Βαλεντίνου ἡμέρα (14 φεβρουαρίου)

Βαλεντίνου ἡμέρα (14 φεβρουαρίου)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Κυρ 15 Φεβ 2009, 14:27:48

Βαλεντίνου ἡμέρα (14 φεβρουαρίου)

᾿Ελάβαμε κάποιες ἐρωτήσεις σχετικῶς μὲ τὴν λεγομένη ἡμέρα τοῦ Βαλεντίνου ἢ ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων στὶς 14 φεβρουαρίου. συνοπτικῶς τὸ περιεχόμενον τῶν ἐρωτήσεων: ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Βαλεντῖνος; εἶναι ἅγιος τῆς ἐκκλησίας, ὅπως λέγεται; μαρτύρησε ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορος ῾Ρώμης Κλαυδίου Β΄; πῶς καθιερώθηκε ἡ ἡμέρα αὐτὴ ὡς ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων; συνοψίζουμε ἐδῶ τὶς δοθεῖσες προφορικῶς ἀπαντήσεις.

Εικόνα
῾Ο αὐτοκράτωρ Κλαύδιος ΙΙ

῾Ο Κλαύδιος Β΄ (Μᾶρκος Κλαύδιος Αὐρήλιος Γοτθικὸς) γεννήθηκε τὸ 205 καὶ ἀναγορεύτηκε αὐτοκράτωρ τὸ 268. παρέμεινε στὸν θρόνο μόνο δύο χρόνια, διότι τὸ 270 πέθανε στὸ Σίρμιο τῆς Βαλκανικῆς. τὸ χρονικὸ διάστημα μεταξὺ τῶν ἐτῶν 177 μέχρι 312 γιὰ τὴν Δύσι καὶ μέχρι τὸ 324 γιὰ τὴν ᾿Ανατολὴ εἶναι ἡ ἐποχὴ τῶν σκληρῶν αὐτοκρατορικῶν διωγμῶν κατὰ τῶν χριστιανῶν. εἰδικῶς τὰ 75 χρόνια ἀπὸ τὸ 249 μέχρι τὸ 324 εἶναι ἡ περίοδος τῆς μεγάλης ταραχῆς καὶ κρίσεως τῆς αὐτοκρατορίας, κατὰ τὴν ὁποία βασίλεψαν 65 αὐτοκράτορες ἐν μέσῳ δολοφονιῶν ἀλληλοσπαραγμῶν καὶ ἐμφυλίων πολέμων. ταυτοχρόνως εἶναι καὶ ἡ ἐποχὴ τῆς μεγάλης πάλης τῆς χριστιανικῆς πίστεως μὲ τὴν εἰδωλολατρία. σ᾿ αὐτὴν τὴν περίοδο μυθολογεῖται σήμερα ὅτι ἔδρασε κάποιος χριστιανὸς ὀνόματι Βαλεντῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγονται τὰ ἑξῆς ἀναπόδεικτα, ἀντιφατικὰ καὶ γραώδη·
1ον, ὅτι ὑπῆρξε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κλαυδίου Β΄ κάποιος χριστιανὸς πρεσβύτερος στὴν ῾Ρώμη ὀνόματι Βαλεντῖνος, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπέθανε μαρτυρικῶς·
2ον, ὅτι ὁ Βαλεντῖνος αὐτὸς δὲν ἦτο ἁπλὸς πρεσβύτερος ἀλλὰ ἐπίσκοπος ὄχι ὅμως στὴν ῾Ρώμη ἀλλὰ σὲ ἄλλη περιοχή, στὸ Τέρνι (᾿Ιντέραμνα) κοντὰ στὸν Τίβερι ποταμό·
3ον, ὅτι ὁ Βαλεντῖνος αὐτὸς δὲν ἦτο οὔτε πρεσβύτερος οὔτε ἐπίσκοπος, ἀλλὰ ἁπλὸς χριστιανός, φυλακισμένος στὴν ῾Ρώμη·
4ον, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι μαρτύρησε γύρω στὸ 270 καὶ ἄλλοι γύρω στὸ 306·
5ον, ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ὑπῆρξαν δύο ὁμώνυμοι καὶ σύγχρονοι τέτοιοι ἅγιοι (δηλαδὴ ὅτι ἔζησαν καὶ οἱ δύο τὴν ἴδια ἐποχή)·
6ον, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρόκειται γιὰ δύο ἁγίους, ποὺ ἔζησαν ὅμως σὲ διαφορετικοὺς τόπους καὶ χρόνους,
7ον, ἄλλοι εἰκάζουν ὅτι οἱ δύο ταυτίζονται σὲ ἕνα πρόσωπο·
καὶ γενικῶς κανεὶς δὲν ξέρει τί τοῦ γίνεται, διότι ἁπλούστατα δὲν ὑπάρχει καμμία ἔγκυρη καὶ γνήσια γραπτὴ μαρτυρία τοῦ 3ου αἰῶνος, ποὺ νὰ μιλάῃ γιὰ χριστιανὸ ἅγιο ὀνόματι Βαλεντῖνο ποὺ νὰ μαρτύρησε στὴν ᾿Ιταλία στὶς 14 φεβρουαρίου. ὅλη αὐτὴ ἡ λογοτεχνικὴ καὶ ἀντιχριστιανικὴ παραφιλολογία ἀναπτύχθηκε –ποῦ ἀλλοῦ;– στὴν Δύσι στοὺς κόλπους τοῦ παπισμοῦ κατὰ τὸν μεσαίωνα, κυρίως στοὺς αἰῶνες 13ο καὶ 14ο –φυσικά! ποιά ἄλλη ἐποχὴ θὰ ἦταν προσφορώτερη!– καὶ ἀποτελεῖ ἐπιβίωσι καὶ ἀναβίωσι ἀρχαιοτέρων παγανιστικῶν καταλοίπων.

