Βιβλιοπαρουσιάσεις

[Dionysios]

ΣΥΝΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Οἱ ῞Ελληνες Χριστιανοὶ ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ ἔχουμε τὴν ῾Αγία Γραφὴ γραμμένη πρωτοτύπως στὴ γλῶσσα μας. ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι μεταφρασμένη ἀπὸ τὸν Γ΄ π.Χ. αἰῶνα στὴν τότε δημοτικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ ἡ μετάφρασι αὐτή, τῶν ῾Εβδομήκοντα ὅπως λέγεται, ἐπέχει σήμερα τὴ θέσι τοῦ ἑβραϊκοῦ πρωτοτύπου, τὸ ὁποῖο χάθηκε τὸ Β΄ μ.Χ. αἰῶνα. τὸ σημερινὸ λεγόμενο ἑβραϊκὸ κείμενο, τὸ μασοριτικό, εἶναι στὴν πραγματικότητα σὲ μικρὸ μέρος λείψανα τοῦ ἀρχικοῦ ἑβραϊκοῦ καὶ σὲ μεγάλο μέρος ἕνα σχεδὸν νεοεβραϊκὸ ἐπαναμετάφρασμα τῶν ῾Εβδομήκοντα, ποὺ ἔγινε ἀνάμεσα στὸ 500 καὶ 1000 μ.Χ., δηλαδὴ κατὰ τὴ βυζαντινὴ ἐποχή. καὶ εἶναι ἐπὶ πλέον ἐξεργασμένο μὲ δυσδιάκριτα μὲν ἀλλ᾿ ὁπωσδήποτε ὑπαρκτὰ ἀντιχριστιανικὰ καὶ συνεπῶς ἀντιβιβλικὰ κίνητρα. ἡ Καινὴ Διαθήκη, ποὺ τὸ κείμενό της ξεπερνάει σὲ ἀκεραιότητα καὶ αὐθεντικότητα ὅλα τὰ κείμενα τῆς ἀρχαιότητος, εἶναι γραμμένη πρωτοτύπως στὴ δημοτικὴ πάλι ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ Α΄ μ.Χ. αἰῶνος· καὶ τὰ 27 βιβλία της. ἡ εἴδησι ὅτι δῆθεν τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον εἶναι γραμμένο πρωτοτύπως ἑβραϊστὶ κι ἐπειτα μεταφρασμένο ἑλληνιστὶ εἶναι ψεύτικη. ἔχουμε λοιπὸν οἱ ῞Ελληνες Χριστιανοὶ τὸ μεγάλο προνόμιο νὰ διαβάζουμε τὴν ῾Αγία Γραφὴ στὸ πρωτότυπό της.

῾Η σήμερα ὁμιλούμενη ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ ἢ ἡ γλῶσσα τῆς ἐποχῆς τῶν ἀποστόλων. εἶναι μιὰ νεώτερη ἐξελικτικὴ μορφή της. ἐκεῖνος δὲ ποὺ τὴ μιλάει, ὅταν δὲν εἶναι εἰδικός, δὲν καταλαβαίνει ἀπόλυτα τὴν πρωτότυπη ἑλληνικὴ τῆς Βίβλου. καθὼς τὴν ἀκούει, οἱ λέξεις της ὅλες τοῦ φαίνονται γνώριμες, διαπιστώνει ὅτι γνωρίζει καλὰ περίπου τὶς 7 στὶς 8, νιώθει κάπως διαφορετικὴ τὴν κλίσι τους τὴ σειρά τους στὴ σύνταξι καὶ τὴ σημασία τους, δὲν γνωρίζει τὴ 1 στὶς 8, ποὺ αὐτὸ στὸ σύνολο εἶναι γιὰ τὴν Καινὴ Διαθήκη περίπου 1000 λέξεις, καὶ ἐνῷ αἰσθάνεται ὅτι νά λίγο ἀκόμη θέλει γιὰ νὰ καταλάβῃ τὰ πάντα, ἐν τέλει συλλαμβάνει μόνο τὸ κεντρικὸ νόημα μιᾶς περικοπῆς καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβῃ τὸ σύνολο μὲ τὶς λεπτομέρειές του. ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι ἀκριβῶς θυγατέρα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, ἀλλὰ μόνο μιὰ πιὸ προχωρημένη ἡλικία ἐκείνης. θυγατρικὲς γλῶσσες ἔχει ἡ λατινικὴ τὶς λεγόμενες ῥωμανικὲς (ἰταλική, γαλλική, ἱσπανική, πορτογαλική, φλαμανδική, ῥουμανική)· γι᾿ αὐτὸ ἐκεῖνες πρῶτα μὲν εἶναι πολλὲς καὶ ὄχι μία, ἔπειτα δὲ ἐκεῖνος ποὺ μιλάει μία ἀπ᾿ αὐτὲς τὴ λατινικὴ δὲν τὴν καταλαβαίνει καθόλου, δὲν ἀναγνωρίζει οὔτε μία λέξι της· καὶ τρίτον οἱ γλῶσσες ἐκεῖνες δέν ἐχουν οὔτε μία λέξι ποὺ νὰ εἶναι στὴ γραπτὴ μορφή της ἴδια μὲ μία λατινική. ἐνῷ ἐμεῖς ἔχουμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ῾Ομήρου, 30 αἰῶνες τώρα, ὁλόιδιες τὶς μισὲς σχεδὸν λέξεις (ζῶ, ἀναπνέω, βλέπω, παίζω, τρέχω, τρώγω, φαίνομαι, θέλω, σκέπτομαι, ἀγαπῶ, ἐγώ, σύ, αὐτός, ἐκεῖνος, ὅλος, καλός, κακός, ὡραῖος, πικρός, γυμνός, πολύς, ἄνθρωπος, φίλος, σύντροφος, ζωή, οὐρανός, γῆ, θάλασσα, ἐδαφος, χῶμα, χρῶμα, μέ-γεθος, φήμη, πόνος, ἔννοια, φαντασία, ἐλευθερία, θάνατος, δύο, τρία, δέκα, ἑξακόσια, χίλια, καί, ἀλλά, ὅταν, ἐπειδή, μέχρι, πρός, μετά, κατά, ἀντί, ἀπό, κάτω, ὅπως, σαφῶς, ἀκριβῶς, παραπλεύρως, κλπ.), καὶ σχεδὸν τὶς ἄλλες μισὲς τὶς ἔχουμε ἐλαφρῶς τροποποιημένες (μαθαίνω, λαβαίνω, κοιμοῦμαι, θυμοῦμαι, θέτω, κάνω, κάθομαι, ἀνεβαίνω, ἐμεῖς, γλυκός, ἐλαφρός, ἄνδρας, θυγατέρα, ἀδερφός, ἕνα, τέσσερα, ὀχτώ, τριάντα, ἑκατό, ἑφτακόσια, γιά, νά, ξανά, ἄσχημα, φανερά, γρήγορα, δυνατά, κλπ.). καὶ δὲν ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν ἀρχαία καὶ στὴ σημερινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀπόλυτη ἀκαταληψία, ὅπως ἀνάμεσα στὴ λατινικὴ καὶ στὶς θυγατρικές της, ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἀγράμματο ῞Ελληνα. γι᾿ αὐτὸ ἡ σημερινὴ ἑλληνικὴ δὲν εἶναι ἀκριβῶς θυγατέρα τῆς ἀρχαίας, ἀλλὰ τὸ ἄλλο χέρι της.

