Κείμενον (τῶν ῾Εβδομήκοντα)
Καὶ ἤκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· τίνα...
καὶ εἶπε· πορεύθητι...
Παράφρασις ᾿Ιωὴλ Γιαννακοπούλου
Κατόπιν ἤκουσα φωνὴν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἠρώτα: Ποῖον...
῾Η δὲ φωνὴ τοῦ Κυρίου εἶπε: Πήγαινε...
Σχόλιο. τὸ κείμενον ἔχει «φωνῆς Κυρίου λέγοντος». τὸ «λέγοντος» εἶναι γενικὴ ἀρσενικοῦ καὶ προσδιορίζει τὸ «Κυρίου». ἂν προσδιώριζε τὸ οὐσιαστικὸ «φωνῆς», θὰ ἦταν καὶ ἡ μετοχὴ σὲ θηλυκὸ γένος «λεγούσης». ὁ Γιαννακόπουλος γράφει τὸ ἀμίμητο· «φωνὴν τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία ἠρώτα». τὸ «λέγοντος» τὸ μεταφράζει «ἡ ὁποία». ἢ μπερδεύει τὸ ἀρσενικὸ μὲ τὸ θηλυκὸ ἢ μεταφράζει ἀπὸ ἀλλοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἐκκλησιαστικὸ κείμενο. πιθανώτερο εἶναι τὸ δεύτερο.
§ Στὴν συνέχεια τὸ χωρίο ἔχει «καὶ εἶπε»· δὲν ἐπαναλαμβάνει ποιός εἶπε, τὸ ἔχει ἤδη πεῖ καὶ ἐννοεῖται ὅτι εἶπε ὁ λέγων, δηλαδὴ ὁ Κύριος. ὁ Γιαννακόπουλος θέλει τὸν Κύριο μουγγό, καὶ νὰ μιλᾷ ἡ φωνή του, «῾Η δὲ φωνὴ τοῦ Κυρίου εἶπε», λὲς καὶ ἡ φωνὴ εἶναι τὸ ὁμιλοῦν πρόσωπον.
§ Τὰ συμπεράσματα τὰ ἀφήνω στὸν ἀναγνώστη.
Μετάφρασις ᾿Ιωάννου Κολιτσάρα
Καὶ τότε ἤκουσα τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔλεγε· «ποιόν...
῾Η φωνὴ τοῦ Κυρίου μοῦ εἶπε· «πήγαινε...
Σχόλιο. ὁ Κολιτσάρας ἔχει μπροστά του τὴν ἐργασία τοῦ Γιαννακοπούλου. στὴν πρώτη περίπτωσι τὸ «λέγοντος» τὸ μεταφράζει «ποὺ λέγει» καὶ δὲν φαίνεται ἂν ἐννοεῖ τὸν Κύριον ἢ τὴν φωνήν. στὴν δεύτερη περίπτωσι ἀντιγράφει ἀπὸ τὸν Γιαννακόπουλο κατὰ λέξι «῾Η φωνὴ τοῦ Κυρίου μοῦ εἶπε», ἐνῷ κάτι τέτοιο δὲν ὑπάρχει στὸ ἀρχαῖο κείμενο, καὶ ἔτσι προδίδεται ἡ ἀντιγραφή.
Παράφρασις Παναγιώτου Τρεμπέλα
Καὶ ἤκουσα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ αὐτιὰ τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ποὺ ἔλεγε· Ποῖον...
Καὶ εἶπεν ὁ Κύριος· Πήγαινε...
Σχόλιον. ἐδῶ ἡ μετάφρασις τοῦ Τρεμπέλα εἶναι ἡ μόνη σωστὴ καὶ συνεπής.