Συγκεκριμένα τὸ ὄνομα λατινιστὶ γράφεται Ualentinus καὶ προφέρεται ἑλληνιστὶ ΟὐαλεντῖνοςΒαλεντῖνος (εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα, εἶναι καθαρῶς θέμα προφορᾶς, καθὼς εἶναι γνωστὸν ὅτι τὰ U καὶ V εἶναι γραφικὲς παραλλαγὲς τοῦ ἴδιου γράμματος τῶν λατινικῶν κειμένων), καὶ εἶναι ὑποκοριστικὸ τοῦ ὀνόματος Valens ἑλληνιστὶ Οὐάλης καὶ τοῦ Ualentius ἑλληνιστὶ Βαλέντιος. ἅγιος Οὐαλεντῖνος στὸ χριστιανικὸ ἑορτολόγιον ἀναφέρεται μόνον ἕνας στὶς 24 ὀκτωβρίου, ὁ μαρτυρήσας στὴν ᾿Ασία μαζὶ μὲ τὸν Μᾶρκο καὶ τὸν Σωτήριχο. αὐτὸς ὁ χριστιανὸς ἅγιος λοιπὸν δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὸν φεβρουάριο οὔτε μὲ ἔρωτες καὶ ἀγάπες καὶ γλυκὰ καὶ λουλούδια.

