Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 29 Ιαν 2010, 14:43:32

Μὲ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου διετυπώθησαν στὸ διαδίκτυο σήμερα οἱ κάτωθι σκέψεις, οἱ ὁποῖες ὅμως εἶναι γενικώτερες σχετικὰ μὲ τὴν ποιότητα καὶ τὶς προϋποθέσεις ἑρμηνείας τῆς Βϊβλου.


Παρασκευή 29 Ιαν 2010, 11:59:18
TTTT έγραψε:Πολλοί Πατέρες τις Εκκλησίας λένε ότι, αν χάναμε όλη την Καινή Διαθήκη και μας έμενε μόνο η παραβολή του Ασώτου και πάλι θα μπορούσαμε να σωθούμε, επειδή ο Κύριος στην Παραβολή αυτή συμπύκνωσε σχεδόν όλη τη διδασκαλία Του για τη σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του υιού-ανθρώπου.


Νομίζω θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον καὶ χρήσιμον νὰ εἴχαμε κάποιες παραπομπὲς σὲ κείμενα πατέρων τῆς ἐκκλησίας ποὺ λένε κάτι τέτοιο. εὐχαριστῶ.



Παρασκευή 29 Ιαν 2010, 14:11:58
TTTT έγραψε:Αγαπητέ Διονύσιε, ούτε εγώ είμαι Θεολόγος ούτε οι περισσότεροι από τα μέλη του forum. Έχω διαβάσει τα περισσότερα απ' αυτά που γράφω, χωρίς να σημαίνει ότι θυμάμαι πάντοτε που. Από τη στιγμή, που δεν κάνουμε επιστημονική ανάλυση, αλλά συζήτηση μεταξύ αδελφών, δε νομίζω ότι είναι απαραίτητο ν' αναφέρουμε πάντα τις πηγές μας, με την προϋποθεση, ότι δεν παρουσιάζουμε τα δικά μας λόγια σαν να προέρχονται από το Ευαγγέλιο ή τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Εσύ όμως αδελφέ μου, σαν πιο καταρτισμένος, μπορείς να τεκμηριώνεις τα κείμενά σου με περισσότερες αναφορές, αν το νομίζεις απαραίτητο.


Συμφωνῶ ἐν μέρει καὶ εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἄδεια νὰ κάνω κάτι, ἂν τὸ νομίζω ἀπαραίτητο. ὅμως δὲν ζήτησα οὔτε ἐπιστημονικὲς ἀναλύσεις οὔτε θεολογικὴ πραγματεία. εἶπα ἁπλῶς ὅτι θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον καὶ χρήσιμον νὰ εἴχαμε κάποιες παραπομπὲς σὲ κείμενα πατέρων τῆς ἐκκλησίας ποὺ νὰ λένε
TTTT έγραψε: ότι, αν χάναμε όλη την Καινή Διαθήκη και μας έμενε μόνο η παραβολή του Ασώτου και πάλι θα μπορούσαμε να σωθούμε, επειδή ο Κύριος στην Παραβολή αυτή συμπύκνωσε σχεδόν όλη τη διδασκαλία Του για τη σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του υιού-ανθρώπου.
ἁπλῶς εἶπα ὅτι θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον νὰ μάθω περισσότερα γιὰ κάτι ποὺ δὲν ξέρω. καὶ νομίζω ὅτι ὁ κάθε ἕνας μπορεῖ νὰ διερωτηθῇ γιὰ κάτι τέτοιο, τὴν στιγμὴ ποὺ παρουσιάζεται σὰν ἀναντίρρητη γνώμη πολλῶν πατέρων τῆς ἐκκλησίας. δὲν εἶπα οὔτε ἐννόησα ὅτι ἀπαραιτήτως πρέπει παντοῦ καὶ πάντοτε νὰ ἀναφέρουμε τὶς πηγές μας, ἂν καὶ νομίζω ὅτι θὰ ἦταν καλὸ νὰ τὶς ἀναφέρουμε, ἐφόσον ὑπάρχουν. μία ἁπλῆ ἀπορία ἐξέφρασα, ἀκριβῶς ἐπειδὴ «γίνεται συζήτησι μεταξὺ ἀδελφῶν». νομίζω ὅτι δύο πρόσωπα τοὐλάχιστον συζητοῦν, ὅταν μιλοῦν μεταξύ τους καὶ ἀνταλλάσσουν γνῶμες, ἐπιχειρήματα ἢ καὶ ἀπορίες. ὅταν μόνον ὁ ἕνας μιλάῃ καὶ ὁ ἄλλος μόνον ἀκούῃ, δὲν τὸ θεωρῶ συζήτησι.

᾿Επιπλέον δὲν μπορῶ νὰ κατανοήσω τὴν λογικὴ ὅτι κάποιος λιγώτερο κατηρτισμένος μπορεῖ νὰ λέῃ ὅ,τι θέλει καὶ ὅ,τι νομίζει πὼς ἄκουσε ἢ διάβασε κάποτε χωρὶς τεκμηρίωσι, ἐνῷ ἕνας περισσότερο κατηρτισμένος ἂς δίνῃ καὶ καμμία τεκμηρίωσι ποῦ καὶ ποῦ. κάπως πιὸ λογικὸ θὰ μοῦ φαινόταν τὸ ἀντίθετο. βέβαια τὸ γράφω αὐτὸ χωρὶς νὰ ἀποδέχωμαι περὶ τοῦ προσώπου μου τὸν χαρακτηρισμὸ «πιὸ κατηρτισμένος» ἐν συγκρίσει μάλιστα μὲ ἄλλους ἀδελφοὺς ἐδῶ μέσα καὶ δὴ καὶ κληρικούς. σὲ τελικὴ ἀνάλυσι δὲν νομίζω ὅτι ἡ πολλὴ ἢ ὀλίγη τεκμηρίωσι ἀπαλλάσσει τὸν κάθε ἀδελφὸ ἀπὸ τὴν ὑποχρέωσι νὰ διδάσκῃ μὲ προσοχὴ τὰ τῆς πίστεως, ἰδίως ὅταν διδάσκῃ δημοσίως καὶ παγκοσμίως. δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἂν ὁ ἄλλος, ὁ κήρυξ καὶ διδάσκαλος εἶναι περισσότερο ἢ λιγώτερο κατηρτισμένος ἀπὸ ἐμένα ἢ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς τῆς συνάξεως. ἐφόσον τοῦ ἐπετράπη ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ διδάξῃ, νὰ ἐξηγήσῃ καὶ νὰ ἑρμηνεύσῃ, νομίζω ὅτι ἔχει καὶ ὅλες τὶς εὐθῦνες τοῦ κήρυκος ἐξηγητοῦ καὶ διδασκάλου. ἴσως διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἀπόστολος ᾿Ιάκωβος ὁ ἀδελφόθεος εἶπε· «μὴ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα· πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες» (᾿Ιακ 3,1). καὶ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν θυμόμαστε ἢ δὲν ξέρουμε ἀπὸ ποῦ προέρχονται τὰ λόγια ποὺ παρουσιάζομε, πῶς μποροῦμε νὰ εἴμαστε σίγουροι ὅτι εἶναι λόγια τοῦ Εὐαγγελίου ἢ τῶν πατέρων;

Αὐτὰ ὡς ἁπλὸ προβληματισμὸ γιὰ ἐμένα πρῶτα. φυσικὰ δὲν ἔχω πρόθεσι νὰ ἀμφισβητήσω τὴν ὀρθότητα ἢ τὴν πατερικότητα τῶν ὅσων παρουσιάζεις καὶ σὺ καὶ οἱ ἄλλοι ἀδελφοί.


᾿Απὸ τὴν συμμετοχή μου σὲ ἄλλους ἱστοχώρους.
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Κυρ 31 Ιαν 2010, 22:44:49

Παρ Ιαν 29, 2010 17:01:12

TTTT έγραψε:Διονύσιε κανείς μας δε δήλωσε αυθεντία κι όλοι δεχόμαστε κριτική σ΄αυτά, που γράφουμε, ιδίως επειδή η Θεολογία είναι κατά βάσιν εμπειρία.

Επίσης δεν ισχυρίστηκα ποτέ, ότι ακόμη και απόψεις, που βασίζονται σε κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας είναι αναντίρρητες, επειδή:

1. Οι απόψεις που βασίζονται σε κείμενα του Ευαγγελίου ή των Πατέρων της Εκκλησίας, μπορεί να βασίζονται σε Ιερά κείμενα, αλλά αποτελούν ερμηνεία των κειμένων αυτών, η οποία εμπεριέχει και την υποκειμενική παρέμβαση αυτού που εκφράζει την άποψη. Άλλωστε οι περισσότερες αιρέσεις βασίζονται σε λανθασμένες ερμηνείες των Ιερών κειμένων.

2. Τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας γράφτηκαν για μια συγκεκριμένη εποχή, την εποχή τους, και έχουν μεν μια διαχρονικότητα ως προς την ουσία τους, αλλά δεν πρέπει να λαμβάνονται πάντοτε κατά λέξιν. Η εφαρμογή τους επομένως στη σημερινή εποχή και στον κάθε άνθρωπο χρειάζεται διάκριση.

Κανένας μας δεν είναι "διδάσκαλος", Διδάσκαλος είναι μόνο ο Χριστός. Εμείς είμαστε όλοι μαθητές. Όμως ακόμη κι οι μαθητές μπορούν να βοηθούν, ο ένας τον άλλο σε κάποια μαθήματα, που τυχαίνει να έχουν καλύτερη επίδοση. Αυτό είναι το νόημα αυτού του forum, η αλληλοβοήθεια και η ανταλλαγή εμπειριών.


᾿Αγαπητέ TTTT, δὲν ξερω ἂν τὸ καταλαβαίνῃς, ἀλλὰ συνεχίζεις νὰ διδάσκῃς!

Ἔγραψα ἁπλῶς καὶ εὐγενῶς μία σκέψι· ὅτι γιὰ κάποια ἄποψι, ποὺ δὲν εἶναι δική σου, ἀλλὰ ἔτυχε νὰ τὴν ἀναφέρῃς στὸ πρῶτό σου μήνυμα, θὰ ἦταν χρήσιμον νὰ εἴχαμε καὶ παραπομπὲς ὅτι τὸ λένε οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας. οὔτε κριτικὴ διετύπωσα οὔτε σὲ ἀμφισβήτησα οὔτε κάτι περὶ αὐθεντίας εἶπα οὔτε ζήτησα ἐπιστημονικὲς ἀναλύσεις οὔτε θεολογικὲς διατριβὲς οὔτε τίποτε.

Θὰ μποροῦσες νὰ πῇς ἁπλά· «δὲν εἶμαι θεολόγος· ἔτσι τὸ ἄκουσα, καὶ ἔτσι τὸ μετέφερα». θὰ σοῦ ἀπαντοῦσα τὸ ἴδιο ἁπλὰ ὅτι «κι ἐγὼ τὸ ἔχω ἀκούσει ἔτσι ἀόριστα, δὲν ξέρω κάποια συγκεκριμένη παραπομπή, κι ἂν ποτὲ βρεθῇ κάτι, ἂς τὸ ἀνακοινώσουμε ἐδῶ γιὰ ψυχικὴ ὠφέλεια ὅλων μας». καὶ τὸ πρᾶγμα θὰ τελείωνε ἐκεῖ.

