὐτὴ ἡ ἀντιχριστιανικὴ «γιορτὴ» διαφημίστηκε καὶ ἐπιβλήθηκε κυρίως ἀπὸ ἐμπορικὰ κίνητρα κατὰ τὸν 20ὸ αἰῶνα, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ 1950 καὶ μετά, μαζὶ καὶ μὲ ἄλλα ὑποπροϊόντα αὐτῆς τῆς παγανιστικῆς ὀργιαστικῆς καὶ ἀσελγοῦς ὑποκουλτούρας, ὅπως εἶναι τὰ καρναβάλια, ὁ μπαμπα-Νοέλ (ἢ σάντα Κλάους ἤ τοι ὁ θεὸς Χρόνος), τὸ «χριστουγεννιάτικο» δέντρο, ἡ γιορτὴ τῆς κολοκύθας (= ἡ ἡμέρα τοῦ «χάλοουιν») καὶ λοιπά. ὅλα συνδέονται μὲ λατρεία ψευδοθεῶν μὲ δωροδοσίες καὶ δωροφορίες, ἐνῷ ἄλλοτε φανερῶς ἄλλοτε ἀφανῶς ὑπάρχει καὶ τὸ σεξουαλικὸ στοιχεῖο ἔστω καὶ σὰν ξεθωριασμένο σύμβολο, παραδείγματος χάριν τὸ λεγόμενο «χριστουγεννιάτικο» δέντρο ποὺ εἶναι φαλλικὸ σύμβολο τῆς σχετικῆς λατρείας.
᾿Εν συμπεράσματι εἶναι ὕβρις καὶ βλασφημία νὰ λέγεται καὶ νὰ θεωρῆται ἅγιος καὶ δὴ τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ὁ Βαλεντῖνος τῆς 14ης φεβρουαρίου.
῾Ρωμανὸς Πικρίδης
12/2/2009
[Δημοσιεύεται μὲ κάποιες μικρὲς διασκευές]