Σὲ παλαιότερη ἔρευνα εἶχε διερευνηθῆ καὶ ἐξακριβωθῆ ἡ προέλευσι αὐτοῦ τοῦ Βαλεντίνου τῶν δυτικῶν. τὸ πρᾶγμα ἔχει ὡς ἑξῆς. ἀπὸ τὰ προχριστιανικὰ χρόνια στὴν Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη ἦταν διαδεδομένη κατὰ τόπους καὶ ὑπὸ διάφορες μορφὲς ἡ ὀργιαστικὴ λατρεία τοῦ θηλυπρεποῦς θεοῦ Βάαλ. γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἀναφορὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. κατὰ τὸν 2ο αἰῶνα μετὰ Χριστὸν ἕνας Αἰγύπτιος νοθεύει καὶ παραχαράσσει τὴν χριστιανικὴ πίστι κλέβοντας φθονερῶς ἀπ᾿ αὐτὴν βασικὲς δογματικὲς διδασκαλίες (ἴσως νὰ ἦταν καὶ ψευτοχριστιανὸς ἢ πεπτωκὼς χριστιανὸς) καὶ ἀναμιγνύοντάς την μὲ φιλοσοφικὲς καὶ θρησκευτικὲς μωρολογίες δικῆς του ὀνειρώξεως καὶ κυρίως μὲ ὀργιαστικὲς πρακτικὲς τῆς λατρείας τοῦ Βάαλ. ὁ ἴδιος ὡς ἱδρυτὴς αὐτοῦ τοῦ θρησκεύματος καὶ μέγας ἀρχιερεὺς τοῦ θεοῦ Βάαλ (δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶχε διατελέσει καὶ ἱερεύς του) παίρνει τὸ ὄνομα τοῦ Βάαλ καὶ ταυτίζει κατὰ τὴν εἰδωλολατρικὴ πρακτικὴ τὸν θεὸ μὲ τὸ πρόσωπό του, ἴσως χρησιμοποιῶντας καὶ τὸ γνωστὸ στοὺς ἀρχαίους εἰδωλολάτρες τέχνασμα ὁ ἴδιος νὰ ὀνομάζεται μικρὸς Βάαλ (κάτι σὰν Βααλίσκος), τάχα γιὰ μία ἀδιόρατη διαφοροποίησι ἀπὸ τὸν μεγάλο Βάαλ. μεταβαίνει στὴν ῾Ρώμη, ὅπου τὰ φληναφήματά του βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος λόγῳ τοῦ ἐπικρατοῦντος στὴν αἰώνια πόλι συγκρητισμοῦ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἐκλατινίζει τὸ ὄνομά του (ἀπὸ Βααλίσκος) σὲ Βαλεντῖνος. εἶναι ὁ γνωστὸς αἱρεσιάρχης τοῦ γνωστικισμοῦ Βαλεντῖνος, ὁ χαδιάρης ἐρωτύλος καὶ ὀργιαστής, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἱστορία μὲ αὐτὸ τὸ ψευδώνυμό του.

Βεβαίως τὸ γνωστικὸ σύστημα τοῦ Βαλεντίνου κατεπολεμήθη ἰσχυρῶς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας καὶ ἐξαρθρώθηκε ἀπὸ τοὺς κόλπους της, ἀλλὰ ἦταν φυσικὸ καὶ ἀναμενόμενο οἱ εἰδωλολάτρες, ὀργιασταὶ καὶ παγανισταὶ τῆς ῾Ρώμης νὰ ἔχουν σὲ ὑπόληψι τὸν Βαλεντῖνο, ἀσχέτως ἂν οἱ περισσότεροι δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ ὀπαδοί του. μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου καὶ μὲ τὴν αὐξανομένη ἐπικράτησι τοῦ χριστιανισμοῦ οἱ εἰδωλολάτρες ὅλων τῶν θρησκευμάτων καὶ ἀποκλίσεων ὅσο συρρικνώνονταν τόσο καὶ ἐξωμοιώνονταν μεταξύ τους, καὶ οἱ διαφορές τους ὑποχωροῦσαν καὶ ἐξαφανίζονταν μεταρσιούμενες σὲ «φιλοσοφικὲς» διαφοροποιήσεις. ἔτσι ὁ αἱρεσιάρχης Βαλεντῖνος ἔμεινε ὁ προστάτης «ἅγιος» τῶν ἐναπομεινάντων στὴν ῾Ρώμη εἰδωλολατρῶν καὶ παγανιστῶν, στὴν οὐσία δὲ κάτω ἀπὸ τὸν αἱρεσιάρχη Βαλεντῖνο παρέμεινε ὑποκρυπτόμενη ἡ λατρεία τοῦ θηλυπρεποῦς Βάαλ. αὐτὸς εἶναι ὁ Βαλεντῖνος τῆς σημερινῆς 14ης φεβρουαρίου, ἡ δὲ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι κάποια ἡμέρα ὀργιαστικῆς εἰδωλολατρικῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὶς πολλὲς ποὺ γίνονταν στὴν ἀρχαιότητα κατὰ τὴν περίοδο ἀπὸ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο μέχρι τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία (22 δεκεμβρίου-22 μαρτίου).