Ἔτσι γιὰ τὴν κατανόησι τῆς γλώσσης τῆς Καινῆς Διαθήκης ὁ σημερινὸς μὴ εἰδικὸς ῞Ελληνας χρειάζεται τὴν ἑρμηνεία 1000 περίπου λέξεων. αὐτὲς τὶς λέξεις οἱ ἐκδόσεις «Κάλαμος» προσφέρουν ἑρμηνευμένες, εἰδικὰ καὶ μόνο στὸν σημερινὸ ῞Ελληνα, μὲ τὸ παρὸν βιβλίο.

«Σύντομο λεξικὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης» τοῦ φιλολόγου, διδάκτορος θεολογίας, παλαιογράφου, παπυρολόγου, λατινιστοῦ, ἑβραϊστοῦ καὶ ἱστορικοῦ Κωνσταντίνου Σιαμάκη. Θεσσαλονίκη 1988. σελίδες 96, τιμὴ 7€.

Διάθεσι, πώλησι, παραγγελίες· βιβλιοπωλεῖον Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος, Χαβρίου 3 καὶ Κολοκοτρώνη, ᾿Αθῆναι, τηλ. 210.322.4819.

[Dionysios]

Δοξαστάριον ᾿Ιακώβου Πρωτοψάλτου, τόμοι 2, ἔκδοσις 2α Κατερίνη 1990, ἐπιμελητὴς ἐκδόσεως Γιάννης Κ. Παπαχρόνης.

22/5/2008

Γενικῶς εἰς τὸν τομέα τῶν ἐκδόσεων ἐπικρατεῖ ὡς ἀρχὴ ὅτι εἰς μίαν ἐπανέκδοσιν δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὸν ὁ ἐκδότης ἢ ἐπιμελητὴς νὰ ἀναπαραγάγῃ ἐπακριβῶς τὴν ἀρχικὴν ἔκδοσιν μὲ τὰ λάθη αὐτῆς. εἰς τὴν κρινομένην ὅμως ἐπανέκδοσιν τοῦ δοξασταρίου τοῦ ᾿Ιακώβου τὰ ὀρθογραφικὰ λάθη ἔμειναν ἀδιόρθωτα, παραδείγματος χάριν «ΙΑΝΝΟΥΑΡΙΟΣ», «ΦΕΥΡΟΥΑΡΙΟΣ» κ.λπ.. σαφῶς ὁ ἐπιμελητὴς Γιάννης Παπαχρόνης ἐπεμελήθη μόνον μουσικῶς τὴν ἔκδοσιν. προσέθεσε τὰ κατὰ τὴν γνώμην του ἀπαραίτητα καὶ χρήσιμα μουσικὰ στοιχεῖα ποὺ ἔλειπαν. θὰ θεωρήσω σεβαστὴν μὲν καὶ δικαίαν, ἀλλὰ ὀλίγον αὐστηρὰν τὴν παρατήρησιν ὅτι «στὶς "ἀναστατικές" ἐκδόσεις παλαιτύπων, εἶναι ἀπαράδεκτο νὰ ἐπιφέρεται ὁποιαδήποτε ἀλλαγή στὸ πρωτότυπο, διότι αὐτό ἐμποδίζει τὴν ἔρευνα». δὲν ἐπροχώρησεν εἰς ἀλλοίωσιν τῶν μουσικῶν γραμμῶν –καθόσον γνωρίζω–, ἀλλὰ μόνον εἰς προσθήκας καὶ ἐπεξηγήσεις, αἱ ὁποῖαι μάλιστα εἶναι διακριταὶ ὡς χειρόγραφοι εἰς τὴν ἔκδοσιν. ἔχει τὸ δικαίωμα τοῦτο. τὸ ἂν θὰ συμφωνήσωμεν ἢ θὰ διαφωνήσωμεν μαζί του εἶναι ἄλλο θέμα. ὤφειλεν ὅμως νὰ θέσῃ μίαν σημείωσιν εἰς κάποιαν ἐκ τῶν πρώτων σελίδων (ὑπάρχουν 2 ἢ 3 μὲ ἐπαρκῆ κενά), εἰς τὴν ὁποίαν νὰ ἐνημερώνῃ διὰ τὰς γενομένας ἐπεμβάσεις. θὰ ἦτο ἀκόμη καλλίτερον μάλιστα, ἂν αἱ νεώτεραι ἐπεμβάσεις ἐσημειοῦντο μὲ τρόπον πλέον εὐδιάκριτον (παραδείγματος χάριν ἂν ἐτυπώνοντο εἰς ἕνα διακριτικὸν χρῶμα ὅπως κυανοῦν ἢ πράσινον), ὁπότε θὰ ἐδίδετο εἰς τὸν ἀναγνώστην ἡ δυνατότης νὰ προσεγγίσῃ τὸ μουσικὸν κείμενον εἴτε λαμβάνων ὑπόψιν τὰς σημειώσεις τοῦ ἐπιμελητοῦ εἴτε ἀγνοῶν αὐτάς. εἰς αὐτὸ λοιπὸν τὸ σημεῖον, εἰς τὴν ἔλλειψιν δηλαδὴ μιᾶς σημειώσεως ποὺ θὰ ἐνημερώνῃ διὰ τὰς νεωτέρας προσθήκας, συμφωνῶ ὅτι ἦτο μία σημαντικὴ παράλειψις ἐκ μέρους τοῦ ἐπιμελητοῦ καὶ τοῦ ἐκδότου, ἡ ὁποία μάλιστα ἀδικεῖ καὶ τὴν προσφοράν των, καὶ ὅτι τοιαῦται ἀβλεψίαι δέον νὰ ἀποφεύγωνται.

Σημειώνω ὅτι ἡ διόρθωσις παλαιοτέρας ἐκδόσεως μὲ τρόπον διακριτόν, ὥστε νὰ μένῃ σεβαστὸν τὸ ἀρχικὸν κείμενον δὲν εἶναι καθόλου εὔκολον ἐγχείρημα. ὅς τις θέλει δύναται νὰ ἴδῃ τὴν ἐπανέκδοσιν τοῦ ψαλτηρίου τοῦ ἁγίου Νεκταρίου «ποιητικὴ μετάφρασις πάντων τῶν ψαλμῶν τοῦ Δαυὶδ ὑπὸ τοῦ μητροπολίτου Πενταπόλεως Νεκταρίου» (ἐκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, τηλ. 210.322.4819)· ἡ ἐν λόγῳ ἔκδοσις εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς τοιαύτης πολυμόχθου ἐργασίας διορθώσεως.

᾿Εκ τῶν προσθηκῶν τοῦ Γιάννη Παπαχρόνη δύναται κανεὶς νὰ εἰκάσῃ ὅτι ἡ ἐπανέκδοσις ἔγινεν ἐκ τοῦ προσωπικοῦ ἀντιτύπου ποὺ εἶχεν αὐτὸς ὁ ἐπιμελητὴς ἐν χρήσει εἰς τὸ ἀναλόγιον, καὶ διὰ τοῦτο ὑπάρχουν τόσαι σημειώσεις του.

[Dionysios]

᾿Ενημερώνω ὅτι πρὸ καιροῦ ἐξέδωσα ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «᾿Ακολουθία ἐπὶ ἀπειλῇ πολέμου».