᾿Αντὶ λοιπὸν γιὰ μία τέτοια ἁπλὴ καὶ εἰλικρινῆ ἀπάντησι ἐκ μέρους σου, ἐνήργησες ἀκριβῶς ὅπως θὰ ἔκανε κάποιος ποὺ θὰ αἰσθανόταν ὅτι θίχτηκε ἡ αὐθεντία του!
— ἄρχισες νὰ λὲς ὅτι δὲν εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ τεκμηριώνῃς τὰ ὅσα γράφεις! (ἄποψι ἡ ὁποία ἀσφαλῶς δὲν σὲ τιμᾷ),
— μοῦ κάνεις ὑποδείξεις ὅτι ἐγὼ ἀντιθέτως καλὸ εἶναι νὰ δημοσιεύω τεκμηριωμένα κείμενα (κάτι τὸ ὁποῖον εἶναι τοὐλάχιστον προκλητικό· γιατί δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά;),
— πιάστηκες ἀπὸ τὸ ὅτι δῆθεν ἐγὼ εἶμαι πιὸ κατηρτισμένος καὶ ἐσὺ λιγώτερο, διαφορὰ ποὺ ἔχει σημασία μόνον στὴν φαντασία σου, διότι ἐγὼ δὲν δέχομαι κάτι τέτοιο οὔτε τὸ βλέπω ἔτσι, ὅπως τὸ ἐξήγησα ἐπαρκῶς,
— ἄρχισες νὰ γράφῃς (ἀντιφάσκοντας σὲ ὅσα εἶπες) ὁλόκληρες θεολογίες γιὰ τὶς αἱρέσεις, τὶς πατερικὲς ἑρμηνεῖες καὶ τὴν ἀξία τους, γιὰ αὐθεντίες καὶ μαθητεῖες καὶ ἄλλα τέτοια, ποὺ κανεὶς δὲν σοῦ τὰ ζήτησε, καὶ δὲν ἔχουν σχέσι μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ποὺ ἐσὺ ἄνοιξες.
— στὸ τέλος μοῦ κάνεις ἐπίσης μάθημα περὶ ἀλληλοβοηθείας τῶν μελῶν καὶ γιὰ τὸ νόημα τοῦ «φόρουμ»!

Εἶναι δικαίωμά σου βέβαια νὰ πιστεύῃς ὅτι δὲν διδάσκεις, παρόλον ποὺ ἀσχολεῖσαι μὲ θέματα ἑρμηνευτικὰ καὶ ἐξηγητικὰ τῆς Βίβλου, δίνεις πνευματικὰ μηνύματα σὲ ἐμένα καὶ τοὺς λοιποὺς ἀναγνῶστες τῶν μηνυμάτων σου, διδάσκεις περὶ προελεύσεως τῶν αἱρέσεων, περὶ σχετικῆς ἀξίας τῶν πατερικῶν κειμένων, περὶ ὀρθότητος ἢ μὴ τῶν πατέρων τῆς ἐκκλησίας, ἂν πρέπει νὰ λαμβάνουμε τὰ ἔργα τους κατὰ λέξιν ἢ ὄχι κ.λπ. κ.λπ..

Καὶ εἶναι δικαίωμά σου νὰ πιστεύῃς ὅτι δὲν ὑπέχεις τὴν εὐθύνη τοῦ διδασκάλου γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ δημοσιεύεις! ἐπειδὴ ὅμως αὐτὴ εἶναι ἡ προσωπική σου ἄποψι, δὲν σημαίνει καὶ ὅτι εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα.

Εἶναι ἐπίσης δικαίωμά σου νὰ πιστεύῃς ὅτι στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχουν διδάσκαλοι καὶ ὅτι ὅλοι εἴμαστε μαθητές, συγκρινόμενοι ὄχι βεβαίως πρὸς τὸν Κύριο (ἀπέναντι τοῦ ὁποίου ἀσφαλῶς ὅλοι εἴμαστε μαθητές), ἀλλὰ συγκρινόμενοι μεταξύ μας. μόνον ποὺ ἂν πράγματι τὸ πιστεύῃς αὐτό, ἔρχεσαι σὲ πλήρη ἀντίθεσι μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς βεβαιώνει· «καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους» (1Κορ 12,28).

Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ἔχουμε διαφορετικὲς προσεγγίσεις καὶ ὅτι ἔχει καταγραφῆ ἡ διάστασι τῶν ἀπόψεών μας. νομίζω ὅτι δὲν ἔχει νόημα ἡ συνέχισι αὐτῆς τῆς συζητήσεως, τοὐλάχιστον ἀπὸ δικῆς μου πλευρᾶς, διότι βλέπω πὼς ἐκτρέπεται μᾶλλον σὲ ψυχοφθόρα διένεξι παρὰ σὲ πνευματικὰ καὶ ψυχωψελῆ μηνύματα. σταματῶ λοιπὸν ἐδῶ καὶ τελειώνοντας σὲ εὐχαριστῶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ γιὰ τὰ ὅσα ὡραῖα καὶ χρήσιμα μοιράζεσαι μαζί μου καὶ μαζί μας.


᾿Απὸ τὴν συμμετοχή μου σὲ ἄλλους ἱστοχώρους.
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Κυρ 31 Ιαν 2010, 22:48:05

Κυριακή 31 Ιαν 2010, 22:22:04

AAAA έγραψε:
Dionysios έγραψε:Ἔγραψα ἁπλῶς καὶ εὐγενῶς μία σκέψι· ὅτι γιὰ κάποια ἄποψι, ποὺ δὲν εἶναι δική σου, ἀλλὰ ἔτυχε νὰ τὴν ἀναφέρῃς στὸ πρῶτό σου μήνυμα, θὰ ἦταν χρήσιμον νὰ εἴχαμε καὶ παραπομπὲς ὅτι τὸ λένε οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, που χωροστάτησε σήμερα στην Θεία Λειτουργία στην ενορία μου, τόνισε ακριβώς αυτό που είπε ο TTTT: ότι ακόμη και ολόκληρο το Ευαγγέλιο να μην είχαμε,αλλά μόνο τη συγκεκριμένη παραβολή, θα αρκούσε για την σωτηρία μας.


῾Η ἄποψις αὐτὴ εἶναι κοινὸς τόπος τοῦ κηρύγματος γιὰ τὴν σημερινὴ παραβολὴ τοὐλάχιστον κατὰ τὰ τελευταῖα 50-60 χρόνια καὶ τὴν εἶπαν σήμερα ἑκατοντάδες κήρυκες ἀνὰ τὴν ἐκκλησία. δὲν γνωρίζω ὅμως τὴν ἀρχικὴ προέλευσί της, ποιός ἀρχικὰ τὴν εἶπε καὶ ἀπὸ ποῦ τὴν ἀντιγράφουν οἱ περισσότεροι σύγχρονοι. οὔτε ἄλλοι ἱεροκήρυκες ποὺ ῥώτησα εἶχαν κάτι ὑπόψει τους (ὡς πρὸς τὴν ἀρχικὴ ἢ πατερικὴ προέλευσι). ἁπλῶς εἶναι σήμερα μία εὑρύτατα γνωστὴ καὶ ἐντυπωσιακὴ πρότασι, ποὺ τὴν ἐπαναλαμβάνουν στὰ κηρύγματά τους. ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας δὲν εἶδα νὰ γράφῃ αὐτὴ τὴν θέσι, ἀλλὰ ἀναφέρει ὅτι «ἐκλήθη εὐαγγέλιον ἐν τῷ εὐαγγελίῳ λόγῳ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀναφερομένων εἰς τὴν ἄφεσιν ἀληθειῶν, αἵ τινες ἐν αὐτῇ ἐξεικονίζονται». δὲν ἀναφέρει ὑπὸ ποίου ἢ ποίων ἐκλήθη ἔτσι, καὶ τοῦτο τὸ πράττει συνήθως, ὅταν λαμβάνῃ ὑλικὸ ἀπὸ ἑτεροδόξους ἢ συγχρόνους ἢ ὅταν εἶναι δικές του ἀναπτύξεις· πάντως δείχνει ὅτι συμφωνεῖ καὶ αὐτός. ὁμοίως μὲ τὸν Τρεμπέλα («εὐαγγέλιον ἐν τῷ εὐαγγελίῳ») ἐκφραζόταν καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης.

Συμμετοχὴ σὲ ἄλλους ἱστοχώρους
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Κυρ 31 Ιαν 2010, 22:49:38

Κυριακή 31 Ιαν 2010, 22:33:38

ΗΗΗΗ έγραψε:Μέχρι το 18 αιώνα ο μεγάλος αδελφός για τους ερμηνευτές είναι ο άγιος. Το ότι κάποιος είναι άγιος δε σημαίνει πως είναι αναμάρτητος. Νομίζω πως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνεχίζει την παραβολή και θεωρεί πως και ο μεγάλος αδελφός συμμετείχε τελικά στο γλέντι.


Πράγματι, ἀπὸ ὅσα γνωρίζω καὶ ἐγώ, αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ ἑρμηνευτικὴ γραμμὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑρμηνευτῶν καὶ κηρύκων τοὐλάχιστον μέχρι τὸν 15ο αἰῶνα, προφανῶς δὲ καὶ ἀργότερα.

ΗΗΗΗ έγραψε:Γενικά αν διαβάσουμε προσεκτικά την Αγία Γραφή θα δούμε πως πολλές ιστορίες δεν κλείνουν οριστικά. Π.χ. ο πλούσιος νέος που νόμιζε πως τηρούσε όλες τις εντολές έφυγε στενοχωρημένος. Δεν έφυγε θυμωμένος. Αυτό σημαίνει πως κάτι κατάλαβε και υπάρχει το ενδεχόμενο μετάνοιας. Σε πολλές περιπτώσεις οι ιστορίες αφήνουν ένα ανοιχτό τέλος που δείχνει την αισιοδοξία του Θεού για τη μετάνοιά μας.


Εὑχαριστῶ πολύ. νομίζω ὅτι αὐτὴ ἡ θέσις εἶναι κλειδὶ ἑρμηνείας καὶ γιὰ τὸ ἀπόσπασμα μὲ τὸν πρεσβύτερο υἱὸ στὴν σημερινὴ παραβολή. ἐπίσης ἀρχαῖοι ἑρμηνευταὶ ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως συνδέουν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου, καὶ νομίζω ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐπίσης χρήσιμο ἑρμηνευτικὸ κλειδί.


[Συμμετοχὴ σὲ ἄλλους ἱστοχώρους.]
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 03 Φεβ 2010, 09:15:13

Δευτέρα 01 Φεβ 2010, 19:03:59

AAAA έγραψε:Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ποιανού είναι η πρωταρχική ιδέα...
Από τη στιγμή που η Εκκλησία μας το ερμηνεύει έτσι, έτσι είναι...
Το ότι είναι άγιος ο μεγάλος αδελφός (στην παραβολη πάντα) από πού προκύπτει;

«Τὴν ἀρχὴν ὅ τι καὶ λαλῶ ὑμῖν» (᾿Ιω 8,25)

TTTT έγραψε:Αγαπητέ Διονύσιε, δεν έχει νόημα να διαφωνούμε στο περιθώριο ενός τόσο σημαντικού θέματος της πίστεώς μας. Νά 'ναι ευλογημένο. Αποδέχομαι όλα όσα μου προσάπτεις εκτός από κακή πρόθεση. Για όλα φταίει η υπερηφάνειά μου και η αίσθηση ότι τα ξέρω όλα, ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να λέω, "εν οίδα ότι ουδέν οίδα".

Εὐλόγησον, συγχώρησον. δὲν σοῦ προσάπτω τίποτε ἄλλο παρὰ μόνον ἀγαθὴν πρόθεσιν καὶ ζῆλον περὶ τὰ πνευματικά. νὰ εἶσαι καλά, καλὸν τριῴδιον, καλὴν τεσσαρακοστήν.

HHHH έγραψε:Αγαπητέ AAAA,
Οι παραβολές ειπώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο και σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Η αλήθεια της Αγίας Γραφής είναι αιώνια αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μορφή (όχι το περιεχόμενο) ενός κειμένου δεν ξεφεύγει από το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο της εποχής κατά την οποία γράφτηκε. Το ότι ο μεγάλος αδελφός είναι ο άγιος φαίνεται από το γεγονός πως παραμένει δίπλα στον Πατέρα και τηρεί απόλυτα το θέλημά Του. Και ο Πατέρας επιβεβαιώνει αυτή τη σχέση «σὺ πάντοτε μετ' ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν». Με την τελευταία φράση προσεύχεται και ο Χριστός στον Πατέρα Του στο Ιωάννη 17,10!!!!
Οι ερμηνείες που κατηγορούν το μεγάλο αδελφό έρχονται μετά το διαφωτισμό όπου παίρνει αξία ο άνθρωπος με τις πολλές εμπειρίες, ο Οδυσσέας. Αξία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Ο Αβραάμ που τηρεί το νόμο του Θεού και δεν ενδιαφέρεται για το ταξίδι αλλά για τη γη της Επαγγελίας θεωρείται ξενέρωτος μετά το 18ο αιώνα.