῞Οταν πολὺ ἀργότερα, περὶ τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ παγανισταὶ αὐτοὶ βαπτίστηκαν λόγῳ κοινωνικῶν συνθηκῶν, χωρὶς οὐσιαστικὴ κατήχησι, καὶ ἔγιναν τυπικὰ χριστιανοί, ἐνῷ οὐσιαστικὰ παρέμειναν εἰδωλολάτρες καὶ παγανισταί, ὁ αἱρεσιάρχης Βαλεντῖνος ἐντάχτηκε καὶ στὸ «ἁγιολόγιο» τοῦ παπικοῦ θρησκευματος. ἔτσι οἱ δῆθεν «ἄγαμοι» παπικοὶ κληρικοὶ βρῆκαν καὶ προστάτη «ἅγιο», ποὺ «εὐλογοῦσε» καὶ προστάτευε τὴν πορνεία τὴν μοιχεία καί γε τὶς σχέσεις τῶν «ἀγάμων» κληρικῶν μὲ τὶς συνεισάκτους ἀφιερωμένες παλλακίδες των.

Παγκοσμίως αὐτὴ ἡ ἀντιχριστιανικὴ «γιορτὴ» διαφημίστηκε καὶ ἐπιβλήθηκε κυρίως ἀπὸ ἐμπορικὰ κίνητρα κατὰ τὸν 20ὸ αἰῶνα, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ 1950 καὶ μετά, μαζὶ καὶ μὲ ἄλλα ὑποπροϊόντα αὐτῆς τῆς παγανιστικῆς ὀργιαστικῆς καὶ ἀσελγοῦς ὑποκουλτούρας, ὅπως εἶναι τὰ καρναβάλια, ὁ μπαμπα-Νοέλ (ἢ σάντα Κλάους ἤ τοι ὁ θεὸς Χρόνος), τὸ «χριστουγεννιάτικο» δέντρο, ἡ γιορτὴ τῆς κολοκύθας (= ἡ ἡμέρα τοῦ «χάλοουιν») καὶ λοιπά. ὅλα συνδέονται μὲ λατρεία ψευδοθεῶν μὲ δωροδοσίες καὶ δωροφορίες, ἐνῷ ἄλλοτε φανερῶς ἄλλοτε ἀφανῶς ὑπάρχει καὶ τὸ σεξουαλικὸ στοιχεῖο ἔστω καὶ σὰν ξεθωριασμένο σύμβολο, παραδείγματος χάριν τὸ λεγόμενο «χριστουγεννιάτικο» δέντρο ποὺ εἶναι φαλλικὸ σύμβολο τῆς σχετικῆς λατρείας.

᾿Εν συμπεράσματι εἶναι ὕβρις καὶ βλασφημία νὰ λέγεται καὶ νὰ θεωρῆται ἅγιος καὶ δὴ τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ὁ Βαλεντῖνος τῆς 14ης φεβρουαρίου.

