symbole.gr

23-05-08

Τὰ ἀνωτέρω δὲν εἶναι ὀρθά. καὶ ἐκπλήσσομαι, διότι εἰς αὐτὴν τὴν φράσιν γενικεύεται ὁ λόγος καὶ μὲ εὐκολίαν καὶ προχειρότητα ἀδικεῖται ἡ ῾Ελλὰς εἰς τὸν τομέα τῶν ἐκδόσεων. οἱ ἀλλοιώσεις ποὺ ὑφίστανται τὰ ἑλληνικὰ κείμενα ἐκδιδόμενα ἀπὸ ξένους, ἀκόμη καὶ εἰς ἐκδόσεις ἐπιστημονικὰς καὶ κριτικὰς κ.λπ., ἐνίοτε ξεπερνοῦν κάθε φαντασίαν. καὶ δὲν ἔγραψα ὅτι ὑπάρχει ὡς ἀρχὴ ἡ «μὴ ὑποχρέωσις τοῦ ἐκδότου ἢ τοῦ ἐπιμελητοῦ νὰ ἀναπαραγάγῃ ἐπακριβῶς τὴν ἀρχικὴ ἔκδοσι» γενικῶς, ἀλλὰ τὸ ἑξῆς· «ἐπικρατεῖ ὡς ἀρχὴ ὅτι εἰς μίαν ἐπανέκδοσιν δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὸν ὁ ἐκδότης ἢ ἐπιμελητὴς νὰ ἀναπαραγάγῃ ἐπακριβῶς τὴν ἀρχικὴν ἔκδοσιν μὲ τὰ λάθη αὐτῆς». τὸ τονίζω καὶ πάλιν· «μὲ τὰ λάθη αὐτῆς». θὰ ἀνέμενα τοὐλάχιστον μίαν προσεκτικωτέραν διατύπωσιν ἀπὸ κάποιον διατελέσαντα ὡσαύτως ἐπιμελητὴν μουσικῶν ἐκδόσεων καὶ γνωρίζοντα τὰς σχετικὰς δυσκολίας τῆς ἑκάστοτε πρώτης ἐκδόσεως.


Διετυπώθη ἡ θέσις ὅτι «ἡ ἀνατύπωσις παλαιῶν μουσικῶν ἐκδόσεων δὲν χρήζει καμμιᾶς ἀπολύτως μουσικῆς ἐπιμελείας». ἂν ἐδῶ γίνεται λόγος γενικῶς γιὰ ὅλες τὶς παλαιὲς μουσικὲς ἐκδόσεις, μήπως καὶ ἡ θέσις αὐτὴ εἶναι «ὀλίγον» ὑπερβολική; δηλαδὴ ἂν ἐκ τυπογραφικοῦ λάθους εἰς τὴν πρώτην ἔκδοσιν ἀντὶ διὰ κεντήματα ἐσημειώθη κάπου κέντημα, ἢ ἕνα ἐλαφρὸν ἐσημειώθη ἀνάποδα, ἢ εἰς μίαν μαρτυρίαν ἀντὶ διὰ ν΄ ἐσημειώθη Δ (τὰ παραδείγματα εἶναι πραγματικά), ταῦτα ἀπαγορεύεται νὰ διορθωθοῦν εἰς μελλοντικὴν ἐπανέκδοσιν ἢ ἀνατύπωσιν ἢ δὲν ξέρω τί ἄλλο;


Διευκρινίζω ὅτι ἐδῶ δὲν σχολιάζω θέσεις καὶ δὲν λαμβάνω θέσιν ὅπως «οἱ ὅποιες παρεμβάσεις τοῦ ἐπιμελητοῦ συνιστοῦν ἀλλοίωσιν, παραφθορὰν καὶ παραχάραξιν (falsificatio) τῆς συγκεκριμένης ἀνατυπουμένης ἐκδόσεως», ἐπὶ τοῦ ὁποίου δὲν λαμβάνω θέσιν. καὶ δὲν ἔλαβα θέσιν ἐπὶ μουσικοῦ θέματος. ἁπλῶς ἔκαμα κριτικὴν ἐπὶ τεχνικοῦ θέματος, δηλαδὴ ἔκαμα βιβλιοκρισίαν. δὲν ἔγραψα τὸ σχόλιόν μου, διὰ νὰ διαφωνήσωμεν καὶ νὰ ἔλθωμεν εἰς διαξιφισμούς. ἐνόμισα ὅτι ἐδῶ γίνεται διάλογος καὶ ὅτι θὰ ἦτο χρήσιμος ἀπὸ τεχνικῆς ἀπόψεως ἡ ἄποψίς μου ὡς ἀνθρώπου ἔχοντος κάποιαν πολυετῆ πεῖραν ἐπὶ τῶν ἐκδόσεων.