῾Ο ἀγαπητὸς HHHH δείχνει καὶ πάλιν ὅτι εἶναι κατηρτισμένος ἐπαρκῶς καὶ ὅτι ἔχει μελετήσει ἱκανοποιητικῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία. πράγματι μὲ τέτοιον θετικὸν τρόπο ἀντιμετωπίζουν τὴν περίπτωσι τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ πολλοὶ πατέρες τῆς ἐκκλησίας. θεωροῦν ὅτι ὁ πρεσβύτερος υἱὸς ἦταν δίκαιος, διότι πρόσεχε πάντοτε στὰ πατρικὰ θελήματα καὶ δὲν εἶχε παραβῆ καμμίαν ἐντολὴν τοῦ πατρός, καὶ ὁ πατὴρ τὸν ἀγαποῦσε πολὺ γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο. ὁ δὲ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Σχολάριος ἀναφέρει ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τοῦ ὡμίλησε ὁ πατήρ, ὁ πρεσβύτερος υἱὸς «ἔχαιρε καὶ ἀπελάμβανε τὴν εὐφρόσυνον τράπεζαν ἀνυμνῶντας τὴν πατρικὴν φιλανθρωπίαν»! δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία εἶναι τελείως ἄγνωστη σήμερα, ἐνῷ καὶ πατερικὴ εἶναι καὶ ἐκκλησιαστική.

Κάπου τὸ ἔχω ξαναγράψει ὅτι ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ μεγάλης συγχύσεως καὶ δὲν γνωρίζουμε ποιό εἶναι τὸ σωστό, οὔτε ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνουμε ἀπὸ ὅλα ὅσα ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε ποιό εἶναι τὸ ἐκκλησιαστικὸν καὶ ὀρθόδοξον καὶ ποιό ὄχι. δὲν ἔχουμε σωστὰ κριτήρια, διότι ἔχουμε χάσει τὴν ἐπαφή μας μὲ τὶς πηγὲς τῆς πίστεώς μας. ὁ Κύριος ἂς μᾶς ἐλεήσῃ.

᾿Απὸ τὴν συμμετοχη μου σὲ ἄλλους ἱστοχώρους
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 03 Φεβ 2010, 09:21:31

Δευτέρα 01 Φεβ 2010, 21:54:08

ΑΑΑΑ έγραψε:Να υποθέσω επομένως πως ο ο Σεβασμιώτατος έχει πέσει σε πλάνη; Είναι πάντως ένα καλό ερώτημα που θα το θέσω στη συνάντηση των Αθηνών, στον πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Μ.Χ.

Ἂν ῥωτᾶς ἐμένα, ἀπαντῶ ὅτι ἀσφαλῶς μπορεῖς νὰ ὑποθέσῃς ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν καταλαβαίνω γιὰ ποιά πλάνη μιλᾷς. οὔτε εἶπα οὔτε ὑπέθεσα κάτι τέτοιο. μήπως ἀπὸ κάποιο σημεῖο τῶν κειμένων μου βγαίνει κάτι τέτοιο ὡς ἐννοούμενο; παρακαλῶ νὰ μοῦ ὑποδειχθῇ, γιὰ νὰ τὸ διευκρινίσω ἢ νὰ τὸ διορθώσω. τὸν μητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης τὸν γνωρίζω πρὸ τῆς εἰς ἐπίσκοπον χειροτονίας του, ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ ἤμασταν συνάδελφοι στὰ γραφεῖα τῆς ἱερᾶς συνόδου. νὰ εἶσαι σίγουρος ὅτι, ἂν εἶχα νὰ τοῦ πῶ κάτι, θὰ τοῦ τὸ ἔλεγα ἀπευθείας, καὶ δὲν θὰ τὸ ἔγραφα ἐδῶ.


ΡΡΡΡ έγραψε:
Dionysios_Anat έγραψε:ὁ δὲ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος Σχολάριος ἀναφέρει ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τοῦ ὡμίλησε ὁ πατήρ, ὁ πρεσβύτερος υἱὸς «ἔχαιρε καὶ ἀπελάμβανε τὴν εὐφρόσυνον τράπεζαν ἀνυμνῶντας τὴν πατρικὴν φιλανθρωπίαν»! δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία εἶναι τελείως ἄγνωστη σήμερα, ἐνῷ καὶ πατερικὴ εἶναι καὶ ἐκκλησιαστική


Δεν συνεπάγονται όλα αυτά εκ της παραβολής, ότι έχαιρε κ.λ.π. ο μεγάλος αδελφός . Δεν μας δίδονται πληροφορίες για την πνευματική πορεία ούτε του μεγάλου ούτε του μικρού αδελφού. Πιθανώς - λέω πιθανώς - ο πατριάρχης προσπάθησε να ΄΄δικαιολογήσει΄΄ την αντίφαση που υπάρχει στην απόλυτη υποταγή και υπακοή με παράλληλη έλλειψη αγάπης. Πρόκειται για συνδυασμό που οδηγεί σε ολέθρια αποτελέσματα.


Θὰ παρακαλοῦσα πολὺ νὰ μὴν τεμαχίζωνται τὰ κείμενά μου καὶ νὰ μὴν ἀπομωνόνωνται τεχνηέντως φράσεις μου, διότι ἔτσι δημιουργοῦνται προϋποθέσεις παρερμηνείας τῶν ὅσων λέγω, καὶ διαμαρτύρομαι γι᾿ αὐτό. στὸ προηγούμενο μήνυμά μου παρέθεσα μία παράγραφο, ὄχι γιὰ νὰ ὑποστηρίξω κάποια δική μου γνώμη, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσω τὰ λόγια τοῦ μέλους ΗΗΗΗ ὅτι πολλοὶ πατέρες τῆς ἐκκλησίας ἀντιμετωπίζουν μὲ θετικὸν τρόπον τὸ πρόσωπον τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ. ἡ πρότασίς μου: «δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἑρμηνεία εἶναι τελείως ἄγνωστη σήμερα, ἐνῷ καὶ πατερικὴ εἶναι καὶ ἐκκλησιαστική» εἶναι τὸ συμπέρασμα ὅλης τῆς παραγράφου καὶ ἀναφέρεται κατὰ πρῶτον σ᾿ αὐτὴν τὴν θετικὴ στάσι τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων γενικῶς καὶ ὄχι εἰδικῶς στὴν φράσι τοῦ ἁγίου Γενναδίου Σχολαρίου (μνήμη 25 αὐγούστου), ἡ ὁποία παρετέθη ὡς παράδειγμα.

Στὸ παρὸν θέμα δὲν διετύπωσα κάποια δική μου ἄποψι, οὔτε προέκρινα μία καὶ ἀπέκλεισα τὶς ἄλλες, σεβόμενος μὲ ἀνοιχτὸ μυαλὸ τὶς διάφορες ἑρμηνεῖες, ἀλλὰ τόσον ὁ ΗΗΗΗ ὅσον καὶ ἐγὼ δώσαμε παραπομπὲς καὶ μαρτυρίες σὲ διάφορες ἑρμηνευτικὲς ἀπόψεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ ἐν πολλοῖς ἄγνωστη θετικὴ στάσις ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων ἔναντι τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ. ὁ ΗΗΗΗ στὸ μηνυμά του, ποὺ παρέπεμψα, ἀναφέρει καὶ σὲ ποιὸ γραφικὸ χωρίο στηρίζεται ἡ θετικὴ ἑρμηνεία τῶν πατέρων, ὁπότε εἶναι περιττὸν νὰ τὸ ἐπαναλάβω, ἐφόσον παραθέτω τὴν παραπομπή του. δὲν ξέρω τελικῶς πόσοι καταλαβαίνουν τὶς μαρτυρίες ποὺ παραθέτουμε καὶ πόσοι ἔχουν διάθεσι νὰ τὶς καταλάβουν.

᾿Απὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἂν κάποιοι νομίζουν ὅτι κατανοοῦν εἰς βάθος τὴν Βίβλο περισσότερο καλλίτερα καὶ πνευματικώτερα ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς ἐκκλησίας, καὶ μποροῦν νὰ ἀποφθέγγωνται δογματικῶς, νὰ κρίνουν, νὰ κατακρίνουν, νὰ δέχωνται ἢ νὰ ἀπορρίπτουν τὶς γνῶμες πατέρων καὶ ἄλλων ἑρμηνευτῶν μὲ βάσι τὴν γνώμη τους ἢ μὲ βάσι κάποια νεωτέρα ἱερὰ παράδοσι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ἱερὰ παράδοσι ποὺ μᾶς παραδίδει ἡ ἐκκλησία, μὲ γειά τους καὶ χαρά τους. ἐγὼ ἄλλα πράγματα ἔμαθα ἀπὸ τοὺς πνευματικούς μου πατέρες καὶ κατηχητές μου.

Ἂν κανεὶς ἔχῃ ἀπορίες γιὰ τὸ τί λέγουν οἱ ἀρχαῖοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι καὶ ἄλλοι παλαιοὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς καὶ ἀπὸ ποῦ ἐξάγουν τὶς ἑρμηνεῖές των, μπορεῖ νὰ ἀνατρέξῃ στὰ κείμενά τους, κάνοντας ἀρχὴ –ἂν θέλῃ– ἀπὸ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ΗΗΗΗ καὶ ἐμοῦ. δυστυχῶς μὲ τὶς ἀσθενεῖς μου δυνάμεις τόσα μόνον μπορῶ νὰ προσφέρω, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἐπανέρχομαι στὸ θέμα, διότι θὰ ἐπαναλαμβάνω τὰ ἴδια. «Τὴν ἀρχὴν ὅ τι καὶ λαλῶ ὑμῖν» (᾿Ιω 8,25).


Συμμετοχὴ σὲ ἄλλους ἱστοχώρους
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 03 Φεβ 2010, 09:31:09

AAAA έγραψε:
Dionysios_Anat έγραψε:Ἔγραψα ἁπλῶς καὶ εὐγενῶς μία σκέψι· ὅτι γιὰ κάποια ἄποψι, ποὺ δὲν εἶναι δική σου, ἀλλὰ ἔτυχε νὰ τὴν ἀναφέρῃς στὸ πρῶτό σου μήνυμα, θὰ ἦταν χρήσιμον νὰ εἴχαμε καὶ παραπομπὲς ὅτι τὸ λένε οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, που χωροστάτησε σήμερα στην Θεία Λειτουργία στην ενορία μου, τόνισε ακριβώς αυτό που είπε ο ΤΤΤΤ: ότι ακόμη και ολόκληρο το Ευαγγέλιο να μην είχαμε,αλλά μόνο τη συγκεκριμένη παραβολή, θα αρκούσε για την σωτηρία μας. Στον υπέροχο λόγο του, ανέφερε πως ενώ ο μικρός αδελφός ζούσε μια ζωή άσωτη, που σημαίνει μια ζωή χωρίς σωτηρία, εν τούτοις μετανοεί και σώζεται, γιατί μέσα του δεν είχε εξαφανιστεί ποτέ η αίσθηση ότι είχε έναν Πατέρα, ο οποίος τον λάτρευε. 'Ενα Πατέρα που σαν καλός Χριστιανός, παρ' όλο που ήξερε ότι το να του προσφέρει το κομμάτι της περιουσίας που δικαιούτο, θα ήταν ολέθριο για τον μικρό του γιο, του το δίνει, γιατί η Χριστιανική αγάπη σέβεται την ελευθερία.
Ο μεγάλος αδελφός, ο τυπικά σωστός, ΔΕΝ είχε αυτήν την αίσθηση του Πατέρα μέσα του. Τον έβλεπε μόνο σαν αφεντικό: "Τόσα χρόνια σου δουλεύω και ποτέ δεν παρέβηκα την εντολή σου, σ' εμένα όμως δεν έδωσες ούτε ένα κατσίκι..."
Ο αγώνας του μεγάλου αδελφού να μείνει δίπλα στον πατέρα του, δουλεύοντας υπό τις διαταγές του, ήταν ιδιοτελής και όχι από αγάπη Χριστιανική. Γι' αυτό και οργίζεται, δεν θέλει να μπει στο σπίτι και κατακρίνει τον πατέρα του, λέγοντάς του έμμεσα ότι δεν κρίνει σωστά!
Ο άσωτος τελικά σώζεται, γιατί ο Θεός υπήρχε πάντοτε μέσα του, έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση, κάποια στιγμή.
Ο τυπικά σωστός ΔΕΝ σώζεται, γιατί ποτέ δεν είχε μέσα του τον Θεό.
(Κάπως έτσι είμαστε και πολλοί από εμάς, που δυσανασχετούμε όταν βλέπουμε στην Εκκλησία κάποιους που τους θεωρούμε άσωτους).


ΑΑΑΑ έγραψε:Διονύση θέλω να είμαι σαφής: Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης ήταν ξεκάθαρος, ερμηνεύοντας την παραβολή του ασώτου υιού:
Ο νεώτερος αδελφός παρ' ότι ζούσε ασώτως μετανοεί και έρχεται στην οικογένεια του Πατέρα, δηλαδή σώζεται, ενώ ο τυπικά σωστός πρεσβύτερος αδελφός αποδεικνύει ότι δεν έχει μέσα σου αγάπη Θεού και ΔΕΝ δέχεται να μπει στον οίκο του πατρός του, επομένως χάνεται.
Είναι σαφης η ερμηνεία του Σεβασμιωτάτου. Αυτό όμως που λέτε ότι κάποιοι πατέρες αντιμετωπίζουν τον πρεσβύτερο υιό θετικά (κάποιοι μάλιστα τον ονομάζουν άγιο) έρχεται σε τόσο μεγάλη αντίθεση από την ερμηνεία του Σεβασμιωτάτου, ώστε να μιλάμε για πλάνη (της μιας, ή της άλλης πλευράς).
Εάν εννοείτε ως αγία την συμπεριφορά του πρεσβυτέρου αδελφού πριν απο το γεγονός της μετάνοιας και επιστροφής του νεώτερου, θα διαφωνήσω. Το αν ήταν άγιος ή όχι δεν το ξέρουμε, ούτε φαίνεται μέσα από την παραβολή. Υπάκουος ναι, αλλά σαν ευσυνείδητος υπάλληλος. Εξ άλλου τα λόγια του "τόσα χρόνια σε δουλεύω" δείχνουν τον ζήλο του υπαλλήλου που θεωρεί ότι είχε καλή απόδοαση και δικαιούται προαγωγή.
Είναι δυνατόν να ήταν άγιος αυτός που δεν χαίρεται από την αναγέννηση (και σωτηρία) του αδελφού του;
Αυτός που δεν θέλει να μπει στον οίκο του πατρός του;
Αυτός που λέει στον πατέρα του (Θεό) ότι δεν είναι δίκαιος κριτής;
Την κουβέντα του πατέρα "εσύ πάντοτε μαζί μου είσαι και ό,τι έχω είναι δικό σου" θα μπορούσε να τη πει ο Θεός και τους πρωτόπλαστους, που ζούσαν μαζί Του και μάλιστα ΜΕΣΑ στον Παράδεισο, αλλά ως γνωστόν, αυτοί δεν ήσαν άγιοι.

᾿Αγαπητὲ AΑΑΑ, εἰλικρινῶς εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ ἀσχολοῦμαι καὶ ἀπαντῶ σὲ τέτοια μηνύματα καὶ παρακαλῶ τόσον ἐσένα ὅσον καὶ ὁποιονδήποτε ἄλλον νὰ μὴ μοῦ ξανααπευθύνετε προσωπικῶς τὸν λόγο σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα. στὸ κάτω κάτω δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ μὲ καλῆτε σὲ ἀπολογία γιὰ πράγματα ποὺ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ. δὲν μποροῦμε νὰ συνεννοηθοῦμε, λὲς καὶ μιλοῦμε δύο διαφορετικὲς ξένες γλῶσσες!

᾿Επιπλέον δὲν ἔχω τὴν πολυτέλεια τοῦ χρόνου νὰ ἀσχολοῦμαι τόσον πολύ. ἔχω πολὺν φόρτον ἐργασιῶν. λέγω λοιπὸν ἐπιγραμματικῶς τὰ ἑξῆς.

1. Συνεχίζεις νὰ ἀντιμετωπίζῃς τὰ ὅσα εἶπα σὰν νὰ εἶναι δικές μου ἀπόψεις καὶ ὄχι σὰν γνῶμες ἁγίων πατέρων τῆς ἐκκλησίας μας! δὲν ξέρω ἂν τὸ ἀντιλαμβάνεσαι αὐτὸ ποὺ λέγω ἐδῶ. μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχω διατυπώσει δική μου γνώμη, οὔτε ἐπιχειρηματολόγησα ὑπὲρ τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης ἑρμηνείας, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐνημέρωσα.

2. Δὲν εἶπα πρῶτος ἐγὼ γιὰ τὴν θετικὴ στάσι κάποιων ἐκκλησιαστικῶν πατέρων, ἀλλὰ ἄλλος· ἐγὼ ἁπλῶς ἐπιβεβαίωσα ὅτι πράγματι ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἑρμηνευτικὴ ἄποψι. γιατί λοιπὸν ἀπευθύνεσαι εἰδικῶς σὲ μένα νὰ σοῦ λύσω τὶς ἀπορίες; ἀλλὰ ἂν σὲ ἐνδιαφέρῃ τόσο πολύ, πήγαινε νὰ διαβάσῃς τί γράφουν οἱ πατέρες. προσωπικῶς δὲν ἐνδιαφέρομαι νὰ συζητήσω μαζί σου ἢ μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον κάτι τέτοιο, διότι δὲν τὸ ξεκίνησα ἐγώ. δὲν πιστεύεις ὅτι αὐτὴ ἡ ἄποψις εἶναι ἀρχαίων ἐκκλησιαστικῶν ἑρμηνευτῶν; νομίζεις ὅτι σοῦ λέω ψέματα; νομίζεις ὅτι τὰ ἔχω βγάλει ἀπὸ τὸ μυαλό μου; εἰλικρινῶς ἀπορῶ! τέλος πάντων, ἂν κάποιοι δὲν θέλουν νὰ ξέρουν τί διδάσκουν οἱ πατέρες, δικαίωμά τους!

3. Προφανῶς ἔχεις παρανοήσει κάτι. ἀρχικῶς ζήτησα, ἂν ὑπάρχῃ, κάποια πατερικὴ παραπομπὴ γιὰ μία διαδεδομένη σήμερα ἄποψι γιὰ τὴν ἐν λόγῳ παραβολή, καὶ οὐδὲν ἕτερον. ὅταν σὲ μήνυμά σου ἀνέφερες κάτι ποὺ εἶπε ὁ μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης ἐγὼ ἀνέφερα καὶ ἄλλους ἑρμηνευτὲς ποὺ λένε τὸ ἴδιο ἢ κάτι παραπλήσιο!

4. Δὲν σχολίασα πουθενά, καὶ μάλιστα ἀρνητικά, τὴν κηρυγματικὴ ἀνάλυσι τοῦ μητροπολίτου, οὔτε διεφώνησα κάπου μὲ τὶς ἄλλες ἑρμηνεῖες ποὺ προσέφερες ἐσὺ καὶ οἱ ἄλλοι συμμετέχοντες. μάλιστα μήπως δὲν πρόσεξες ἢ δὲν κατανόησες αὐτὸ τὸ μήνυμά μου: viewtopic.php?f=45&t=951&p=3209#p3202 , ὅπου ἔγραψα ἐπὶ λέξει· «ἐπίσης ἀρχαῖοι ἑρμηνευταὶ ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως συνδέουν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου, καὶ νομίζω ὅτι καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐπίσης χρήσιμο ἑρμηνευτικὸ κλειδί».

5. Στὴν σκέψι σου ὑπάρχει ἀπολυτότης, τὴν ὁποία ὑπερασπίζεσαι μὲ κάποιο πάθος, νομίζω. «ἢ ἡ μία ἄποψι θὰ εἶναι σωστὴ ἢ ἡ ἄλλη· καὶ ἡ μία εἶναι ἀντίθετη τῆς ἄλλης». ἀγνοεῖς μήπως ὅτι σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν καὶ δύο ἢ καὶ τρεῖς ἑρμηνεῖες βιβλικῶν σημείων, διαφορετικὲς μὲν ἀλλὰ ἐξίσου ὀρθόδοξες; ἀγνοεῖς ὅτι ἐπισήμως ἡ ἐκκλησία ἔχει ἀποφανθῆ σὲ οἰκουμενικὲς καὶ ἄλλες μεγάλες συνόδους ὅτι ἀκόμη καὶ γιὰ δογματικὰ χωρία εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν δύο ἢ περισσότερες διαφορετικὲς ἑρμηνεῖες ἐξίσου ὀρθόδοξες;

6. Τέλος πάντων, μὲ μία λέξι· ἡ ἀντίληψίς σου ὅτι μία πατερικὴ ἑρμηνεία δεικνύει ὡς πλανεμένους ὅλους τοὺς συγχρόνους ἐξηγητὰς εἶναι προσωπική σου παρερμηνεία. κάνεις καὶ τὸ ἑξῆς ἑρμηνευτικὸ λάθος· ὁρμώμενος ἀπὸ τὴν σύγχρονη ἀρνητικὴ θεώρησι τῆς στάσεως τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ ἀποπειρᾶσαι νὰ δείξῃς ὅτι καὶ ἡ προτέρα διαγωγή του ἦταν ἐπίσης ἐφάμαρτη καὶ ἄνευ οὐσιαστικῆς ἀρετῆς. ἀγαπητέ μου, ἡ ἁγιότης δὲν εἶναι μία κατάστασις στατικὴ καὶ μόνιμος. μπορεῖ κάποιος νὰ βρίσκεται στὴν ἁγιότητα καὶ νὰ τὴν χάσῃ σὲ κάποια δεδομένη στιγμή. τέλος πάντων δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀσχολοῦμαι μὲ αὐτά, διότι συνεχίζεις πεισμόνως νὰ ἀντιπαραθέτῃς τὴν ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΓΝΩΜΗ, μία ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΙΚΗ, ἐνάντια στὴν γνώμη ἁγίων τῆς ἐκκλησίας, στὴν ὁλοφάνερη ἐπιθυμία σου νὰ ἀντιπαρατεθῇς μαζί μου (εἰλικρινῶς ἀγνοῶ γιὰ ποιό λόγο). δὲν πρόκειται νὰ σὲ ἀκολουθήσω. μπορεῖς νὰ συνεχίσῃς μόνος σου.


ΗΗΗΗ έγραψε:Αγαπητέ ΑΑΑΑ
Επί της ουσίας του θέματος δεν έχω να προσθέσω τίποτε καινούριο. Σου προτείνω να ψάξεις να βρεις ερμηνεία προ του διαφωτισμού που να κατακρίνει τον πρεσβύτερο αδελφό. Νομίζω πως δεν θα τα καταφέρεις. Θεωρώ πως συχνά χρησιμοποιούμε βαριές εκφράσεις για ασήμαντα θέματα. Ο άγιος Σισανίου και Σιατίστης είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος που τον εκτιμώ απεριόριστα. Το γεγονός πως χρησιμοποίησε τη νεωτερική ερμηνεία της παραβολής δε σημαίνει πως βρίσκεται σε πλάνη. Κάθε ερμηνεία έχει να προσφέρει τα δικά της συμπεράσματα και να παιδαγωγήσει με διαφορετικό τρόπο. Με στενοχωρεί πάρα πολύ η ευκολία που οι χριστιανοί εκστομίζουμε βαριές λέξεις όπως πλάνη, αιρετικός, οικουμενιστής κτλ.

Αγαπητέ Διονύση,
σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Είχα την τύχη να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους που με έπεισαν για την αξία των βιβλικών μελετών σε κάθε επίπεδο. Μακάρι όλοι να μελετούσαν την Αγία Γραφή (μέσω των Πατέρων) με την ίδια προθυμία που διαβάζουν για τα θαύματα και τους βίους των γεροντάδων. Δυστυχώς, ακόμα και σε κυρήγματα πιο πολύ ακούγονται τα ονόματα αγίων γεροντάδων παρά το Όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.


᾿Αγαπητὲ ΗΗΗΗ, ἐγὼ σὲ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ ὅσα χρήσιμα συνεισέφερες στὸ παρὸν θέμα, τὰ ὁποῖα μὲ καλύπτουν ἀπόλυτα καὶ στὰ ὁποῖα βρισκόμαστε ὁμογνωμοῦντες. σὲ εὐχαριστῶ γιὰ τὴν πολύτιμη βοήθειά σου, διότι, ἂν ἔχω καταλάβει καλά, ἐγὼ εἶμαι τὸ «κόκκινο πανὶ» ἐδῶ μέσα, καὶ μᾶλλον ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία μου καὶ ἡ συμμετοχή μου! εἶναι παρήγορο νὰ συναντᾷ κανεὶς ἀνθρώπους ποὺ διατηροῦν τὴν νηφαλιότητά τους καὶ τὴν δυνατότητα νὰ σκέπτωνται ὀρθὰ καὶ λογικὰ καὶ κυρίως ἐκκλησιαστικά. εὔχομαι ἕνας τέτοιος παρήγορος καὶ ἐλπιδοφόρος χῶρος νὰ καταστῇ καὶ τὸ παρὸν βῆμα ἠλεκτρονικοῦ διαλόγου. νὰ εἶσαι καλά.


Συμμετοχὴ σὲ ἄλλους ἱστοχώρους Τρίτη 02 Φεβ 2010, 00:23:21
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 03 Φεβ 2010, 09:49:51

Τῆς δικῆς μου συμμετοχῆς περατωθείσης πλέον εἰς τὸ προηγούμενο μήνυμα...

ΑΑΑΑ έγραψε:Τρίτη 02 Φεβ 2010, 10:42:07
Ουδέν σχόλιον παρά μόνον ένα: Κανείς εδώ μέσα δεν επιβάλει απόψεις, πολύ περισσότερο εγώ, ώστε, μετά, να ελέγχω τον οποιοδήποτε και να τον καλώ σε απολογία.
Δεν είναι δικό μου το φόρουμ. Είμαι κι εγώ επισκέπτης, όπως όλοι μας. Εδώ μέσα γίνεται μια αντιπαράθεση απόψεων. Προσπαθώ να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν δύο απόψεις, που εμένα μου φαίνονται πολύ διαφορετικές. Εάν το ύφος μου ήταν έντονο, ζητάω συγγνώμη. Αποτελεί κι αυτό αλάνθαστο σημάδι της μεγάλης αμαρτωλότητάς μου.
Σχετικά με το θέμα θα ρωτήσω έναν πνευματικό που τον εμπιστεύομαι απόλυτα και θα επανέλθω.


ΗΗΗΗ έγραψε:Τρίτη 02 Φεβ 2010, 15:19:44
Αγαπητέ ΑΑΑΑ,
Πέρα από τον πνευματικό που θα ρωτήσεις θα σου πρότεινα να διαβάσεις το λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου περι της παραβολής του ασώτου. Θα δεις πως τον πρεσβύτερο υιό τον αποκαλεί συνέχεια δίκαιο και δοξολογεί ο άγιος τον Θεό που ο Πατέρας με τη συμπεριφορά του και τον πεσόντα έσωσε και τον δίκαιο δεν τον άφησε να γίνει δούλος του φθόνου. Κατανοώ την εμπιστοσύνη που όλοι έχουμε στους πνευματικούς αλλά τα κείμενα των Πατέρων γράφτηκαν για να τα διαβάζουμε όλοι μας, όχι μόνο οι πνευματικοί.
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Μέ ἀφορμή τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 03 Φεβ 2010, 10:01:40

    Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου
(σχόλιον ἡμέτερον· ἡ παροῦσα ὁμιλία ἐπιγράφεται ᾿Ιωάννου τοῦ χρυσοστόμου, ἀλλὰ δὲν εἶναι δική του· εἶναι κάποιου ἄλλου, λίγο μεταγενεστέρου, ἴσως περὶ τὸν 6ο αἰῶνα, ἀλλὰ πάντως ἀρχαίου ἐκκλησιαστικοῦ συγγραφέως)

Ἀεὶ μὲν, ἀδελφοὶ, τὴν τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίαν κηρύττειν ὀφείλομεν (δι' αὐτῆς γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν)·
μάλιστα δὲ ἐν τούτῳ τῷ καιρῷ χρεωστοῦμεν τοῦτο ποιεῖν,
διὰ τὴν κοινὴν ὠφέλειαν,
καὶ τὴν εὐεργεσίαν τῶν μελλόντων ἐκ τῆς κολυμβήθρας ἀνατέλλειν ἀστέρων.
Καὶ γὰρ οὗτοι διὰ ταύτης ἐκλάμψουσι,
καὶ ἡμεῖς δι' αὐτῆς ἐσώθημεν καὶ σωζόμεθα·
ἥτις ἡμῖν ἀντὶ κληρονομίας ἐδόθη ἐκ τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ
καὶ πατρὸς ἡμῶν.
Εἴπωμεν τοίνυν περὶ αὐτῆς,
ἅπερ εἶπεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς,
ὁ φιλάνθρωπος Υἱὸς τοῦ φιλανθρώπου Πατρὸς,
ὁ μόνος ἀξιόχρεως τῆς πατρῴας οὐσίας ἐξηγητής·
ἀναπτύξωμεν πᾶσαν τὴν περὶ τοῦ ἀσώτου παραβολὴν,
ἵνα μάθωμεν ἐξ αὐτῆς,
πῶς δεῖ προσπελάζειν τῷ ἀπροσπελάστῳ,
καὶ συγγνώμην τῶν πταισμάτων αἰτεῖν.

Ἄνθρωπός τις, φησὶν, εἶχε δύο υἱούς.
Παραβολικῶς ὁ Σωτὴρ, οὐ δογματικῶς διαλέγεται.
Διὰ τοῦτο περὶ τοῦ ἰδίου Πατρὸς ὡς περὶ ἀνθρώπου τινὸς ὁμιλεῖ,
καὶ περὶ τῶν δούλων ὡς περὶ τέκνων λαλεῖ,
ἵνα δείξῃ τοῦ Θεοῦ τὴν περὶ τοὺς ἀνθρώπους στοργήν.
Ἄνθρωπός τις, φησὶν, εἶχε δύο υἱούς.
Τίς ἐστιν οὗτος ὁ ἄνθρωπος;
Ὁ Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν, καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως.
Τίνας δὲ εἶχε τούτους τοὺς δύο υἱούς;
Τοὺς δικαίους, καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς·
τοὺς ἐμμένοντας τοῖς θείοις αὐτοῦ προστάγμασι,
καὶ τοὺς παραβαίνοντας τὰς Δεσποτικὰς ἐντολάς.
Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ Πατρί.
Καὶ τίς ἐστιν οὗτος ὁ νεώτερος υἱός;
Ὁ τὴν γνώμην ἄστατον κεκτημένος,
καὶ ταῖς αὔραις τῆς νεότητος ῥιπιζόμενος.
Πατέρα ἐγνώρισεν ἡ φύσις τὸν πλάσαντα,
εἰ καὶ μὴ ἐτίμησε προαίρεσις τὸν ποιήσαντα.

Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας.
Καλῶς ᾔτησε τὰ τοῦ Θεοῦ παρὰ τοῦ Θεοῦ·
ἀλλὰ κακῶς, ἅπερ ἔλαβε, κατηνάλωσε.
Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον ὁ πατήρ.
Ἔδωκεν αὐτοῖς, ὡς οἶκον ἴδιον, ὅλον τὸν κόσμον·
ἔδωκεν αὐτοῖς, ὡς κτίστης, ὅλην τὴν κτίσιν·
παρέσχεν αὐτοῖς σώματα καὶ ψυχὰς λογικὰς,
ἵνα τῷ λόγῳ εὐλόγως χειραγωγούμενοι μηδὲν ἄλογον πράξωσιν·
ἐπέστησεν αὐτοῖς τὸν ἑαυτοῦ νόμον,
τὸν φυσικὸν καὶ τὸν γραπτὸν, ὡς θεῖον παιδαγωγὸν,
ἵνα τούτῳ παιδαγωγούμενοι πληρώσωσι τοῦ νομοθέτου τὸ βούλημα.
Καὶ μετ' οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν πάντα ὁ νεώτερος υἱὸς (ὡς νεώτερος ἔπραξεν), ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν.

Ἀπέστη ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπέστη ἀπ' αὐτοῦ ὁ Θεός·
οὐ γὰρ βιάζεται τὸν μὴ βουλόμενον δουλεύειν αὐτῷ.
Γνώμης γὰρ, οὐκ ἀνάγκης, αἱ ἀρεταὶ ἅπασαι.
Ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.
Ἐκεῖ τῆς ψυχῆς ὅλον τὸν πλοῦτον ἀπώλεσεν·
ἐκεῖ τέρπων καὶ τερπόμενος ἐναυάγησεν·
ἐκεῖ παίζων καὶ ἐμπαιζόμενος πένης ἐγένετο·
ἐκεῖ ψυχοφθόρους ἡδονὰς ἀγοράζων, καὶ γέλωτας ὠνούμενος, πατέρας δακρύων ἔλαβε·
καὶ τὰς μὲν ἀρετὰς, ἃς εἶχεν, ἀπέβαλε·
τὰς δὲ κακίας, ἃς οὐκ εἶχε, προσέλαβε.
Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα (οὐ πέφυκε γὰρ τοῖς αἰσχρῶς βιοῦσι παραμένειν ὁ πλοῦτος τῆς χάριτος),
ἐγένετο οὖν λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην.

Ὅπου γὰρ τῆς σωφροσύνης ὁ σῖτος οὐ γεωργεῖται,
ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός·
ὅπου τῆς ἐγκρατείας ἡ ἄμπελος οὐ πεφύτευται, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός·
ὅπου τῆς ἁγνείας ὁ βότρυς οὐ ληνοπατεῖται, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός·
ὅπου τὸ οὐράνιον γλεῦκος οὐ βρύει, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός·
ὅπου εὐφορία κακῶν, ἐκεῖ πάντως ἀφορία τῶν ἀγαθῶν·
ὅπου εὐθηνία πράξεων πονηρῶν, ἐκεῖ πάντως σπάνις τῶν ἀρετῶν·
ὅπου τῆς φιλανθρωπίας τὸ ἔλαιον οὐ πηγάζει, ἐκεῖ λιμὸς ἰσχυρός.
Τότε οὖν καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.
Οὐδὲν γὰρ αὐτῷ λοιπὸν ἔμεινεν, εἰ μὴ μόνον τὰ τῆς ἀκρασίας κακὰ, ἐπειδὴ ἔπραξε τὰ τῆς ἀκοσμίας κακά.
Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης.
Πολῖται δὲ τῆς χώρας ἐκείνης ἦσαν οἱ δαίμονες,
ἐν ᾗ ἐτύγχανε μετανάστιος.
Καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν ὁ πολίτης ἐκεῖνος εἰς τὸν ἀγρὸν αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.
Οὕτω γὰρ τιμῶσιν οἱ δαίμονες τοὺς τιμῶντας αὐτούς·
οὕτω φιλοῦσι τοὺς φιλοῦντας αὐτούς·
τοιαύτας δωρεὰς χαρίζονται τοῖς πειθομένοις αὐτοῖς.
Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων,
ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι.
Τί δέ ἐστιν, Ἀπὸ τῶν κερατίων;
Τῶν κερατίων ἡ γεῦσις γλυκεῖά ἐστιν,
ἀλλ' ὅμως καὶ σκληρὰ κατ' αὐτό τε καὶ τραχεῖα.