῾Ρωμανὸς Πικρίδης
12/2/2009



[Δημοσιεύεται μὲ κάποιες μικρὲς διασκευές]
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Βαλεντίνου ἡμέρα (14 φεβρουαρίου)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 15 Φεβ 2011, 09:18:16

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ «ΑΓΙΟΥ» ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Όπως είναι -δυστυχώς- γνωστό, η 14 Φεβρουαρίου λογαριάζεται σαν ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Που σημαίνει γιορτή των ερωτευμένων, γιατί ο Άγιος Βαλεντίνος, λέει, είναι ο προστάτης τους! Και λέμε «δυστυχώς», γιατί πριν από 10 χρόνια περίπου, το «φρούτο» αυτό που μας ήρθε βέβαια απ’ τη δύση, άρχισε να παίρνει διαστάσεις και τείνει να επικρατήσει. Αλλά, τι είναι ακριβώς αυτή η ημέρα; Πώς και γιατί επικράτησε; Από πού προέρχεται; Τι σημαίνει, όχι τόσο για τους ερωτευμένους, αλλά περισσότερο για τους νέους; Επειδή το όλο θέμα εξελίσσεται σε σύγχρονο νεανικό πρόβλημα, θα επιδιώξουμε να το αναλύσουμε. Λοιπόν …

1. Τι είναι ο Άγιος Βαλεντίνος. Πρόκειται για άγιο των Καθολικών. Υπήρξε επίσκοπος του Τέρμι της Ιταλίας. Λατρεύεται από τον 4ο αιώνα στη Ρώμη, στο παρεκκλήσι της βασιλικής της Via Flaminia. Θεωρείται προστάτης των επιληπτικών. Όπως θα δούμε πιο κάτω, ο άγιος αυτός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τη γιορτή. Πάνω σ’ αυτό, σημειώνει η “Βρετανική εγκυκλοπαίδεια”: «Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου σαν γιορτή των ερωτευμένων, η εκλογή ερωμένων και η ανταλλαγή καρτών απ’ τους ερωτευμένους, δεν έχει καμιά σχέση με τον Άγιο ή κάποιο γεγονός της ζωής του.»

2.Τι γίνεται αυτή τη μέρα ; Οι ερωτευμένοι θυμούνται, λέει, ο ένας τον άλλον, λες και τον άλλο καιρό είναι ξεχασμένοι! Η ενθύμηση αυτή, εκφράζεται με την αποστολή δώρων. Ανταλλάσσονται, δηλαδή, κοσμήματα, λουλούδια και κόκκινα τριαντάφυλλα, χρυσοχάρτινες θήκες γεμάτες σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, τούρτες στολισμένες με καρδιές επίσης, κάρτες με “ρομαντικούς πίνακες” και κείμενα που ξεπερνούν σε τρυφερότητα, υπονοούμενα ή χιούμορ κάθε φαντασία. Άλλοι παραγγέλνουν σε ζαχαροπλαστεία “Βαλεντίνους” όπου η αξία τους φθάνει ή και ξεπερνά, ακόμα και τις 5.000 δρχ. Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονται και με πρόσθετες κάρτες ή λεζάντες, γεμάτες μηνύματα ερωτισμού, που πολλές φορές ξεπερνούν και τα όρια του γελοίου. Όσο μάλιστα “ερωτικά” και “βαθυστόχαστα” είναι, τόσο εκφράζουν τα αισθήματα της καρδιάς του ερωτευμένου! Στο τέλος δε, πάντα μπαίνει μια… “ερωτική σφραγίδα”, όπως εκφράζει τον ερωτευμένο καλύτερα!