Περιλαμβάνει
— ἁρμόδια ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα (ἀποστολευαγγέλια) σὲ ἀρχαῖο κείμενο καὶ μετάφρασι,
—εἰδικὴ ἀκολουθία ἀπὸ τὸ μέγα εὐχολόγιον, μὲ κανόνα παρακλητικὸ εἰς ἦχον πλ. β΄ «ἐπὶ προσδοκίᾳ πολέμου» σὲ ἀρχαῖο κείμενο καὶ μετάφρασι,
— πολλὲς ἄλλες ἀρχαῖες εὐχὲς τῆς ἐκκλησίας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα (πάλι κείμενο καὶ μετάφρασι),
— νεώτερες ἐπιμνημόσυνες εὐχὲς (τῆς 25ης μαρτίου, τῆς 28ης ὀκτωβρίου καὶ ἄλλες) μὲ ἑρμηνευτικὲς σημειώσεις,
— παρατηρήσεις ἐπὶ τοῦ τυπικοῦ,
— ἐνδεικτικὸ κατάλογο στρατιωτικῶν ἁγίων (μὲ τὴν ἡμερομηνία τῆς μνήμης των),
— σύντομο πίνακα ἱστορικῶν ἐπετείων (ἐθνικῶν καὶ τοπικῶν),
καὶ ἄλλες χρήσιμες σημειώσεις καὶ ἱστορικὲς πληροφορίες.

Κεντρικὴ διάθεσις:
Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος,
βιβλιοπωλεῖον Χαβρίου 3,
Τ.Κ. 10562 ᾿Αθῆναι, τηλ. 210.322.4819.

(1/7/2008)

[mimi]

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ

(τρίγλωσσον κείμενον εις την εξης ιστοσελίδαν- ακολουθει το Ελληνικον)

(http://graeca.mrezha.net/upload/Montrea ... INGUAL.htm)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ- ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΕΛΕΓΧΟΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΔΥΣΠΛΑΣΙΩΝ
Σίμωνος ΚΑΡΑ
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ε. ΑΚΡΙΔΑ

ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ - ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΟΥ


γράφει ὁ Γεώργιος Κ. ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ

Ἰούνιος, 2009


Πρόκειται διὰ τὸ νέο βιβλίο τοῦ ὀνομαστοῦ πρωτοψάλτου καὶ μουσικολόγου κ. Θεοδώρου Ἀκρίδα, τὸ ὁποῖον φέρει τὸν τίτλον «ΕΛΕΓΧΟΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΔΥΣΠΛΑΣΙΩΝ Σ. ΚΑΡΑ». Καθαρῶς ἐπιστημονικόν, τὸ τοιοῦτον σύγγραμμα διακρίνεται διὰ τὴν ἀξιοθαύμαστον κατάταξιν τῆς πολὺ ἐνδιαφέρουσας ὕλης, (ἡ ὁποία ἔχει ἀντληθεῖ ἐξ ὑπερπλουσίας βιβλιογραφίας), τὴν τελείαν τεκμηρίωσιν τῶν ἀπόψεων, τὴν σαφεστάτην διατύπωσιν αὐτῶν ἀλλά, πρὸ πάντων, διὰ τὰ εὔστοχα συμπεράσματα τὰ ὁποῖα καὶ προκύπτουν αὐτονοήτως.

Ἐντὸς τῶν 128 πολυτίμων σελίδων, ἡ ἀκριβὴς καὶ ἐργονομικὴ χρῆσις τῶν λέξεων εἶναι ἀντάξια παντὸς παραλληλισμοῦ μετὰ συμφωνικῆς τοῦ Mozart : τελεία ἁρμονία ἀπηλλαγμένη πάσης φύσεως περιττοῦ στοιχείου. Ὁ ἐμπειρότατος αὐτὸς μελετητὴς–συγγραφέας καταθέτει πλεῖστα ἀδιάσειστα καὶ ἀδιάψευστα στοιχεῖα, ἀποκαλύπτων μὲν οὕτως τὴν πλάνην ἀλλὰ καὶ ἀπομυθοποιῶν δὲ τὰ περὶ τοῦ Σ. Καρᾶ. Παραλλήλως δὲ, δὲν κρύπτει τὴν ἀνησυχίαν αὐτοῦ διὰ τὸ μέλλον τῆς γνησίας Ἑλληνικῆς μουσικῆς, ἐφ’ὅσον αὒτη ἡ σύγχρονος μουσικὴ δυσπλασία – ὅπως πολὺ ἐπιτυχῶς ἀποκαλεῖ αὐτὴν - παραμένει ἀσύδοτος, συνεχίζοντας οὖτως τὸ καταστροφικὸν αὐτῆς ἔργον.