Τοιαύτη γὰρ καὶ τῆς ἁμαρτίας ἡ φύσις·
εὐφραίνει μὲν μικρὰ, καὶ κολάζει μεγάλα·
τέρπει πρόσκαιρα, καὶ μαστίζει αἰώνια.
Εἰς ἑαυτὸν οὖν ἐλθὼν,
καὶ λογισάμενος τὴν προτέραν μακαριότητα
καὶ τὴν δευτέραν ἀθλιότητα,
καὶ βαλὼν κατὰ νοῦν,
τίς μὲν ἦν, ὅτε ἦν μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ πατρὸς τεταγμένος,
τίς δὲ γέγονεν ὑποτεταγμένος τοῖς δαίμοσιν.
Εἰς ἑαυτὸν οὖν ἐλθὼν, εἶπε·
Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων,
ἐγὼ δὲ ὧδε λιμῷ ἀπόλλυμαι;
Πόσοι νῦν κατηχούμενοι κατατρυφῶσι τῶν ἁγίων Γραφῶν,
τῷ λιμῷ δὲ τῶν θείων λογίων ἐγὼ συνέχομαι;
ὢ πόσων ἀγαθῶν ἐμαυτὸν ἐστέρησα!
ὢ πόσοις κακοῖς ἐμαυτὸν περιέβαλον!
Τί γὰρ ἀφιστάμην τῆς μακαρίας ἐκείνης διαγωγῆς;
τί δὲ ταύτης ἐντὸς ἐγενόμην τῆς θανατηφόρου ζωῆς;
Ἔμαθον ἀφ' ὧν ἔπαθον, μὴ ἐγκαταλιμπάνειν Θεόν·
ἔμαθον κρατεῖν τὸν ἀεὶ φυλάσσοντα τοὺς κρατοῦντας αὐτόν·
ἔμαθον μὴ πιστεύειν τοῖς ἀκαθάρτοις δαίμοσι,
τοῖς διδάσκουσι πᾶσαν ἀκαθαρσίαν τε καὶ φθοράν.
Τί οὖν φησιν;
Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου.
Ὑποστρέψω καλῶς, ὅθεν ἐξῆλθον κακῶς·
ἀπέλθω πρὸς τὸν ἐμὸν πατέρα, καὶ Ποιητὴν, καὶ Δεσπότην,
καὶ κηδεμόνα, καὶ προνοητήν·
καταλάβω τὸν πάλαι περιμένοντα
καὶ προλαμβάνοντα τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐπιστρέφοντας.
Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου, καὶ ἐρῶ αὐτῷ·
Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·
ποίησόν με, ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
Ἀρκεῖ μοι πρὸς σωτηρίαν ταῦτα τὰ ῥήματα·
ἀρκεῖ μοι πρὸς τὴν πρεσβείαν τοῦ πατρός μου τὸ ὄνομα·
οὐ δύναται γὰρ ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸς,
πατὴρ προσαγορευθεὶς παρ' ἐμοῦ,
μὴ φανῆναι τοῖς ἔργοις πατήρ·
οὐ δύναται μὴ κινῆσαι τὰ σπλάγχνα,
εὔσπλαγχνος ὤν·
οὐ δύναται τὸ, Ἥμαρτον, ἀκούσας,
μὴ δοῦναι συγγνώμην τοῖς ἐμοῖς ὀλισθήμασιν·
οὐ δύναται τῆς ἐμῆς ἀκούσας φωνῆς,
μὴ ἐπιλαθέσθαι τῆς δικαίας ὀργῆς.
Οἶδα πόσα δύναται παρ' αὐτῷ ἡ μετάνοια·
οἶδα πῶς ἰσχύει παρ' αὐτῷ τὰ δάκρυα·
οἶδα πῶς ἕκαστος ἁμαρτωλὸς πρὸς αὐτὸν ἀνανεύων,
καὶ δακρύων θερμῶς,
ὡς ὁ Πέτρος λαμβάνει τῶν ἁμαρτημάτων τὴν ἄφεσιν·
οἶδα τοῦ Θεοῦ μου τὴν ἀγαθότητα·
οἶδα τοῦ πατρός μου τὴν ἡμερότητα.
Ἐλεήσει με μετανοοῦντα,
ὃν οὐκ ἐκόλασεν ἁμαρτήσαντα.

Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ.
Προσέθηκε τῇ καλῇ βουλῇ τὴν πρᾶξιν τὴν ἀγαθήν.
Δεῖ γὰρ ἡμᾶς οὐ μόνον βουλεύεσθαι τὰ συμφέροντα,
ἀλλὰ καὶ τὰς ἀγαθὰς ὁρμὰς δεικνύειν ταῖς πράξεσιν.
Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος τοῦ τόπου,
πλησίον δὲ ὄντος τῷ τρόπῳ,
καὶ τὰς χεῖρας συνεχῶς ἐπιῤῥηγνύντος,
καὶ τύπτοντος τὸ ἴδιον στῆθος,
ὡς τῶν πονηρῶν λογισμῶν ὑπάρχον ἐργαστήριον,
καὶ τὸ πρόσωπον προσηλοῦντος τῇ γῇ,
καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀπαιτοῦντος δοῦναι συμπρεσβευτὰς τὰς τῶν δακρύων σταγόνας,
καὶ προμελετῶντος τὴν ἀπολογίαν,
φθάσας ἀνεβόησε φωνῇ μεγάλῃ, μετὰ δακρύων λέγων·
Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.
Ἥμαρτον, οἶδα, Χριστὲ Δέσποτα καὶ Θεέ·
ἐμὰς ἁμαρτίας σὺ μόνος ἐπίστασαι·
ἥμαρτον, ἐλέησον ὡς Θεὸς καὶ Δεσπότης.
Οὐκ εἰμὶ ἄξιος εἰς τὸν οὐρανὸν βλέπειν,
καὶ παρακαλεῖν σε τὸν ἀγαθόν μου Δεσπότην,
γέμων μεγίστων καὶ χαλεπῶν ἐγκλημάτων·
οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς τῶν ἐμῶν ἁμαρτημάτων.
Ἐλέησον ὡς ἀγαθὸς Θεὸς ὢν ἀεὶ,
Ὅτι οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου,
ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
Οὕτως ἱκετεύοντα ἐκ βάθους τῆς καρδίας εἶδεν αὐτὸν ὁ βλέπων πλημμελοῦντας,
καὶ παραβλέπων ἁμαρτάνοντας,
καὶ περιμένων αὐτῶν τὴν μετάνοιαν·
εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ, καὶ ἐσπλαγχνίσθη.
Πατὴρ γὰρ ἦν τῇ χρηστότητι, εἰ καὶ Θεὸς ὑπῆρχε τῇ φύσει.
Καὶ δραμὼν ἔπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ,
καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.
Οὐκ ἀνέμεινε τὸν προσκρούσαντα πλησίον ἐλθεῖν,
ἀλλ' αὐτὸς αὐτῷ προαπήντησε προθύμως.
Καὶ οὐκ ἐβδελύξατο τὸν τράχηλον αὐτοῦ,
ὡς ταῖς κηλῖσι τῆς ἀσωτίας κατάστικτον καὶ μεμιαμμένον·
ἀλλὰ ταῖς ἀχράντοις αὐτοῦ χερσὶ περιλαβὼν κατεφίλησεν ἀπλήστως τὸν πάλαι ποτὲ ποθούμενον.
Ὢ τῆς ἀφάτου τε καὶ φοβερᾶς εὐσπλαγχνίας!
ὢ παραδόξου φιλανθρωπίας!
ὢ ξένων καταλλαγῶν!
Ἔπεισεν εὐθὺς τὸν Θεὸν εἰς ῥοπὴν μίαν μόνην καὶ συγκαταβῆναι τοῖς δάκρυσι, καὶ παραδραμεῖν πλῆθος τοσοῦτον.
Ἐθαύμασας ἐνορῶν Θεὸν κολακεύοντα ἁμαρτωλόν;
Ὢ τῆς στοργῆς τῶν σπλάγχνων τῶν πατρικῶν!
ἁμαρτωλὸς ἐπὶ γῆς ἐδάκρυσε,
καὶ ὁ μόνος ἀναμάρτητος οὐρανόθεν ἑαυτὸν πρὸς τὴν φιλανθρωπίαν ἐπέκλινε.

Τίς εἶδέ ποτε ἁμαρτωλὸν ὑπὸ Θεοῦ κολακευόμενον·
τίς εἶδέ ποτε τὸν δικαστὴν κατάδικον θεραπεύοντα;
τίς εἶδέ ποτε κατάκριτον κολακευόμενον;
Ἀλλ' ὅμως ὁ Θεὸς παρακαλεῖ, ὥς ποτε τὸν Ἰσραήλ.
Λαός μου, φησὶ, τί ἠδίκησά σε, ἢ τί παρηνώχλησά σοι;
Καὶ νῦν τὰ αὐτὰ γίνεται, καὶ ἐγένετο, ἐπειδὴ οὕτως εἴωθεν ὑφ' ἑαυτοῦ νικᾶσθαι ὁ Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως.
Οὐ μὴν ἠρκέσθη τούτοις ὁ ἄσωτος οὗτος υἱός·
ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς τῆς μετανοίας ἀγαθοῖς ἄσωτος ὢν,
οὐδὲ ἐνόμισεν αὐτῷ πρὸς τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτηθέντων τὴν τοσαύτην φιλανθρωπίαν πρὸς τὴν τελείαν σωτηρίαν ἀρκεῖν·
ἀλλ' ἅπερ ἐμελέτησεν εἰπεῖν τῷ πατρὶ,
ταῦτα καὶ παρὼν διελέγετο μετὰ τοῦ πρέποντος σχήματος·
πάτερ, εἴ γε ὅλως ἔξεστί μοι πατέρα σε εἰπεῖν·
εἰ μὴ καὶ τοῦτο μετὰ τῶν ἄλλων μου πταισμάτων,
καλῶν σε πατέρα, ἐξαμαρτάνω·
εἰ μὴ ὑβρίζω τῇ κλήσει τὸ ἀνύβριστον ὄνομα·
εἰ μὴ κλείει μου τὰ χείλη τὸ συνειδός·
εἰ μὴ δεσμεῖ μου τὴν γλῶτταν ὁ τρόπος τῆς πράξεως·
εἰ μὴ κωλύει μου τὸν λόγον ὁ βίος·
δέξαι, πάτερ ἅγιε, δέησιν ῥυπαρὰν ἐκ στόματος ῥυπαροῦ.
Πάτερ κατὰ χάριν, καὶ δημιουργὲ κατὰ φύσιν,
«Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου».
Ἥμαρτον, ὁμολογῶ τὰ παραπτώματά μου,
οὐ κρύπτω ἅπερ βλέπεις, οὐκ ἀρνοῦμαι ἅπερ ἐπίστασαι·
ὡς ὑπεύθυνος πρόκειμαι, ὡς παράνομος κατακρίνομαι·
ὡς κριτὴς ἐλέησόν με.
Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.
Δέδοικα εἰς τὸν οὐρανὸν τὰ ὄμματά μου ἀνατεῖναι·
φοβοῦμαι γὰρ τοῦ στερεώματος τὴν μορφὴν,
ὡς κατηγόρου φωνήν·
εὐλαβοῦμαι ἐνατενίσαι τῷ φωτὶ θεότητος,
ῥυπαροὺς ἔχων τοὺς τῆς διανοίας ὀφθαλμούς.
Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου.
Ἰδοὺ ἐμαυτὸν ἀνακηρύττω, ἐμαυτὸν κατακρίνω,
κατ' ἐμαυτοῦ ἀποφαίνομαι.

Οὐ δέομαι δικαστοῦ πρὸς ἀπόφασιν,
οὐ δέομαι κατηγόρων πρὸς ἔλεγχον,
οὐ δέομαι μαρτύρων πρὸς ἔγγραφα·
ἔνδον ἔχω προκαθήμενον τὸ συνειδὸς,
τὸν ἀπαραίτητον δικαστὴν ἐν τῇ ψυχῇ βαστάζω,
τὸ φοβερὸν δικαστήριον·
ἐν τῷ συνειδότι περιφέρω τοὺς μάρτυρας,
ἐν τοῖς ἐμοῖς ὀφθαλμοῖς τοὺς κατηγόρους ἐπάγων·
τὰ θέατρά μου κατηγορεῖ,
αἱ ἱπποδρομίαι μου κατακράζουσιν,
αἱ θεωρίαι τῶν θηριομαχούντων καταβοωσί μοι·
ἡ ἀσωτία θριαμβεύει με, αἱ πράξεις μου στηλιτεύουσί με,
ἡ παροῦσα γυμνότης φανεροῖ με, αὐτὰ τὰ ῥάκη τῆς αἰσχύνης,
ἃ περιβέβλημαι, καταισχύνει με,
καὶ οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·
Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
Μήτε τῆς αὐλῆς σου ἀποπέμψῃς με, Δέσποτα,
ἵνα μὴ πάλιν ὁ πολέμιος εὑρών με πεπλανημένον,
ὡς αἰχμάλωτον ἀπαγάγῃ·
μήτε πλησίον ἑλκύσῃς με τῆς φοβερᾶς σου καὶ μυστικὴς τραπέζης·
οὐ γὰρ τολμῶ ὀφθαλμοῖς ἐναγέσιν ὁρᾷν τῶν ἁγίων τὰ ἅγια.
Ἔασόν με στῆναι μετὰ τῶν κατηχουμένων,
τῶν θυρῶν τῆς ἐκκλησίας ἔνδον,
ἵνα θεωρῶν τὰ ἐν αὐτῇ τελούμενα μυστήρια,
ποθήσω κατὰ μικρὸν ταῦτα πάλιν ἀναλαβεῖν·
ἵνα τοῖς θείοις νάμασιν ἐπαντλούμενος,
ἀποσμήξω τὴν αἰσχύνην τῶν αἰσχρῶν ᾀσμάτων,
τὸν ῥύπον τὸν ἐγκείμενον ταῖς ἐμαῖς ἀκοαῖς ἵνα θεωρῶν τοὺς σοὺς μαργαρίτας ἁρπαζομένους παρὰ τῶν εὐσεβῶν ἀνδρῶν,
ἐπιθυμήσω κἀγὼ κτήσασθαι χεῖρας ἀξίας τῆς τούτων ὑποδοχῆς.
Ταῦτα τοῦ ἀσώτου προσκρούσαντος,
καὶ μετὰ δακρύων βοῶντος,
Εἶπεν ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ.
Πρὸς ποίους δούλους;
Ἄκουε· πρὸς τοὺς ἱερεῖς καὶ λειτουργοὺς τῶν αὐτοῦ προσταγμάτων.
Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην, καὶ ἐνδύσατε αὐτόν·
ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν ἄνωθεν ὑφαντὴν,
τὴν ἐκ τοῦ πνευματικοῦ πυρὸς καταρτιζομένην·
ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν ἐν τοῖς ὕδασι τῆς κολυμβήθρας ὑφαινομένην.
Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν ἐκ τοῦ πνευματικοῦ πυρὸς κατασκευαζομένην, καὶ ἐνδύσατε αὐτόν.
Ἐνδύσατε τὸν ἑαυτὸν ἀποδύσαντα, ἐνδύσατε τὸν νέον Ἀδὰμ,
ὃν ἐγύμνωσεν ὁ διάβολος·
ἐνδύσατε τὸν βασιλέα τῆς κτίσεως·
κοσμήσατε τοῦτον, δι' ὃν τὸν κόσμον ἐκόσμησα·
καλλωπίσατε τοῦ υἱοῦ μου τὰ φίλτατα μέλη·
οὐ φέρω γὰρ αὐτὸν ἀκαλλώπιστον καθορᾷν·
οὐ φέρω τὴν ἐμὴν εἰκόνα γεγυμνωμένην καταλιπεῖν·
ἐμὸν ὄνειδος ἡγοῦμαι τὸ ὄνειδος τοῦ ἐμοῦ παιδὸς,
ἐμὴν δόξαν ἡγοῦμαι τούτου τὴν εὔκλειαν.

Δότε καὶ δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ·
ἵνα φορῇ τὸν ἀῤῥαβῶνα τοῦ Πνεύματος,
καὶ φορῶν αὐτὸν φρουρηθῇ ὑπ' αὐτοῦ τοῦ Πνεύματος·
ἵνα τὴν ἐμὴν σφραγῖδα περιφέρων,
φοβερὸς ᾖ πᾶσι τοῖς πολεμίοις τε καὶ ἐναντίοις·
ἵνα πόῤῥωθεν φαίνηται, ποίου πατρός ἐστιν οὗτος υἱός.
Δότε καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ·
ἵνα μὴ πάλιν εὕρῃ ὁ ὄφις γυμνὴν τὴν πτέρναν αὐτοῦ,
καὶ πατάξῃ αὐτὸν διὰ τοῦ κέντρου·
ἀλλ' ἵνα μᾶλλον αὐτὸς καταπατῇ τὴν τοῦ δράκοντος κεφαλὴν,
ἵνα συντρίψῃ τοῦ πολεμίου τὰ κέντρα,
καὶ ἵνα τρέχῃ τὴν κατὰ Θεὸν ὁδόν.
Καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν, θύσατε.
Ποῖον μόσχον λέγει σιτευτόν;
Ποῖον;
Ὃν ἡ δάμαλις Μαρία παρθένος ἐγέννησεν.

Ἐνέγκατε τὸν μόσχον τὸν ἀδάμαστον,
τὸν μὴ δεξάμενον ἁμαρτίας ζυγὸν, τὸν παρθένον, καὶ ἐκ παρθένου,
τὸν ἀκολουθοῦντα τοῖς ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ,
οὐκ ἐξ ἀνάγκης, ἀλλ' ἑκουσίως·
τὸν μὴ χρώμενον τῇ δυνάμει αὐτοῦ, μηδὲ τοῖς κέρασιν,
ἀλλ' ἑτοίμως ὑποκλίναντα τὸν ἑαυτοῦ αὐχένα τοῖς σφάττειν θέλουσι.
Θύσατε οὖν ἑκόντα θυόμενον,
θύσατε τὸν ζωοποιοῦντα τοὺς θύοντας,
θύσατε τὸν θυόμενον καὶ μὴ νεκρούμενον·
θύσατε τὸν μελιζόμενον, καὶ τοὺς μελίζοντας αὐτὸν ἁγιάζοντα·
θύσατε τὸν ἐσθιόμενον παρὰ τῶν εἰδότων αὐτὸν,
καὶ μηδέποτε δαπανώμενον·
θύσατε τὸν τοὺς ἐσθίοντας μακαρίους ἀπεργαζόμενον.
Καὶ φαγόντες πάντες εὐφρανθῶμεν,
Ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησεν·
ἀπολωλὼς ἦν, καὶ ηὑρέθη.
Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.
Ἐπίστασθε τὴν πνευματικὴν εὐφροσύνην,
οἱ ταύτης γευσάμενοι καὶ μεμνημένοι τῶν φρικτῶν μυστηρίων,
τῶν λειτουργῶν τῆς θείας ἱερουργίας,
τῶν μιμουμένων τὰς τῶν ἀγγέλων πτέρυγας ταῖς λεπταῖς ὀθόναις ταῖς ἐπὶ τῶν ἀριστερῶν ὤμων κειμέναις,
καὶ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ περιτρεχόντων καὶ βοώντων·
Μή τις τῶν κατηχουμένων, μή τις τῶν μὴ ἐσθιόντων,
μή τις τῶν κατασκόπων,
μή τις τῶν μὴ δυναμένων θεάσασθαι τὸν Μόσχον ἐσθιόμενον,
μή τις τῶν μὴ δυναμένων θεάσασθαι τὸ οὐράνιον αἷμα τὸ ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν,
μή τις ἀνάξιος τῆς ζώσης θυσίας,
μή τις ἀμύητος, μή τις μὴ δυνάμενος ἀκαθάρτοις χείλεσι προσψαύσασθαι τῶν φρικτῶν μυστηρίων·
εἶτα καὶ τῶν ἀγγέλων οὐρανόθεν ἐπευφημούντων καὶ λεγόντων·
Ἅγιος ὁ Πατὴρ, ὁ θελήσας τυθῆναι τὸν Μόσχον τὸν σιτευτὸν,
τὸν μὴ γνόντα ἁμαρτίαν,
καθώς φησιν ὁ προφήτης Ἡσαΐας·
Ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ·
ἅγιος ὁ Υἱὸς, ἅμα καὶ Μόσχος ὁ ἀεὶ θυόμενος ἑκὼν, καὶ ἀεὶ ζῶν·
ἅγιος ὁ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,
τὸ τὴν θυσίαν τελεσιουργῆσαν.
Τούτων οὖν ἔνδον ἐπιτελουμένων ὁ πρεσβύτερος υἱὸς μακρόθεν παραγενόμενος ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν·
καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων, ἐπυνθάνετο τί ἂν εἴη τοῦτο·
Ἦχός τις περιεκτύπει μου τὰ ὦτα.
Ὁ δέ φησι, Δαυῒδ ὁ προφήτης ἔνδον μελῳδεῖ·
Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ὁ αὐτὸς πάλιν προτρέπεται τοὺς παρόντας πρὸς τὴν ἑστίασιν,
καὶ λέγει·
Γεύσασθε, καὶ ἴδετε, ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος.
Παῦλος ὁ τῶν θείων μυστηρίων ἐξηγητὴς ἀναβοᾷ καὶ λέγει·
Τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός.
Ἡ Ἐκκλησία πανηγυρίζει εὐφραινομένη, καὶ χορεύει.
Ὁ δέ φησι πρὸς τὸν δοῦλον·
Ναὶ, καὶ μὴ παρόντος ἐμοῦ ἄλλοι τὰ ἐμὰ μυστήρια παρὰ τὴν ἐμὴν ἀπουσίαν ἐν τῇ ἐμῇ αὐλῇ μερίζονται.
Ναὶ, φησίν· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει,
καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν,
ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν.
Ὠργίσθη δὲ πρὸς ταῦτα ὁ δίκαιος, καὶ οὐκ ἠθέλησεν εἰσελθεῖν.
Ὠργίσθη ὁ δίκαιος, καὶ τοῦ φθόνου ἐγένετο δοῦλος·
ὁ καταπατήσας τοῦ βίου τὰ τερπνὰ, φθόνῳ κεκράτηται.
Καὶ πῶς φησιν ὁ Παῦλος λέγων·
Ἐβουλόμην αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα;
Οὐχ ἵνα βάσκανον δείξῃ τὸν δίκαιον,
ἀλλὰ διὰ τὴν ὑπερβολὴν οὕτω τὸν λόγον ἐσχημάτισεν ὁ Σωτήρ·
ἵνα κηρύξῃ τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χρηστότητος τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ.
Καὶ τοῦτο δηλοῖ διὰ τῶν ἐφεξῆς.
Ὁ γὰρ πατὴρ αὐτοῦ, φησὶν, ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.
Ὢ σοφίας ἀῤῥήτου, ὢ προνοίας θεοφιλοῦς·
καὶ τὸν ἁμαρτωλὸν ἠλέησε, καὶ τὸν δίκαιον ἐκολάκευσε·
καὶ τὸν ἱστάμενον οὐκ ἀφῆκε πεσεῖν, καὶ τὸν πεσόντα ἤγειρε·
καὶ τὸν πένητα πλούσιον ἀπέδειξε,
καὶ τὸν πλούσιον οὐ συνεχώρησε τῷ φθόνῳ γενέσθαι πτωχόν.
Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί·
Ἰδοὺ ἐγὼ τοσαῦτα ἔτη ἔχω δουλεύων σοι,
καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον·
καὶ ἐμοὶ οὐκ ἔδωκάς ποτε ἔριφον, ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ·
ἀλλὰ περιέρχομαι ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν,
ὑστερούμενος, θλιβόμενος, κακουχούμενος.
Ὅταν δὲ ὁ υἱός σου οὗτος ἦλθεν, ὁ καταφρονήσας σου,
καὶ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν,
εὐθέως ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν·
καὶ οὔτε ῥήματι ἐνεκάλεσας αὐτῷ,
οὔτε σχήματι τὸ πρόσωπόν σου ἀπέστρεψας ἀπ' αὐτοῦ·
ἀλλ' εὐθέως ἐξενοδόχησας αὐτὸν,
καὶ πάσῃ τῇ στολῇ σου κατεκόσμησας,
καὶ τῷ χρυσῷ δακτυλίῳ περιήστραψας,
καὶ τοῖς ὑποδήμασι περιέφραξας,
καὶ τὴν ἐκκλησίαν ἠνέῳξας, καὶ τὴν τράπεζαν ἐκαλλώπισας,
καὶ τοὺς κρατῆρας ἐπλήρωσας,
καὶ τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν κατέσφαξας,
καὶ πρὸς τὴν εὐωχίαν τοὺς πιστοὺς προσεκάλεσας,
καὶ τοὺς ἀγγέλους χορεύειν ἐποίησας,
καὶ ξένον οὐρανοῦ καὶ γῆς συμπόσιον συνεκρότησας·
καὶ τοιαύτας δωρεὰς παρέσχες τῷ καταφρονήσαντι τῆς σῆς ἀγαθότητος, καὶ τὴν εὐγένειαν καθυβρίσαντι.
Τί εἴπω πρὸς τὸ βάθος καὶ τὸ πέλαγος τῶν σῶν οἰκτιρμῶν;
πῶς θαυμάσω τὴν θάλατταν τῆς σῆς γαληνότητος;
Ἐλεεῖς, Κύριε, πάντας, ὅτι πάντα δύνασαι,
καὶ παρορᾷς ἁμαρτήματα ἀνθρώπων εἰς μετάνοιαν.
Ὁ δὲ Πατὴρ αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ·
Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ' ἐμοῦ εἶ.
Σὺ τῶν ἐμῶν κόλπων οὐκ ἐχωρίσθης ποτέ·
σὺ τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐμῆς οὐκ ἀπεσκίρτησας·
σὺ ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις προσέσχες ἀεί·
σὺ μετὰ τῶν ἀγγέλων ἐντυγχάνεις διαπαντός·
σὺ τῷ θυσιαστηρίῳ παριστάμενος, μετὰ παῤῥησίας βοᾷς,
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου.
Οὗτος δὲ προσῆλθέ μοι κατακεκριμένος,
κατῃσχυμμένος, τὸ πρόσωπον ὠθῶν εἰς τὴν γῆν,
καὶ μετὰ συντετριμμένης καὶ στυγνῆς φωνῆς ἀνεβόησε·
Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·
ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
Τί εἶχον ποιῆσαι πρὸς τὰ ῥήματα ταῦτα;
ἠδυνάμην μὴ ἐλεῆσαι τὸν ἐμὸν υἱὸν προσελθόντα μοι;
Σὺ δίκασον ὁ θυμούμενος.
Ἀλλ' οὐ πέφυκα, φιλάνθρωπος ὢν, ἀπάνθρωπόν τι διαπράξασθαι·
οὐ δύναμαι μὴ ἐλεῆσαι, ὃν ἐγὼ ἐποίησα·
οὐ δύναμαι μὴ οἰκτείρειν, ὃν ἐκ τῶν ἐμῶν σπλάγχνων ἐγέννησα.
Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ' ἐμοῦ εἶ, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα, σά ἐστιν·
ὁ οὐρανὸς σὸς, τὸ στερέωμα σὸν, ὁ ἥλιος δᾳδοῦχος σὸς,
ἡ σελήνη θεραπαίνη σὴ, οἱ ἀστέρες λαμπτῆρες σοὶ,
ὁ ἀὴρ τροφεὺς σὸς, καὶ πάντα τὰ ἐναέρια σά·
ἡ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ σὰ, ἡ θάλασσα καὶ τὰ ἐν αὐτῇ σὰ,
ὁ κόσμος σὸς, ἡ Ἐκκλησία σὴ, τὸ θυσιαστήριον σὸν,
ὁ μόσχος ὁ σιτευτὸς σὸς, ἡ θυσία σὴ, οἱ ἄγγελοι σοὶ,
οἱ ἀπόστολοι σοὶ, οἱ μάρτυρες σοί·
τὰ παρόντα σὰ, τὰ μέλλοντα σὰ, ἡ ἀνάστασις σὴ,
ἡ ἀθανασία σὴ, ἡ ἀφθαρσία σὴ, ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σὴ,
πάντα τὰ φαινόμενα καὶ τὰ νοούμενα σά.
Μὴ τὰ σὰ ἀπήγαγον, κἀκείνῳ προσήγαγον;
μὴ σὲ ἀπέδυσα, κἀκεῖνον ἐνέδυσα;
οὐχὶ ἐκ τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐχαρισάμην τὸ ἔλεος;
οὐχ ὅμοιός εἰμι καὶ σοῦ κἀκείνου πατήρ;
Καὶ σὲ τιμῶ διὰ τὴν ἀρετὴν,
κἀκεῖνον ἐλεῶ διὰ τὴν καλλίστην ἐπιστροφήν·
καὶ σὲ ποθῶ διὰ τὴν ζωὴν, κἀκεῖνον διὰ τὴν μεταβολήν·
καὶ σὲ διὰ τὴν πολιτείαν φιλῶ, κἀκεῖνον διὰ τὴν μετάνοιαν·
καὶ σὲ διὰ μακροθυμίαν, κἀκεῖνον διὰ τὴν ἐν ἐμοὶ ἐπιστροφήν.
Εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναί σε ἔδει,
ὅτι οὗτος ὁ ἀδελφός σου νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησεν·
ἀπολωλὼς ἦν, καὶ εὑρέθη.
Τίς βλέπων νεκρὸν ἀνιστάμενον, οὐκ εὐφραίνεται;
καὶ τίς εὑρὼν ἃ ἀπώλεσεν, οὐκ ἀγάλλεται;
Δεῦρο καὶ σὺ, υἱέ μου, συνευφράνθητι σὺν ἡμῖν,
καὶ συσκίρτησον σὺν τοῖς ἀγγέλοις,
καὶ περίπτυξον σὺν ἡμῖν τὸν σὸν ἀδελφὸν,
καὶ σύμψαλλε τῷ Δαυῒδ ἐκεῖνο τὸ πνευματικὸν μέλος,
τὸ πρέπον τῇ παρούσῃ πανηγύρει·
Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι,
καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι·
μακάριος ἀνὴρ, ᾧ οὐ μὴ λογίσηται Κύριος ἁμαρτίαν.
Ἠκούσατε τῆς θείας παραβολῆς, καὶ τὸν ταύτης σκοπὸν ἔγνωτε,
καὶ τὴν δύναμιν αὐτῆς εἴδετε·
ἐμάθετε πῶς φιλάνθρωπον ἔχομεν Κύριον, πῶς ἀνεξίκακον.
Αὐτῷ τοίνυν προσφύγωμεν μετὰ καθαρᾶς καρδίας.
Δεῦτε, κοινῇ φωνῇ βοήσωμεν πρὸς αὐτόν·
Δέσποτα, Κύριε φιλάνθρωπε, μονογενὲς Υἱὲ τοῦ Θεοῦ,
ἡμάρτομεν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου,
καὶ οὐκ ἐσμὲν ἄξιοι κληθῆναι υἱοί σου·
ἀλλὰ θαῤῥοῦμεν τοῖς σοῖς οἰκτιρμοῖς·
ἔχομεν ὅμηρα τῆς σῆς φιλανθρωπίας τὸν τίμιον σταυρὸν,
ὃν ὑπέμεινας δι' ἡμᾶς·
ἔχομεν ἐγγυητὰς τῆς σῆς εὐσπλαγχνίας τήν ποτε πόρνην,
καὶ τόν ποτε λῃστήν.
Διὰ τούτων γὰρ καὶ ἡμεῖς καὶ πάντες οἱ ἁμαρτωλοὶ προτρεπόμεθα προστρέχειν τῇ σῇ φιλανθρωπίᾳ.
Ὡς ἐκείνους ἀοιδίμους καὶ μακαρίους ἀπέδειξας, Κύριε,
καὶ ἡμᾶς προσπίπτοντάς σοι ἐλέησον·
ὡς ἀνέστησας νεκροὺς σταυρωθεὶς,
καὶ ἡμᾶς νεκρωθέντας τῇ ἁμαρτίᾳ διὰ τὴν πολλήν σου φιλανθρωπίαν ἀνάστησον,
ἵνα ἀπολαύσωμεν μετὰ τῶν ἀπολυτρωσαμένων τῆς σῆς ἀναστάσεως.
Ταῦτα λέγοντες, ἐπιμείνωμεν,
ἵνα καὶ πρὸς ἡμᾶς εἴπῃ ὁ Δεσπότης ἡμῶν Χριστός·
Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν.
Καὶ ὑμεῖς δὲ οἱ μέλλοντες ἀπολαύειν τῆς τοῦ βαπτίσματος δωρεᾶς,
πάντα λογισμὸν ἀλλότριον ἀποῤῥίψαντες,
καὶ τὰς ψυχὰς ὑμῶν εἰς τὸν οὐράνιον νυμφίον εὐθύναντες,
τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος ἀπολαύσατε.
Ὁ Κύριος ἐγγὺς, μηδὲν μεριμνᾶτε.
Ἐπὶ θύραις ὁ λυτρωτὴς ἐφέστηκεν,
ὁ ἰατρὸς τοῖς πιστεύουσι πάρεστι,
τὸ ἰατρεῖον ἠνέῳκται,
τὰ φάρμακα πρόκεινται,
ἡ κολυμβήθρα πάντας προσδέχεται,
ἡ χάρις ἐξήπλωται,
ἡ πνευματικὴ στολὴ παρὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐξυφαίνεται.
Μακάριοι οἱ καταξιούμενοι φορέσαι τὴν στολήν.
Μόνον ὑμεῖς τῆς πίστεως τὰς λαμπάδας ἀνάψατε,
καὶ τὸ ἔλαιον τῆς εὐσεβείας δαψιλῶς ἐπιβάλλετε,
ἵνα νυκτὸς, ὅταν γίνηται φωνὴ λέγουσα,
«Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται,»
ἐξέλθητε εἰς ὑπάντησιν αὐτοῦ μετὰ φαιδρῶν τῶν λαμπάδων, χορεύοντες καὶ σκιρτῶντες, καὶ βοῶντες,
Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου·
αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος,
νῦν καὶ ἀεὶ,
καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἀμήν.

(Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.)

[Πηγὴ τοῦ κειμένου ἡ ἱστοσελὶς τῆς μητροπόλως Κυδωνίας καὶ ᾿Αποκορώνου http://www.imka.gr/i-paravoli-tou-asoto ... rusostomou]
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι


Επιστροφή στην ῾Ερμηνεία καί σχολιασμός τῆς Βίβλου

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες

cron