3. Πώς προήλθε αυτή η γιορτή; Αν κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, θα δούμε πως η γιορτή τούτη είναι κατάλοιπο αρχαίων ειδωλολατρικών εθίμων. Αιώνες προ Χριστού, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την ίδια εποχή (14-15 Φεβρουαρίου) μιαν ειδωλολατρική αισθησιακή γιορτή προς τιμήν κάποιου Λούπερκους, κυνηγού λύκων, που την έλεγαν “Λουπερκάλια” (Lupercallia). Τα έθιμα ανταλλαγής δώρων μεταξύ των “αγαπημένων” συνηθίζονταν από εκείνη την εποχή. Η “αμερικανική εγκυκλοπαίδεια” αναφέρει πως τα έθιμα αυτά «έρχονται σε μας από τη ρωμαϊκή γιορτή “ΛΟΥΠΕΡΚΑΛΙΑ”, που γιορτάζονταν το Φεβρουάριο και όπου έβαζαν τα ονόματα νεαρών κοριτσιών σ’ ένα κουτί και οι άντρες έπαιρναν εκείνη που θα τους τύχαινε στο λαχνό το όνομα της». Αυτά συνήθως οδηγούσαν τους νέους στην πορνεία και τα όργια. Το έθιμο έφεραν στην Αγγλία οι Ρωμαίοι και συνεχίστηκε και στη χριστιανική εποχή. Μετά την αναγνώριση του Χριστιανισμού, ως επίσημης θρησκείας του κράτους, έγιναν προσπάθειες κατάργησης της γιορτής. Όμως, αυτό που τελικά κατορθώθηκε, ήταν ν’ αλλάξει η γιορτή από Λουπερκάλια σε μέρα του Αγίου Βαλεντίνου!
Ας δούμε τώρα πώς επιλέχθηκε το όνομα “Βαλεντίνος”. Σύμφωνα με το “Λεξικό Ελλ. και Ρωμ. Βιογραφίας και Μυθολογίας” του Σμιθ, οι Ρωμαίοι ταύτιζαν τον Λούπερκους με το θεό Πάνα, που λατρευόταν στην Αρκαδία ως θεός του φωτός. Απ’ αυτή την άποψη ο Πάνας ταυτίζεται με το φοινικικό θεό Βάαλ, που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Βάαλ, ωστόσο, ήταν κι ο τίτλος του Νεβρώδ, ιδρυτή της Βαβυλώνας και θεοποιημένος ήρωας, που εισήγαγε το βαβυλωνιακό ειδωλολατρικό σύστημα. Κάποιες παραδόσεις αναφέρουν ότι ο Νεβρώδ, κυνήγησε στα Απέννινα όρη λύκους, απ’ όπου και ονομάστηκε Λούπερκους καθώς και Βαλεντίνος (Valentinus) απ’ το επίθετο valeus (=ισχυρός). Όσον αφορά τη χρήση του συμβόλου της καρδιάς, εικάζεται ότι επειδή στη γλώσσα της Βαβυλώνας αυτή προφέρεται βαλ, απ’ την ομοιότητα στην προφορά με τ’ όνομα του, έγινε σύμβολο του Βάαλ. Κι αν αναρωτιέστε γιατί ορίστηκε η 14η Φεβρουαρίου ως ημέρα της γιορτής, θα δείτε πως υπάρχει κι εδώ η εξήγηση. Η γέννηση του Νεβρώδ-Βάαλ, τοποθετήθηκε στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Στον 21ο αιώνα π.Χ. αυτό συνέπιπτε με την 6η Ιανουαρίου και η Σεμίραμις η Α’ όρισε τα γενέθλια του Νεβρώδ, να γιορτάζονται αυτήν την ημέρα. Ωστόσο, οι αρχαίοι θεωρούσαν τη μητέρα ακάθαρτη, έως την 40ή ημέρα μετά τη γέννηση του παιδιού της. Μετρώντας 40 ημέρες μετά την 6η Ιανουαρίου, καταλήγουμε στις 15 Φεβρουαρίου (ή το βράδυ της 14ης, όπως υπολόγιζαν τις ημέρες από τη δύση του ηλίου). Δηλαδή, ερχόμαστε στα Λουπερκάλια ή στη σημερινή γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Αυτήν ακριβώς την ημέρα πίστευαν πως παρουσιάστηκε δημόσια πια καθαρισμένη, η μητέρα του Νεβρώδ με τον ίδιο. Βλέπουμε, τελικά, πως η “σύγχρονη” για μας αυτή γιορτή, δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα πανάρχαιο ειδωλολατρικό έθιμο, που ο διάβολος πέρασε στις μέρες μας, επικαλύπτοντας το με κάποιο χριστιανικό όνομα και “σύγχρονους” τρόπους εκφράσεως!