Ὁ κ. Θεόδωρος Ἀκρίδας πολὺ σοφῶς ἐνισχύει τὴν ἀρτίαν αὐτὴν μελέτην του διὰ τῶν ἀπόψεων πολλῶν ἄλλων κορυφαίων μουσικολόγων, πρωτοψαλτῶν, τραγουδιστῶν καὶ ὀργανοπαικτῶν. Περὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ψαλτικὴν τέχνην τε καὶ μουσικήν, καταθέτει τὰς ἀπόψεις τῶν: Κων. Ψάχου, Ἄγγ. Βουδούρη, Γ. Ἀγγελινάρα, Διον. Μπιλάλη, Ι. Κομάσου, Ν. Χρυσοχοΐδη, Μ. Δραγούμη, Ι. Δαμαρλάκη, Δ. Παπαδημητρίου, Γ. Ἀποστολίδη, Γ. Παππά, Λύκ. Πετρίδη, Θρ. Παπανικολάου, Χάρ. Ταλιαδώρου, Ἀθ. Καραμάνη, Θρ. Στανίτσα, Βασ. Κατσιφή, Γ. Χατζηχρόνογλου, Γ. Καραγιώργου, Ν. Γιαννουκάκη, π. Ἀθ. Σιαμάκη, τοῦ ἀειμνήστου Νικοδήμου Βαλληνδρᾶ π. Μητροπολίτη Πατρῶν κ.ἄ. Ἀπὸ δὲ πλευρᾶς τῆς δημοτικῆς μας μουσικῆς, καταθέτει τὰς ἀπόψεις τῶν: Στάθη Κάβουρα, Γιαν. Μητρόπουλου, Κ. Παπαδάκη, Ἠλ. Οἰκονομάκη, Γιαν. Τσουχλαράκη, Π. Κουλουκούρα, Ἀριστείδη Μόσχου, Ἄννας Καραμπεσίνη καὶ Αἰμιλίας Χατζηδάκη.
Αἱ ἀπόψεις ὅλων αὐτῶν τῶν σπουδαίων μουσικῶν, τὰς ὁποίας μετὰ ὑπομονῆς καὶ μόχθου συνεκέντρωσεν ὁ συγγραφεύς, εἰσὶν καταπέλται κατὰ τοῦ «ἔργου» καὶ τῆς «προσφορᾶς» τοῦ Σ. Καρᾶ. Ἔστω καὶ ἐὰν ὁ συγγραφεύς περιορίζεται εἰς τὰ καθαρῶς μουσικολογικὰ σχόλια τῶν ὡς ἄνω εἰδικῶν, ὁ παρατηρητικὸς ἀναγνώστης ἀντιλαμβάνεται περισσότερα. Ἐπὶ παραδείγματι, ἀναφέρεται πὼς ὁ ἴδιος ὁ Καρὰς «ἀπεκάλυψεν» ὅτι διὰ τὴν συγγραφὴν τοῦ θεωρητικοῦ του, «συνέτρεξαν ἐκ Θεοῦ συγκυρίαι», ὅπως ἡ «ἐκ τυχαίας χειρονομίας πτῶσις τοῦ μουσικοῦ παλαιογραφικοῦ παραπετάσματος». Ἄλλοι, ὅμως, «ἀπεκάλυψαν» τὸν ἴδιον Σίμωνα Καράν, διηγώντας περὶ αὐτοῦ ὅτι «δὲν παρεδέχετο κανέναν ἐκτὸς ἀπ'τὸν ἑαυτό του », «ἔβλεπε τοὺς δυτικοὺς μουσικολόγους μὲ κάκιστο μάτι», «μέσα στὶς τρομακτικὲς κρίσεις ἐνθουσιασμοῦ ἢ ὀργῆς κοκκίνιζε ὁλόκληρος», «νέα διαταγὴ τοῦ Καρᾶ ἀπαγορεύει καὶ πάλιν νὰ παίζεται ἡ Κρητικὴ μουσικὴ μὲ βιολί», ὡς καὶ ἀλλὰ πολλά. Ἀνατριχιάζει τις ἀναγινώσκων ὅτι ὅσοι δίσκοι ὑπῆρξαν εἰς τάς δισκοθήκας τῶν ραδιοφωνικῶν σταθμῶν περιέχοντες ἐκτελέσεις Κρητικῆς μουσικῆς μετὰ βιολιοῦ, ἐχαράχθησαν διὰ ἤλου ἀλλὰ καὶ κατελογίσθησαν διὰ τῆς ἐπιγραφῆς «ΝΟΘΟ» ! Ἐξ ἄλλου, ἀπορεῖ τις περὶ τῆς «σοφίας», «αὐθεντίας» καὶ μουσικῶν «γνώσεων» τοῦ Καρᾶ ἀναγινώσκων μαρτυρίας ὡς τὰς ἐξης : «Ἀσ'τονε τὸν Καρά... ἔγραφε αὐτὰ ποὺ τοῦ λέγαμε... ἔπρεπε νὰ καθήσουμε ἐμεῖς ἐκεῖ καὶ νὰ βλέπουμε αὐτὸν νὰ τραγουδάει τὰ τραγούδια μας...; καὶ σώνει καὶ καλὰ νὰ τόνε λέμε δάσκαλο; Βρέ, ἐγὼ θὰ σὲ πῶ ἐσένα δάσκαλο; Ποῦ σοῦ΄φερα δικά μου τραγούδια καὶ σοῦ τὰ’μαθα;» Αὐτὸς λοιπὸν ἦταν «ὁ σοφὸς διδάσκαλος τοῦ γένους» Σ. Καράς.

Ἐν περιλήψει, τὸ κορυφαῖον αὐτὸ σύγγραμμα τοῦ κ. Θ. Ἀκρίδα εἶναι οὐχὶ μόνον ἀποκαλυπτικὸν ἀλλὰ καὶ καταλυτικόν. Θὰ πρέπει νὰ γίνει κτῆμα καὶ νὰ μελετηθεῖ ἀπὸ ὁλόκληρον τὸν Ἑλληνισμόν. Διατίθεται ἀπό τὸν ἴδιον τὸν συγγραφέαν εἰς τὴν ἐξὴς διεύθυνσιν:

Θεόδωρος Ἀκρίδας,
Αἰτωλικοῦ 10
T.K.. 30200
Μεσολόγγι Tηλ.: +30.26310-28383
Fax: +30.26310-24742.
χαμηλὴ τιμὴ κόστους εἰς τὴν ὁποῖαν προστίθονται τὰ ταχυδρομικὰ ἔξοδα.

Μὲ τὴν ἄδεια τοῦ συγγραφέα, δημοσιεύουμε τὸν ἐπίλογο τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ συγγράμματος.


ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ἡ συνολικὴ ὕλη τοῦ παρόντος ἔργου καταδεικνύει ἐναργῶς ὅτι ὁ Σ. Καρὰς προσπάθησε νὰ προσεγγίσει τὴν Ἑλληνικὴ μουσικὴ ἐντελῶς ὑποκειμενικά, ἀποστασιοποιηθεῖς πλήρως ἀπὸ τὴν οὐσία, τοὺς κανόνες, τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα της. Ἁπλῶς, δημιούργησε ἕνα καθαρῶς προσωπικό του ἀσαφὲς σύστημα -συνονθύλευμα μουσικῶν δυσπλασιῶν μὲ ἔντονα ἀραβοπερσο - τουρκικὰ στοιχεῖα, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸ λαβυρινθῶδες καὶ ὀμιχλῶδες θεωρητικό του. Θιασῶτες του εἶναι μερικοὶ (προφανῶς εὐεργετηθέντες ὑπ'αὐτοῦ) συνεχιστές του, κάποιοι ποὺ ἀγνοοῦν τὴν πραγματικότητα καὶ μερικοὶ λάτρεις τοῦ ἀκατάληπτου, ποὺ θεωροῦν σοφία ὅ,τι δὲν κατανοοῦν. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ μερικοὶ ἐπαμφοτερίζοντες γιὰ εὐνόητους λόγους.

Οἱ ἰσχυρισμοὶ μερικῶν - ὅτι ὁ Καρὰς ὑπῆρξε λεπτολόγος μελετητὴς τῆς Ἑλληνικῆς μουσικῆς - εἶναι τελείως ἀβάσιμοι γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους: α) δὲν διέθετε τὰ ἀπαραίτητα πρὸς τοῦτο ἐπιστημονικὰ ἐφόδια καὶ β) περιφρόνησε καὶ ὑπερφαλάγγισε τοὺς βασικοὺς κανόνες τῆς ἔρευνας, στηριζόμενος ἀποκλειστικῶς στὶς προσωπικές του ἀπόψεις. Θεωρεῖται ἀπὸ κάποιους ὡς σημαντικὸ πρόσωπο γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὸ ζῆλο του γιὰ τὴ μουσική. Ὡστόσο, φρονοῦμε ὅτι ἡ εὐφυΐα καὶ ὁ ζῆλος δὲν ἀποτελοῦν τὶς μοναδικὲς προϋποθέσεις γιὰ θετικὴ προσφορὰ σὲ ὁποιονδήποτε τομέα. Εἶναι πάμπολλες οἱ περιπτώσεις εὐφυέστατων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔμειναν στὴν ἱστορία γιὰ τὰ ἄκρως ἀρνητικὰ καὶ καταστροφικὰ ἔργα τους.

Ἡ ἀδιαμφισβήτητη ἱστορικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι: ὅλοι «οἱ ἀπ'ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων» καθ'οἱονδήποτε τρόπο θεράποντες τῆς Ἑλληνικῆς μουσικῆς τὴν προσέγγισαν καὶ τὴν ἑρμήνευσαν βάσει ἐπιστημονικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν δεδομένων. Ἔτσι, ἀποσαφηνίζοντάς την καὶ ἁπλοποιώντας την, τὴν ὁδήγησαν πρὸς τὸ μέλλον, πρὸς τὸ φῶς. Ἀντιθέτως, ὁ Καρὰς ἐργάστηκε «ἐκ τυχαίας χειρονομίας» ὁρμώμενος καὶ τελείως ὑποθετικά. Ἔτσι, μετέτρεψε τὰ ἁπλὰ σὲ σύνθετα, τὰ εὐκρινῆ σὲ ἀσαφῆ, τὰ εὐνόητα σὲ δυσνόητα καὶ τὰ αὐταπόδεικτα σὲ δυσαπόδεικτα περιπλέκοντας την τραγελαφικὰ καὶ, ἀκολουθώντας ἀνάστροφη πορεία, τὴν ὁδήγησε πρὸς τὸ παρελθὸν καὶ πρὸς τὸ σκοτάδι. Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον τὸ ὅτι κάποιοι συμμερίζονται αὐτὲς τὶς δοξασίες του - καὶ μάλιστα κάποιοι πεπαιδευμένοι.

Ὅμως, κάποιος «ἀγράμματος» γράφει: «Χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκείαν τους, ἔθνη δὲν ὑπάρχουν. Καὶ προσοχὴ νὰ μὴν τοὺς ἀπατάγη ἡ ἰδιοτέλεια» . Ἐκεῖνος ὁ «ἀγράμματος» γνώριζε καλῶς ὅτι μισθοφόροι καὶ ἰδανικὰ «οὐ συγχρῶνται».
Μακρυγιάννη Γιαν. Στρατηγοῦ: «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ», τόμος Α, σελ. 5

Τὸ παράδοξο - καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνο γιὰ τὴ μουσική μας - εἶναι ὅτι αὐτὸ τὸ στερούμενο τῆς ὁποιασδήποτε ἐπίσημης ἔγκρισης καὶ γενικῆς ἀποδοχῆς ὑποκειμενικὸ θεωρητικό τοῦ Καρᾶ, ἔχει εἰσχωρήσει ὡς λαθρεπιβάτης σὲ Δημόσιες μουσικὲς σχολές, ἐκτοπίζοντας τὰ καθιερωμένα καὶ ἐγκεκριμένα ἀπὸ ἐπίσημους φορεῖς ἐπιστημονικὰ συγγράμματα. Ἐάν, Ο ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ, ἐπικρατήσει, τότε – μοιραίως - σημαίνει καὶ τὸν ἐκτοπισμὸ ἀπὸ τὰ ἀναλόγια ὅλων τῶν μελοποιητικῶν ἔργων μὲ τὴ γραφὴ τῶν τριῶν διδασκάλων. Καί, ἀσφαλῶς, θὰ ἀκολουθήσει ἡ ἐξαφάνιση ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἠχογραφήσεων τῶν μαϊστόρων τῆς ψαλτικῆς τέχνης, καθὼς καὶ τῶν δεξιοτεχνῶν τῆς δημοτικῆς μας μουσικῆς. Τότε ὅμως, (φεῦ) ἡ μητρική μας μουσικὴ γλώσσα ἀλλάζει ἄρδην χαρακτήρα καὶ ἕνα βασικὸ πολιτισμικό μας στοιχεῖο ἀπόλλυται ὁριστικῶς.

Τὴν καταλυτικὴ ἐπίδραση τῆς μουσικῆς στὴ διαμόρφωση τῶν ἠθῶν τῆς κοινωνίας, περιγράφει ὁ μέγιστος φιλόσοφος Πλάτων ὡς ἑξῆς: «Πρέπει μετὰ μεγάλης εὐλάβειας ν'ἀποφεύγωμεν πάσαν μεταβολὴν εἰς τὸ εἶδος τῆς μουσικῆς, διότι διατρέχομεν τὸν κίνδυνον νὰ χάσωμεν τὸ πᾶν, διότι πουθενὰ δὲν ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ κινήση τοὺς τρόπους τῆς μουσικῆς, χωρὶς συγχρόνως νὰ διασαλευθοῦν καὶ αὐτοὶ οἱ θεμελιώδεις νόμοι τῆς πολιτείας».1

Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ὁρατό, πλέον, κίνδυνο, ποὺ ἐπισημαίνει ὁ σοφὸς Πλάτων ἀντιμετωπίζει ἐναγωνίως τὸ σύνολο τῶν θεραπόντων τῆς μουσικῆς μας παράδοσης (Ἐκκλησιαστικῆς καὶ δημοτικῆς) καὶ ἀμύνεται σθεναρῶς ἐναντίον τῆς καινοφανοῦς καταλυτικῆς λαίλαπας, ποὺ χειμάζει ἀνηλεῶς αὐτὴ τὴν ἱερὴ πολιτισμική μας παρακαταθήκη. Ὅμως δὲν ἀρκοῦν οἱ κραυγὲς ἀγωνίας ὅλων αὐτῶν γιὰ τὴ διάσωση αὐτοῦ τοῦ Ἐθνικοῦ μας θησαυροῦ. Γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση καὶ τὴν ὀρθὴ διευθέτηση τοῦ ἀναφυέντος μείζονος Ἐθνικοπολιτισμικοῦ αὐτοῦ ζητήματος, ἀδήριτη προβάλλει ἡ ἀνάγκη οὐσιαστικῆς παρέμβασης τῶν ἁρμοδίων καὶ ὑπευθύνων φορέων-θεματοφυλάκων τῶν Ἐθνικῶν κεφαλαίων καὶ πολιτισμικῶν μας ἀξιῶν, τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας• καὶ μάλιστα τὸ ταχύτερο δυνατόν. Τὸ ἀπαιτεῖ ἡ Ἐθνική μας ἐπιβίωση. Τὸ ἐπιτάσσει ἡ ἱστορικὴ πορεία μας στὸ διηνεκές.

«Οἱ καιροὶ οὐ μενετοί».
Πλάτωνος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» Βιβλ. Δ'.



Παρόμοια θέματα

Τεχνολογια προς ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΙΝ, ΦΑΝΕΡΩΣΙΝ και ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΝ της μεγαλυτερας μουσικης αιρεσεως της Ελληνικης μας ιστοριας, τουτεστη του καρκινογονοειδως διησθεντος και παραδοσοποδοπατωντος ΣΙΜΩΝΟΚΑΡΑΪΤΙΣΜΟΥ

Β εισηγησις του ΓΚΜ

(Συνεδριον Ιουνιος 2009 - Εισηγησις Β pdf)
viewtopic.php?f=246&t=478#p2136

Hypermachoi
http://graeca.canto.ru/upload/MontrealP ... _intro.htm

ΤΙ ΕΣΤΙ ΤΟ « ΕΝΔΟ - ΙΛΑΡΟΧΟΡΕΥΤΙΚΟ - ΣΙΜΩΝΟΚΑΡΑΔΟΦΩΝΟΝ » ;
WHAT IS THE «ENDO – HILARO-CHOREUTIC SIMONOKARADOPHONON»?
http://graeca.mrezha.net/upload/Montrea ... ON_002.htm


Περὶ νόθευσις βιβλίων Πρίγγου(ΑΛΛΟΙΩΣΙΣ ἢ ΟΧΙ)
http://graeca.mrezha.net/upload/Montrea ... %20not.htm

-
« Συγκίνησις = ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ μετάφρασις » http://graeca.mrezha.net/upload/Montrea ... inesis.htm

Ἱλαροχορευτικὲς χορωδίες http://graeca.mrezha.net/upload/Montrea ... hoirs.html

[Dionysios]

Πρόσκλησις σὲ βιβλιοπαρουσίασι

῾Η πρόσκλησις ἔχει φιλοτεχνηθῆ διὰ χειρὸς αὐτοῦ τοῦ καθηγητοῦ Π. Β. Πάσχου.

[Dionysios]

(᾿Απὸ τὴν συμμετοχή μου σὲ ἄλλες ἱστοσελίδες.)

Παρασκευή 22 Ιαν 2010, 21:04:53

Πολὺ καλὴ ἰδέα αὐτὴ ἡ ἀναδημοσίευσι καὶ παρουσίασι τῆς στήλης τοῦ χριστιανοῦ συγγραφέως, δημοσιογράφου καὶ λογοτέχνου Παναγιώτου Μ. Σωτήρχου. θὰ παρακαλοῦσα μόνον σὲ κάθε μήνυμα νὰ ἐπαναλαμβάνεται ὅτι τὰ ἀποσπάσματα προέρχονται ἀπὸ τὴν στήλη «᾿Ορθόδοξη ζωὴ» (κατὰ τοὺς ἁγίους πατέρες) τοῦ Π. Μ. Σωτήρχου στὸν «᾿Ορθόδοξο Τύπο».

᾿Επειδὴ ἴσως κάποια μέλη, καὶ κυρίως νεωτέρας ἡλικίας, νὰ μὴ γνωρίζουν τὸν ἐν λόγῳ συγγραφέα, μεταφραστὴ καὶ ἀνθολόγο, ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ νὰ γράψω κάποιες πληροφορίες γιὰ τὸν ἴδιο καὶ γιὰ τὴν συγκεκριμένη στήλη.

Τὸν Παναγιώτη Σωτῆρχο τὸν ἐγνώρισα πρὸ εἰκοσαετίας σχεδόν, ὅταν ἀκόμη ἐργαζόμουν ὡς διορθωτὴς στὸν ἑνιαῖο τότε ἐκδοτικὸ οἶκο «᾿Αστήρ». ἀπὸ τότε διώρθωσα ἀρκετὰ βιβλία του καὶ σὲ ἄλλους ἐκδότες, στοὺς ὁποίους μὲ συνέστηνε. εἶναι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ θαυμάζω γιὰ πολλοὺς λόγους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ γιὰ τὴν ἱκανότητά του νὰ γράφῃ καὶ νὰ παρουσιάζῃ τὰ βιβλία του μὲ τρόπο ποὺ νὰ ἐνδιαφέρουν τὸ κοινὸ στὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται. ὡς βετεράνος δημοσιογράφος ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ «πιάνῃ» αὐτὸ ποὺ λέμε «παλμὸ τῆς κοινῆς γνώμης»· συγκεκριμένα ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν, τόσον ὅσων ἔχουν μία οὐσιαστικὴ ὅσον κι ἐκείνων ποὺ ἔχουν κάπως χαλαρὴ σχέσι μὲ τὴν ἐκκλησία, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐμφανίζει τὰ γραφόμενά του μὲ τρόπο ποὺ νὰ ἑλκύῃ τὴν προσοχὴ τῶν ἀναγνωστῶν.

Καθόσον γνωρίζω, ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους συνεργάτες τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, ὅταν ὁ δεύτερος ἵδρυσε τὴν Πανελλήνιο Ὀρθόδοξο Ἕνωσι (Π.Ο.Ε.) καὶ τὴν ἑβδομαδιαία ἔκδοσι («ἐφημερίδα») «Ὀρθόδοξος τύπος». ἔτσι ἀρθρογραφοῦσε καὶ διατηροῦσε διάφορες στῆλες στὸν «Ὀρθόδοξο τύπο», ὅπως τὶς βιβλιοπαρουσιάσεις καὶ ἄλλα. μεταξὺ αὐτῶν εἶχε καὶ τὴν στήλη μὲ τίτλο «Ὀρθόδοξη ζωή» (κατὰ τοὺς ἁγίους πατέρες), ποὺ τὴν συνεχίζει μέχρι σήμερα. εἶναι μικρὲς παράγραφοι μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ κείμενα διαφόρων ἁγίων καὶ ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, ἀσκητῶν, ἱεραρχῶν, συνήθως ἀρχαίων ἀλλὰ καὶ νεωτέρων. τὰ ἀποσπάσματα ἔχουν ἕναν τίτλο θεματολογικό, ὑπάρχει μία εἰσαγωγικὴ φράσι τοῦ ἀρθρογράφου, παραδείγματος χάριν· «μέγα τὸ μυστήριον τοῦ σταυροῦ καὶ ἀκατανόητον», καὶ ἀκολουθεῖ τὸ πατερικὸ ἀπόσπασμα σὲ νεοελληνικὴ μετάφρασι. ἡ μετάφρασι τῶν ἀποσπασμάτων συνήθως στηρίζεται σὲ προϋπάρχουσες μεταφράσεις πατερικῶν ἔργων ποὺ ἔχουν ἐκπονήσει διάφοροι μεταφραστές· ἄλλοτε χρησιμοποιεῖται αὐτούσια ἡ δική τους μετάφρασι, κι ἄλλοτε γίνεται κάποια ἀλλαγὴ σὲ ὡρισμένες λέξεις ἢ κάποια ἄλλη διασκευή. στὸ τέλος μερικὲς φορὲς ὑπάρχει πάλι κάποιο σύντομο σχόλιο τοῦ ἀρθρογράφου, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκτείνεται ἀπὸ μία φράσι, παραδείγματος χάριν· «ἐσωτερικὸς λοιπὸν ὁ ἀγών», μέχρι μισὴ παράγραφο· αὐτὸ τὸ ἀκροτελεύτιο σχόλιο δὲν ὑπάρχει πάντοτε. ἡ ἔκτασι κάθε παραγράφου-ἀποσπάσματος ποικίλλει· μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπὸ 4 μέχρι 34 ἀράδες. ἡ στήλη εἶχε ἐξ ἀρχῆς μεγάλη ἀπήχησι, καθὼς δὲν εἶχε ἐπιστημονικὲς ἀξιώσεις, καὶ ἀπευθύνεται στὸ εὐρὺ κοινὸ μὲ κύρια θεματολογία τὶς πρακτικὲς ἀρετές· προσευχή, κατάκρισι, νηστεία, ἁμαρτία, δοκιμασίες, ἐγκράτεια, λογισμός, ταπείνωσι, ἀγάπη, ὑπερηφανία, σωτηρία καὶ τὰ ὅμοια. ἡ δογματικὴ ἢ ἑρμηνευτικὴ διδασκαλία ἢ κάποια ἐμβάθυνσι στὰ κείμενα δὲν ἀνήκει στὰ ἐνδιαφέροντα τῆς στήλης, ἡ ὁποία ἔχει ἕναν καθαρὰ λαϊκὸ καὶ πρακτικὸ χαρακτῆρα.

Βασιζόμενος ἄλλοτε ἐξ ὁλοκλήρου κι ἄλλοτε ἐν μέρει σ᾿ αὐτὴν τὴν στήλη ὁ Π. Μ. Σωτῆρχος παρήγαγε κάπου ἕντεκα βιβλία(!), τοὐλάχιστον μέχρι τὸ 2007 ποὺ εἶχα τὴν τελευταία ἐνημέρωσι. ἰδοὺ μὲ ποιόν τρόπο παρήχθησαν αὐτὰ τὰ βιβλία ἀπὸ μία κοινὴ πηγή (σημειώνω καὶ ποιά ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπιμελήθηκα προσωπικῶς κατὰ τὴν ἔκδοσί τους).

1ο βιβλίο. ὅταν συμπληρώθηκαν 500 ἀποσπάσματα, τὰ συγκέντρωσε σὲ ἕναν τόμο καὶ τὸ 1988 τὰ ἐξέδωσε στὶς ἐκδόσεις τοῦ «Ὀρθοδόξου τύπου» μὲ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τίτλο καὶ ὑπότιτλο ποὺ εἶχε ἡ στήλη· «Ὀρθόδοξη ζωή» (κατὰ τοὺς ἁγίους πατέρες)· (πρακτικὰ κεφάλαια πνευματικοῦ ἀγῶνος). ἡ στήλη φυσικὰ συνέχισε νὰ δημοσιεύεται.

2ο βιβλίο. τὸ 1995 ἐπιλέγει 100 ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν πατερικῶν κειμένων καὶ τὰ δημοσιεύει στὶς ἐκδόσεις «ἀκρίτας» σὲ ἕνα βιβλίο 160 σελίδων μὲ τίτλο «Ὑπὲρ τῶν ἁμαρτωλῶν» (τί λένε οἱ ἅγιοι πατέρες). τὰ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀποσπάσματα τὰ βρίσκουμε καὶ στὴν στήλη «Ὀρθόδοξη ζωή», ἐνίοτε μὲ διαφορὲς στὸν σχολιασμό. τέτοια ἀποσπάσματα εἶναι ἐπὶ παραδείγματι τὰ εὑρισκόμενα στὸ βιβλίο του ὑπὸ τοὺς ἀριθμοὺς 59 (ἀββᾶς Ἀγάθων), 68 (ὅσιος Νεῖλος), 72 (ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος) καὶ ἄλλα.

3ο βιβλίο. πάλι τὸ 1995 ἐκδίδει τὸ βιβλίο «Παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἁγίων πατέρων» στὶς ἐκδόσεις «παρουσία», τόμος α΄ «πνευματικὴ παρουσία», σελίδες 152. (ἡ ἐπιμέλεια τῆς ἐκδόσεως ἦταν δική μου.) τὸ βιβλίο χωρίζεται σὲ τρία μέρη. στὸ πρῶτο παραθέτει μεταφρασμένον τὸν 21ο λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου περὶ κενοδοξίας. ἀκολουθοῦν μεταφρασμένοι τέσσερις λόγοι τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου. τὸ ὑπόλοιπο τοῦ πρώτου μέρους καὶ ὅλο τὸ δεύτερο εἶναι ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν στήλη «ὀρθόδοξη ζωὴ» καὶ κάποια ἀπὸ ἀσκητικὰ συγγράμματα. τὸ τρίτο μέρος (34 σελίδες) εἶναι αὐτούσια κάποια κεφάλαια ἀπὸ τὸν «Ἀόρατο πόλεμο» τοῦ ὁσίου Νικοδήμου.

4ο, 5ο καὶ 6ο βιβλίο. τὸ 1996 ἐκδίδει ξανὰ τὴν «Ὀρθόδοξη ζωή» (κατὰ τοὺς ἁγίους πατέρες), ἀλλὰ μὲ τὶς ἑξῆς διαφορές· α) ὁ ἕνας τόμος τοῦ 1988 διαιρεῖται τώρα σὲ δύο τόμους μὲ συνεχόμενη ἀρίθμησι τῶν 500 ἀποσπασμάτων· β) προστίθεται ἕνας τρίτος τόμος μὲ τὰ νεώτερα ἀποσπάσματα, 260 στὸν ἀριθμὸ καὶ μὲ αὐτόνομη ἀρίθμησι. (ἡ ἐπιμέλεια τῆς ἐκδόσεως καὶ τῶν τριῶν τόμων ἦταν καὶ πάλι δική μου.) ἔτσι τὸ ἔργο γίνεται πλέον τρίτομο (στὶς ἐκδόσεις «ἀστέρος»), στὴν δὲ ἐργογραφία του ὁ Παναγιώτης Σωτῆρχος τὸ παρουσιάζει ὡς διάφορον τοῦ ὁμότιτλου ἔργου τοῦ 1988, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο κυριολεκτεῖται γιὰ τὸν τρίτο τόμο τοῦ 1996.

7ο βιβλίο. τὸ 1998 ἐκδίδει στὶς ἐκδόσεις «ἀκρίτας» τὸ βιβλίο του «Ὁ ἐμὸς φιλόσοφος» (ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος). δὲν ἔχω τὸ βιβλίο, ἀλλὰ εἰκάζω τὴν σύνθεσί του· θὰ ἀποτελῆται 1ον) ἀπὸ τοὺς τέσσερις λόγους τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ ποὺ δημοσίευσε τὸ 1995 στὸν α΄ τόμο τῆς τριλογίας «Παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἁγίων πατέρων» καὶ 2ον) ἀπὸ μεταφρασμένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους λόγους του, τὰ ὁποῖα ἔχουν δημοσιευθῆ στὴν στήλη «Ὀρθόδοξη ζωή». προφανῶς θὰ ἔχῃ περιλάβει καὶ ἕνα κεφάλαιο μὲ βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ, ἐνῷ μπορεῖ νὰ ἔχῃ προσθέσει καὶ ἕναν ἢ δύο ἀκόμη λόγους.

8ο βιβλίο. τὸ 2000 ἐκδίδει πάλι μία σειρὰ ἀπὸ ἀποσπάσματα τῆς στήλης «Ὀρθόδοξη ζωή», αὐτὴν τὴν φορὰ στὶς ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, μὲ τίτλο «Τί λένε οἱ ἅγιοι» (πνευματικὴ χειραγωγία), σελίδες 280. (ἡ ἐπιμέλεια τῆς ἐκδόσεως ἦταν ἐπίσης δική μου.) τώρα τὰ ἀποσπάσματα εἶναι συγκεντρωμένα κατὰ συγγραφέα (Ἰωάννης ὁ χρυσόστομος, Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης καὶ ἄλλοι 4).

9ο βιβλίο. τὸ 2002 ἀπὸ τὴν ἴδια στήλη ἐκδίδει τὰ κείμενα ἄλλων 25 περίπου συγγραφέων πάλι στὶς ἐκδόσεις Παπαδημητρίου μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία» (τί μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι πατέρες), σελίδες 312. (ἡ ἐπιμέλεια καὶ αὐτῆς τῆς ἐκδόσεως ἦταν δική μου.)

10ο βιβλίο. τὸ 2005 ἐκδίδει στὶς ἐκδόσεις Παναγοπούλου νέο βιβλίο μὲ τίτλο «Ἡ “κλίμακα” γιὰ ὅλους» (τί διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης). ἐδῶ ὅμως τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν στήλη «Ὀρθόδοξη ζωὴ» δὲν ἀποτελοῦν τὸ σύνολο τοῦ βιβλίου ἀλλὰ μόνο τὸ δεύτερο μέρος του, τὰ 100 ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν «κλίμακα»· ἴσως μάλιστα νὰ ἦσαν λιγώτερα ἀπὸ 100 καὶ νὰ τὰ συμπλήρωσε τώρα ὁ μεταφραστὴς-συλλέκτης. τὸ πρῶτο καὶ τὸ τρίτο μέρος τοῦ βιβλίου εἶναι 4 πλήρεις λόγοι τοῦ ὁσίου σὲ μετάφρασι, ἐνῷ ἐν εἴδει παραρτήματος τίθεται καὶ σύντομη βιογραφία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου. οἱ τρεῖς ἀπὸ τοὺς τέσσερις αὐτοὺς λόγους εἶχαν προδημοσιευθῆ στὸν α΄ καὶ στὸν β΄ τόμο τοῦ «παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἁγίων πατέρων» (τοὺς ὁποίους ἐπίσης εἶχα ἐπιμεληθῆ ἐκδοτικῶς). πάντως, νομίζω, ὁ πυρῆνας καὶ αὐτοῦ τοῦ βιβλίου βρίσκεται στὴν στήλη «Ὀρθόδοξη ζωή».

11ο βιβλίο. τὸ εἶδα τὸν ἰανουάριο τοῦ 2006. εἶναι αὐτούσια ἡ πρώτη καὶ ἀρχικὴ ἔκδοσι τοῦ 1988! δηλαδὴ τὰ πρῶτα 500 ἀποσπάσματα τῆς στήλης «Ὀρθόδοξη ζωή». ἡ τρίτομη ἔκδοσι τοῦ 1996 ὑπάρχει ἀκόμη, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ 2004 ἔχει ἐξαντληθῆ ὁ πρῶτος τόμος, ὁ δὲ ἐκδότης μέχρι τὸν ἰούλιο τοῦ 2007 δὲν εἶχε προχωρήσει στὴν ἀνατύπωσί του. ἔτσι ὁ συγγραφεὺς συμφωνεῖ μὲ ἄλλον πλέον ἐκδότη (ἐκδόσεις «Ἀποκάλυψις») καὶ μέσα στὸ 2005 γίνεται ἐπανέκδοσι τῆς πρώτης ἐκδόσεως τοῦ 1988· φαίνεται δὲ ἀπὸ πολλὰ τεκμήρια ὅτι χρησιμοποιήθηκαν τὰ ἴδια φὶλμ τοῦ 1988. ἡ διαφορὰ τώρα εἶναι ὅτι ὁ συγγραφεὺς-ἐπιμελητὴς ἔθεσε ἕναν νέον τίτλο πρῶτο, «Ἐμπειρίες τῶν ἁγίων», καὶ κατόπιν ἀμέσως τὸν παλαιὸ τίτλο «Ὀρθόδοξη ζωὴ» (κατὰ τοὺς ἁγίους πατέρες) καὶ τὸν ἴδιο ὑπότιτλο, «πρακτικὰ κεφάλαια πνευματικοῦ ἀγῶνος». ὁ ὑπότιτλος εἶχε χρησιμοποιηθῆ φυσικὰ καὶ στὴν τρίτομη ἔκδοσι τοῦ 1996. ἐπίσης ὁ συγγραφεὺς προσέθεσε καὶ ἕναν πρόλογο δευτέρας ἐκδόσεως, στὸν ὁποῖο –παραδόξως καὶ ἀντίθετα ἀπ᾿ ὅ,τι θὰ περίμενε κανεὶς– κάνει ἀναφορὰ καὶ στὴν τρίτομη ἔκδοσι τοῦ 1996 καὶ στὶς ἄλλες δύο ἐκδόσεις μὲ διαφορετικοὺς τίτλους ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὴν ἴδια στήλη (βλέπε παραπάνω τὰ βιβλία 8 καὶ 9). τὸ μόνο ποὺ δημιουργεῖ ἴσως κάποια ἀπορία στὸν καλόπιστο ἀναγνώστη εἶναι τὸ πῶς τόσο ἡ τρίτομη ἔκδοσι τοῦ 1996 ὅσο καὶ ἡ τελευταία τοῦ 2005 παρουσιάζονται στοὺς προλόγους των ὡς δεύτερη ἔκδοσι ἡ κάθε μιὰ τῆς ἐκδόσεως τοῦ 1988. πιθανὸν εἶναι καὶ παγκόσμια πρωτοτυπία τὸ νὰ ἐκδίδῃ κάποιος ἕνα βιβλίο σὲ δεύτερη ἔκδοσι ἐπαυξημένο καὶ διωρθωμένο, καὶ δέκα χρόνια μετὰ (κι ἐνῷ ἀκόμη κυκλοφορεῖ ἡ δεύτερη ἔκδοσι) νὰ ξαναεκδίδῃ ἀκριβῆ ἀνατύπωσι τῆς πρώτης ἐκδόσεως (μὴ ἐπαυξημένης καὶ μὴ διωρθωμένης φυσικὰ) καὶ νὰ τὴν ὀνομάζῃ πάλι δεύτερη ἔκδοσι. πάντως τώρα ὁ συγγραφεὺς στὴν ἐργογραφία του τὸ ἴδιο ἀκριβῶς σύγγραμμα τὸ παρουσιάζει τρεῖς φορές· μία ὡς «Ὀρθόδοξη ζωὴ» μονότομη (τοῦ 1988), μία ὡς «Ὀρθόδοξη ζωὴ» τρίτομη (τοῦ 1996) καὶ μία ὡς «Ἐμπειρίες τῶν ἁγίων» μονότομο (τοῦ 2005).

῾Υπολογίζω ὅτι σήμερα τὰ ἐκδεδομένα βιβλία τοῦ Π. Μ. Σωτήρχου συνολικῶς θὰ πρέπει νὰ εἶναι περίπου 100.

copyright Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, ἰανουάριος 2010

[Dionysios]

Μανόλη Κ. Χατζηγιακουμῆ, «Κέντρον ᾿Ερευνῶν καὶ ᾿Εκδόσεων» (ἐκδοτικὸ πρόγραμμα)

Μανόλη Κ. Χατζηγιακουμῆ, «Δοξαστικὰ ᾿Ιακώβου Πρωτοψάλτου»

[Dionysios]

«Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ» (βιβλιοπαρουσίασι)

[Dionysios]

Ματθαίου τοῦ Καμαριώτου, Κανόνες εἰς τὴν Μεταμόρφωσιν (βιβλιοπαρουσίασις)

[MTheodorakis]

Γηθόσυνον σέβασμα
Ἀντίδωρον τιμῆς καὶ μνήμης εἰς τὸν μακαριστόν καθηγητήν τῆς Λειτουργικῆς Ἰωάννην Μ. Φουντούλην (+2007)
2 τόμοι ἀπὸ 1144 σελίδες ἕκαστος, 132 ευρώ, δωρεὰν μεταφορικὰ ἀπὸ τὸ Perizitito:



http://www.perizitito.gr/product.php?productid=225756&page=1


http://www.perizitito.gr/product.php?productid=225755&page=1


Περιέχει ἀναλυτικὴ ἐργογραφία τοῦ καθηγητοῦ καὶ πάρα πολλὲς λειτουργικὲς μελέτες φίλων του καὶ ἄλλων ἐπιστημόνων.