4. Ποιοι προσπαθούν να μένει στην επικαιρότητα; Ασφαλώς, όχι οι ερωτευμένοι! Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Μέσα στις τόσες φροντίδες και τα προβλήματα της ζωής, ποιος προσπαθεί να θυμάται την 14η Φεβρουαρίου; Κι όμως, το “έθιμο” τηρείται! Γιατί το πήρε στα χέρια του ο επιχειρηματικός κόσμος (ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες κ.λ.π.) και το πλασάρουν παντού, αφού το βρήκαν σαν τρόπο προωθήσεως των προϊόντων τους… Οι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί μας σταθμοί (σκόπιμα;) το διακηρύττουν παντού, ενώ υπάρχουν και ειδικές εκπομπές, όπου οι ερωτευμένοι στέλνουν μηνύματα στους “δικούς” τους. Οι εφημερίδες, πέρα απ’ τις διαφημίσεις, δημοσιεύουν και διαγωνισμούς, όπου αν απαντήσουν σωστά οι ερωτευμένοι αναγνώστες, θα έχουν δώρα ανάλογα ταξίδια, που προσφέρουν διάφορες εταιρείες. Όμως,

5. Τι σημαίνει αυτό για τη νεολαία; Ένα τέτοιο έθιμο, με μια τέτοια ιστορία, τι λέτε, είναι δυνατόν να έχει έστω και κάποια θετικά στοιχεία; Με μια τέτοια βαριά ειδωλολατρική κληρονομιά, πώς μπορεί να μην έχει κάποιες αρνητικές επιπτώσεις; Ας απαριθμήσουμε μερικές.
α. Δημιουργεί αίσθημα μειονεκτικότητας, σ’ αυτούς που δεν έχουν δεσμούς. Ναι, σ’ αυτούς που δεν έχουν ερωτικές σχέσεις, δημιουργεί ένα κόμπλεξ. Μια κατωτερότητα! Ενώ στην ουσία, αυτοί που μειονεκτούν, δεν είναι βέβαια οι αγνοί κι αγωνιζόμενοι νέοι, αλλ’ εκείνοι που έχουν εμπλακεί στα δίκτυα της αμαρτίας και της πορνείας. Δηλαδή, παρουσιάζεται μια τέλεια αντιστροφή των πραγμάτων κι επιχειρείται ένα αντί-μήνυμα.
β. Σ’ αυτούς που έχουν δεσμούς, αναπτύσσει τον ερωτισμό. Γιατί με γελοία συνθήματα κι άλλα υπονοούμενα που γράφονται στις κάρτες, επιχειρείται μια τόνωση των ερωτικών σχέσεων και δημιουργείται η εντύπωση ότι, όχι μόνο κάνουν καλά, αλλά πρέπει να κάνουν κι ακόμη περισσότερα.
γ. Εντείνει το λίβα του πανσεξουαλισμού. Δε φθάνει η ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα που ζει σήμερα ένας νέος, έρχεται τώρα και τούτη η γιορτή, για να κάνει ακόμη πιο φοβερό το όλο πρόβλημα. Και τους μεν πρώτους προσπαθεί να τους στρέψει στην ανηθικότητα, ενώ τους άλλους να τους βυθίσει ακόμη περισσότερο στο βούρκο!
δ. Αμβλύνει τη συνείδηση. Αφού οι ερωτικές σχέσεις που έχει κάποιο ζευγάρι, είναι έξω απ’ τα σωστά πλαίσια, οπωσδήποτε υπάρχουν οι συνεχείς κι αφόρητοι έλεγχοι της συνειδήσεως. Το όλο κλίμα της γιορτής, προσπαθεί να τις παραμερίσει, βάζοντας ως προστάτη της και ειδικά των ερωτευμένων, έναν άγιο! Αφού ένας άγιος προστατεύει τέτοιες σχέσεις, τότε γιατί αυτό που κάνουν είναι κακό; Αυτό μάλιστα γίνεται μια τέλεια παγίδα και γι’ αυτούς που δεν έχουν τέτοιους δεσμούς. Τους φέρνει την εντύπωση, πως εκ των πραγμάτων έχουν λανθασμένες αντιλήψεις, αφού αυτοί απορρίπτουν ακόμη κι εκείνο, που ένας άγιος -τάχα- προστατεύει!!! Τι φοβερά πράγματα στ’ αλήθεια! Και το όλο φαινόμενο, θυμίζει τους αρχαίους, όπου για κάθε καλή ή κακή συνήθεια της ζωής τους, δημιουργούσαν κι έναν θεό, που την προστάτευε. Έτσι, προσπαθούσαν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, σ’ ο,τιδήποτε μπορούσε να τους ελέγξει!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Αντιλαμβάνεστε πια φίλοι και φίλες, πως μια τέτοια γιορτή, είναι εντελώς ξένη με την ιδιότητα του Χριστιανού και μάλιστα του Ορθοδόξου. Εντελώς έξω απ’ τις παραδόσεις μας, γι’ αυτό και το “φρούτο” αυτό αποτελεί μακρόχρονη παράδοση άλλων λαών, που προσπαθούν κάποιοι να θρονιαστεί και στη χώρα μας. Ακόμη και στην περίπτωση που οι σχέσεις με το άλλο φύλο βρίσκονται σε σωστό δρόμο (π.χ. αρραβωνιασμένοι) απορρίψτε το διαβολικό αυτό έθιμο! Γιατί με την τήρηση του, το εδραιώνετε και το επεκτείνετε περισσότερο, μ’ όλες τις αρνητικές του επιπτώσεις.

(Από το περιοδικό “ΤΑ ΚΡΙΝΑ”, τεύχος 75, Φεβρουάριος 1987)


Τὸ παραπάνω κείμενο τὸ βρῆκα σὲ δύο δημοσιεύσεις τοῦ παπα-Καλλίνικου ἀπὸ τὴν Κάρπαθο, ὅπως ὑπογράφεται, μία στὶς 13/2/2008 (http://www.inkarp.com/ipb/index.php?s=b ... st&p=13974) καὶ ἄλλη μία στὶς 13/2/2009 στὸ προσωπικό του ἱστολόγιο (http://papakallinikos.wordpress.com/200 ... %BF%CF%85/). τὸ κείμενο τοῦ περιοδικοῦ «Τὰ κρίνα» δημοσιεύτηκε στὸ τεῦχος φεβρουαρίου τοῦ 1987 καὶ εἶναι σημαντικό, διότι παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ἡ γνωστὴ ἀφιέρωσι τῆς συγκεκριμένης ἡμερομηνίας (14ης φεβρουαρίου) ἦρθε στὴν ῾Ελλάδα περίπου 10 χρόνια πρὶν γραφτῇ τὸ ἄρθρο, δηλαδὴ γύρω στὸ 1977. γιὰ νὰ μὴ νομίζουν οἱ νεώτεροι ὅτι εἶναι κανένα πατροπαράδοτο ἔθιμο πολλῶν αἰώνων, ποὺ πρέπει νὰ τὸ διατηρήσουμε μὲ ...εὐλάβεια! εἶναι, νομίζω, τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο καὶ ἡ παλαιότερη προσπάθεια ἑρμηνείας τῆς προελεύσεως αὐτοῦ τοῦ νεοπαγανιστικοῦ ἐθίμου.
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι


Επιστροφή στην Λαογραφία

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες