Τάξις και Εθιμοτυπία των Πατριαρχικών Χορών

Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

Τάξις και Εθιμοτυπία των Πατριαρχικών Χορών

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Τετ 25 Φεβ 2009, 10:33:27

Είπαμε ότι μέσα στον Πατριαρχικό Ναό, επικρατεί άφθαστη μεγαλοπρέπεια και τέλειο νοικοκυριό. Ένα δείγμα αυτών, είναι και ο τρόπος που τα μέλη των Χορών, καταλαμβάνουν τις θέσεις τους πάνω στα Ιερά Αναλόγια.
Στον Εσπερινό, οι Κανονάρχαι, Ισοκράται κ.λ.π. και των δύο Χορών, φορώντας κανονικά τα ράσα τους, βγαίνουν από το Ιερό Βήμα, οι μέν του Δεξιού Χορού από την Νοτία Πύλη, οι δέ του Αριστερού Χορού, από την Βορεία Πύλη, και σιωπηλά και αθόρυβα καταλαμβάνουν τις ορισμένες γι’ αυτούς θέσεις, πάνω στα Αναλόγια. Κατόπιν, εξέρχονται οι δύο Δομέστικοι. Ο μέν Α΄. από την Νοτία Πύλη, ο δέ Β΄. από την Βορεία Πύλη του Ιερού Βήματος. Όταν έλθουν στις θέσεις τους, στρέφονται πρός το Τέμπλο και κάνουν το Σταυρό τους. Μετά στρέφονται ο ένας πρός τον άλλον, κάνουν σχήμα και δέχονται σχήμα μεταξύ των, αρχής γενομένης από τον Β΄. πρός τον Α΄. και περιμένουν την εμφάνιση των Αρχόντων τους, οι οποίοι με μικρή καθυστέρηση, εμφανίζονται ο μέν Λαμπαδάριος από την Βορεία Πύλη, ο δέ Πρωτοψάλτης, από την Νοτία.
Οι υπόλοιποι των δύο Χορών που βρίσκονται ήδη στα Ιερά Αναλόγια, περιμένουν τους δύο Άρχοντας, σε στάση προσοχής και τους υποδέχονται με υπόκλιση και σχήμα. Αυτοί, ανεβαίνοντας στα Αναλόγια, στρέφονται πρός το Τέμπλο, κάνουν το Σταυρό τους, και μετά στρεφόμενοι ο ένας πρός τον άλλον, κάνουν και δέχονται σχήμα, αρχής γενομένης, από τον Λαμπαδάριο. Ύστερα από όλη αυτή τη διαδικασία, οι Χοροί των Ψαλτών, είναι πανέτοιμοι στις θέσεις τους, προκειμένου να υποδεχθούν τον Πατριάρχη ή τον Μέγα Πρωτοσύγκελο.
Η εθιμοτυπία αυτή, τηρείται πάντοτε στον Πατριαρχικό Ναό, σε κάθε Εσπερινό Σαββάτου ή άλλης εορτής, είτε οι Χοροί είναι πλήρεις, είτε συγκροτούνται, με μόνο τους δύο Δομεστίκους. Εδώ πρέπει να τονίσουμε, ότι υπάρχουν αρκετές Ακολουθίες Αγίων, κατά τις οποίες όπως προαναφέραμε, στους Πατριαρχικούς Χορούς χοροστατούν, μόνον οι Δομέστικοι.
Στον Όρθρο τώρα, οι Κανονάρχαι, Ισοκράται και Δομέστικοι, καταλαμβάνουν τις θέσεις των με τον τρόπο που προαναφέραμε, ενώ ο Πρωτοψάλτης και Λαμπαδά-ριος, προσέρχονται στα Ιερά Αναλόγια, τις μέν Κυριακές, κατά την ώρα που οι Δομέστικοι, ψάλλουν κάτω από τα στασίδια τους τα Ευλογητάρια, και συγκε-κριμένα, στο Δόξα αυτών, ενώ στις άλλες επίσημες εορτές των Αγίων, στο Δόξα του Α΄. Αντιφώνου του Δ΄. Ήχου, το οποίο ψάλλεται και αυτό, υπό του Α΄. Δομεστίκου.
Η Χοροστασία των Πατριαρχικών Ψαλτών, παύει με την Απόλυση της Ακολουθίας. Πρίν απ’ αυτήν, απαγορεύεται γιά οποιονδήποτε λόγο, η απομάκρυνση οποιουδήποτε από τα μέλη των Χορών, από τα Ιερά Αναλόγια, εκτός από τις κανονικές μετακινήσεις των Κανοναρχών, βάσει του Τυπικού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Με την Απόλυση, τα μέλη των Πατριαρχικών Χορών, αφού κάνουν και δεχθούν σχήμα μεταξύ των, αρχής γενομένης πάντα από τον Αριστερό Χορό προς τον Δεξιό, αποχωρούν για το Άγιο Βήμα, όπου βγάζουν τα ράσα τους, με την αντίστροφη φορά της εμφανίσεώς τους.
Και τώρα, ας δούμε λίγα περιστατικά, που αποδεικνύουν την περίφημη προσήλωση στην Παράδοση, όλων των υπηρετούντων στον Πατριαρχικό Ναό, αλλά και τον απόλυτο σεβασμό, του κατωτέρου προς τον ανώτερο, μεταξύ των Ψαλτών αυτού.
Προαναφέραμε, ότι όλοι οι υπηρετούντες τον Πατριαρχικό Ναό, μηδέ εξαιρουμένων και αυτών των Πατριαρχών, συνήθως είχαν διανύσει αρκετό χρόνο της ζωής τους, μέσα σ’ αυτόν, οπότε είχαν ζυμωθεί με την Αρχαία Παράδοση του Ναού, γι’ αυτό, όταν ανήρχοντο σε υψηλά αξιώματα, φρόντιζαν να ακολουθούν τα καθιερωμένα.
Υπήρξαν όμως αρκετές περιπτώσεις, που οι διάφορες θέ-σεις συνεπληρούντο από ανθρώπους, έξωθεν του κλίματος του Πατριαρχείου. Τότε άρχιζαν τα παρα-τράγουδα. Βέβαια ο Πρωτοψάλτης όπως είπαμε, βασικός επιτηρητής της Πατριαρχικής Τάξης, προσπαθούσε με κάθε τρόπο, να διορθώσει τους παρεκτρεπόμενους. Εάν συναντούσε τη γνωστή εγωιστική διάθεση ιδίως των Πατριαρχών, τότε δεν αντιδρούσε φανερά, αλλά σε πρώτη ευκαιρία ή αντικατάσταση του Πατριάρ-χου, επανέφερε την αρχαία Τάξη και Παράδοση.
Παραδείγματα, υπάρχουν πολλά. Ας δούμε μερικά.
Στους παλαιότερους χρόνους, όσοι Μητροπολίτες χοροστατούσαν μέσα στον Πατριαρχικό Ναό ( και τούτο γινόταν πάντα, κατόπιν Πατριαρχικής εντολής ), δεν ανήρχοντο στον Πατρι-αρχικό Θρόνο, αλλά στο Παραθρόνιο ή Γεντέκι, όπως λέγεται χαρακτηριστικά. Αυτή την τακτική, την ακολούθησαν ο Γέρων Μητροπολίτης Αμασείας Άνθιμος Αλεξούδης, ο Μητροπολίτης Κυζίκου Νικόδημος, ο Νικαίας Σωφρόνιος, ο Ηρακλείας Γρηγόριος ο Αρμενομαθής, καθώς επίσης και πολλοί άλλοι. Γενικά, όλοι οι παλαιοί Μητροπολίτες, ακολουθούσαν την Αρχαία Τάξη του Πατριαρχικού Ναού, κατά την οποίαν, μόνος κυρίαρχος στην Εκκλησιαστική του Έδρα, ήταν ο Πατριάρχης. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, ήταν, ότι ποτέ δεν εψάλλετο μέσα στον Πατριαρχικό Ναό, το « Εις πολλά έτη Δέσποτα », καθώς επίσης και το « Τον Δεσπότην και Αρχιερέα » στους Αίνους, σε κανέναν άλλον Μητροπολίτη, παρά μόνον στον Πατριάρχη.
Παρά την Αρχαία αυτή Τάξη, από την Πατριαρχία του Διονυσίου του Ε΄. (1887 – 1891 ) και μετά, άρχισαν και Συνοδικοί Αρχιερείς, να χοροστατούν στον Πατριαρχικό Θρόνο, εισάγοντας έτσι ολοφάνερη καινοτομία, και μάλιστα επιτρέποντος του Πατριάρχου. Έκτοτε, επεκράτησε να ψάλλεται και το « Εις πολλά έτη Δέσποτα », κατά την Είσοδο όλων των Αρχιερέων, στον Πατριαρχικό Ναό.
Μία άλλη περίπτωση συνέβη, όταν ανέλαβε Πατριάρχης ο Κωνστάντιος ο Β΄. ( 1835 ), ο οποίος αξίωσε από τον Πρωτοψάλτη Κων/νο, να μελοποιήση το
« Φώς Ιλαρόν » σε όλους τους ήχους και να ψάλλεται εκ περιτροπής, ανάλογα με τον ήχο της ημέρας. Ο Κων/νος αντέδρασε στην αρχή, αλλά μπροστά στην επιμονή του Πατριάρχη, συνεμορφώθη προσωρινά. Όταν όμως εξέπεσε του αξιώματός του ο Πατριάρχης, ο πιστός τηρητής της Τάξης μέσα στο Πατριαρχείο Πρωτοψάλτης, επανέφερε την αρχαία Τάξη. Δηλαδή, άρχισε να ψάλλε-ται και πάλι το « Φώς Ιλαρόν », στο αρχαίο του Μέλος, πράγμα που εξακολουθεί να γίνεται μέχρι και σήμερα.
Το 1921, ο Μελέτιος ο Δ΄. , κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως, και ενώ ο Πρωτοψάλτης Ιάκωβος Ναυπλιώτης, έ-ψαλλε το Εισοδικό της ημέρας « Ότι παρά Σοί πηγή ζωής Κύριε, κ.λ.π. », επενέβη και θέλησε να τον διορθώσει ψάλλοντας το « Θαβώρ και Ερμών, κ.λ.π. ».
Ο Ιάκωβος, ο άνθρωπος ο οποίος έζησε, περισσότερα χρόνια από οποιονδήποτε άλλον μέσα στο χώρο του Πατριαρχείου, ( 59, μόνον από τη θέση του Β΄. Δομεστίκου και μετά, χωρίς να υπολογίζονται τα χρόνια, που υπηρέτησε σαν Κανονάρχος ) μετά το τέλος του Εισοδικού, στραφείς προς τον Πατριάρχη, είπε ότι έτσι διατάσσει το Τυπικό και η Τάξη της Μεγάλης Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης επιμένων, προσέθεσε ότι στα Ιεροσόλυμα, ψάλλεται το « Θαβώρ και Ερμών ». Ο Ιάκωβος τότε σε αυστηρό ύφος, υπέδειξε στον Πατριάρχη, ότι ευρίσκοντο εντός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, « το οποίον διαθέτει αρχαιοτάτην Παράδοσιν και Τάξιν, και εις τας Ιεράς Ακολουθίας εντός αυτού, ψάλλονται τα απ’ αιώνων προκαθοριζόμενα, και ουχί αι συνήθειαι των άλλων Πατριαρχείων ». Μετά απ’ αυτό, ο Πατριάρχης υπεχώρησε.
Κατά τη μεγάλη Εβδομάδα και από την Ακολουθία του Α΄. Νυμφίου μέχρι την Ανάσταση, παρ΄ ότι τούτο δεν αναφέρεται στα τετυπωμένα Τυπικά, εν τούτοις βάσει αρχαίας Παραδόσε-ως, στον Πατριαρχικό Ναό, δεν διαβάζεται Μηνολόγιον της ημέρας. Όταν έγινε Πατριάρχης ο Βασίλειος ο Γ΄., ο από Νικαίας, στον πρώτο χρόνο της Πατριαρχείας του, δηλαδή το 1925, απαίτησε να διαβαστεί τη Μεγάλη Τρίτη, το παραλειφθέν Μηνολόγιο.
Ο Πρωτοψάλτης Ιάκωβος Ναυπλιώτης, του υπέδειξε τότε, ότι στη Μεγάλη Εκκλησία, επικρατεί αυτή η Τάξη, και ότι είναι αδιανόητο και εντελώς άτοπο θρησκευτικώς, να μνημονεύεται πρώτα ο δούλος Άγιος της ημέρας, και κατόπιν ο Δεσπότης. Επίσης για τις ημέρες των Παθών, δεν μπορεί να
κηδεύεται ο Δεσπότης και να εορτάζει ο δούλος. Μετά απ’ αυτό, όπως ήταν φυσικό, ο Πατριάρχης υπεχώρησε.
Επί Πρωτοψαλτείας Γεωργίου Βιολάκη, κάποια Κυριακή, συνέπεσε λόγω σοβαράς ασθενείας, να χρειαστεί να απουσιάσουν ταυτόχρονα από το Ναό, ο Πρωτοψάλτης και ο Α΄ Δομέστικος Αριστείδης Νικολαϊδης. Ο Πατριάρχης Διονύσιος ο Ε΄. , όταν το πληροφορήθηκε αυτό, ειδοποίησε τον Λαμπαδάριο Νικόλαο Στογιάννη τον Βυζάντιο, να χοροστατήσει στην Ακολουθία της Κυριακής, από τη θέση του Πρωτοψάλτου, και στον Αριστερό Χορό, ο Β΄. Δομέστικος, Ιάκωβος Ναυπλιώτης. Ο φανατικός όμως τηρητής της αρχαίας Τάξης του Πατριαρχικού Ναού Λαμπαδάριος, σεβόμενος και τιμώντας την Πρωτοψαλτική Θέση, δεν έσπευσε να συμμορφωθεί με την εντολή του Πατριάρχη. Έτσι, όταν ο Πατριάρχης έκανε την είσοδό του στο Ναό, το Δεξιό Αναλόγιο ήταν κενό, και ο Λαμπαδάριος από τη θέση του μαζί με τον Δομέστικό του, έψαλλαν το « Εις πολλά έτη ». Μετά την άνοδό του στο Θρόνο, ο Πατριάρχης απευθυνόμενος προς τον Νικόλαο, είπε : « Ορίσατε Άρχων Λαμπαδάριε εις την θέσιν του ασθενούν-τος Διδασκάλου, διά να αρχίσητε τας Καταβασίας ». Τότε ο Λαμπαδάριος Νικόλαος, χωρίς άλλη αντίρρηση, κατέβηκε α-πό τη θέση του, πήρε την ευλογία του Πατριάρχου και ανέ-βηκε στο στασίδι του Πρωτοψάλτου, όχι όμως στην ακριβή θέση, αλλά ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα, αισθανόμενος ότι θα ασεβούσε στο πρόσωπο του Διδασκάλου του, εάν ανέβαινε πιο ψηλά. Ακριβώς δηλαδή, ότι γίνεται και εδώ.
Ο σεβασμός του ενός συναδέλφου Ιεροψάλτου για τον άλλο στον Ελλαδικό χώρο και ιδίως του Αριστερού προς τον Δεξιό του, τι να πούμε ! Άλλο πράμα. Μακάρι να μπορούσε να τον σφάξει, για να του πάρει τη θέση. Ντροπή μας.
Και έχουμε την απαίτηση, να μας σέβονται και να μας υπολογίζουν. Αλλά ας σοβαρευτούμε, και ας έλθουμε στο ζουμί που λένε.
Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι πολλοί από σας, όταν αναφερθήκαμε στο ότι η Παράδοση στον Πατριαρχικό Ναό, έσβησε ή τουλάχιστον άρχισε να σβήνει, με την αποχώρηση του Ιακώβου Ναυπλιώτη, θεώρησαν τουλάχιστον ανόητα τα λεγόμενά μας ή τους γεννήθηκαν αρκετά ερωτηματικά, δεδομέ-νης της πασίγνωστης αξίας ενός Πρίγγου ή ενός Στανίτσα. Τους δικαιολογούμε απόλυτα, γνωρίζοντες ότι οι σκέψεις τους αυτές, δεν είναι απόρροια σωστής πληροφόρησης, για τα τε-κτενόμενα εντός του Πατριαρχικού Ναού, αλλά συναισθηματικά συμπεράσματα και μόνον.
Ας εξηγήσουμε λοιπόν τις δηλώσεις μας, για να απομακρύ-νουμε κάθε σύννεφο αγνοίας απ’ αυτούς.
Οι Πατριαρχικοί Ψάλτες, όπως αναφέραμε στην αρχή, στη μερίδα των Πρωτοψαλτών, δεν μπορούσαν να ψάλλουν ότι μάθημα ήθελαν. Κατ’ αρχήν, όταν ίσχυε το αρχαίο σύστημα γραφής, το να γίνει κανείς Ψάλτης, απαιτούσε μακροχρόνια συνεχή και επίπονη εκπαίδευση, κοντά στους Διδασκάλους των Πατριαρχικών Χορών. Και τότε όμως, το σύστημα ήταν δύσχηστο και δυσμνημόνευτο, γιατί εκτός της κωδικοποιημένης γραφής, υπήρχε πλήθος σημαδοφώνων, τα οποία υποδηλούσαν στους ειδήμονες και μόνο της Μουσικής, όχι μόνο το μουσικό Μέλος, αλλά και τα προς παράσταση φωνητικά σχή-ματα. Γιά να εκτελεστούν λοιπόν όλ’ αυτά σωστά, έπρεπε να συνοδεύονται και από τις κατάλληλες χειρονομίες, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.
Αποτέλεσμα αυτής της δυσκολίας ήταν, ότι από τα μέσα του 17ου αιώνα, να αρχίζει να παρακμάζει η χειρονομία, και αύτη συναντάτο μόνο στους Πατριαρχικούς Ψάλτες, Και αυτό, μέχρι την εποχή του Πρωτοψάλτου Ιωάννου του Τραπεζουντίου και του Λαμπαδαρίου του Δανιήλ.
Όταν εμφανίστηκε ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος, απλούστευσε το σύστημα της γραφής, και όπως προαναφέραμε, μετέγραψε όλη τη μουσική Παράδοση του παρελθόντος. Έτσι, όχι μόνο διέσωσε το αρχαίο Μέλος, αλλά εμελοποίησε και την προφορική Παράδοση που επικρατούσε μέσα στον Πατριαρχικό Ναό. Το αυτό συνέβη και με την εμφάνιση των 3 Διδασκάλων, οι οποίοι με το νέο σύστημα γραφής, έφεραν μέχρι τις μέρες μας, όλο τον πλούτο του Βυζαντινού Μέλους, από τα πανάρχαια χρόνια, μέχρι των ημερών τους. Με αυτό τον τρόπο, επήλθε μία μεταρύθμιση του όλου συστήματος και έτσι επετεύχθη μεγαλύτερη πρόσβαση, στη Βυζαντινή Μουσική.
Μετά λοιπόν από αυτή την εργασία της μεταγραφής, η οποία με την επιστασία όπως προείπαμε πάντοτε του Πρωτοψάλτου, αύξανε σε πηγές Μουσικών Μελών για τη χρήση των Ψαλτών, γεννήθηκε σιγά – σιγά μια Βιβλιοθήκη Μουσικών Κειμένων, από τα οποία και μόνον απ’ αυτά, έπρεπε να ψάλλουν οι Πατριαρχικοί Ψάλτες.
Τα βιβλία αυτά, είναι :
Νέον Αναστασιματάριον Πέτρου του Πελοποννησίου, της Α΄. εκδόσεως εν Βουκουρεστίω, του 1820. Σύντομον Δοξαστάριον του αυτού, της πρώτης εκδόσεως, του 1820. Ειρμολόγιον Καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου, μετά συντόμου Ειρμολογίου, παρά Πέτρου του Βυζαντίου, έκδοσις Χουρμουζίου εν Κων/πόλει, του 1825.
Εν παρενθέσει, αναφέρουμε ότι στον Πατριαρχικό Ναό, ουδέποτε γινόταν χρήσις, του Αναστασιματαρίου του Πέτρου του Πελοποννησίου, το εκδοθέν υπό του Πρωτοψάλτου Ιωάννου, αλλά ούτε του Δοξασταρίου του Πέυτου, το εκδοθέν υπό του Πρωτοψάλτου Βιολάκη το 1895. Το ίδιο ίσχυε και για το Ειρμολόγιο των Καταβασιών Πέτρου του Πελοποννησίου, το εκδοθέν υπό Ιωάννου Πρωτοψάλτου το 1839, και μετέπειτα.
Κλείνοντας την παρένθεση, συνεχίζουμε :
Καλοφωνικόν Ειρμολόγιον της Α΄. εκδόσεως, του 1835.
Ιδιόμελα, Απολυτίκια και Κοντάκια, εκ της μελοποιηθήσης Συλλογής, Μανουήλ Πρωτοψάλτου, το 1831.
Η τετράτομος Μουσική Πανδέκτη του 1850, εξ ής συνήθως ψάλλονται τα Μουσικά Μέλη, τα ανήκοντα εις τον Εσπερινόν, τον Όρθρον και την Λειτουργίαν.
Δηλαδή : Μακάριος Ανήρ, Πέτρου του Πελοποννησίου ή το συντετμημένον υπό Μανουήλ Πρωτοψάλτου. Κεκραγάρια, Πασαπνοάρια και αργά Ιδιόμελα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Ιακώβου Πρωτοψάλτου. Τον ήλιον κρύψαντα, Γερμανού του Νέων Πατρών. Αναστάσεως ημέρα, Χρυσάφου του Νέου, με κράτημα δι αυτό, του Πέτρου του Πελοποννησίου. Σύντομοι Δοξολογίαι Μανουήλ Πρωτοψάλτου, Αργαί του Πέτρου Λαμπαδαρίου, Δανιήλ, Ιακώβου Πρωτοψάλτου και Πέτρου του Βυζαντίου ή Γρηγορίου του Πρωτοψάλτου.
Αλληλουάριον Ιωάννου Πρωτοψάλτου, Χερουβικά σύντομα του Πέτρου Λαμπαδαρίου και Γρηγορίου του Πρωτοψάλτου, αργά Δανιήλ Πρωτοψάλτου, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Πέτρου του Βυζαντίου, Μανουήλ Πρωτοψάλτου τα επιγραφόμενα ως Κων/νου Πρωτοψάλτου και τα αργά του Γρηγορίου Πρωτοψάλτου.
Λειτουργικά χύμα ή τα εις πλάγιον του Δ΄. τα συνηθισμένα ( δηλαδή τα γνωστά επιλεγόμενα του ύφους, τα οποία ψάλλονται με την φθοράν του Κλειτού και τα επιλεγόμενα « Μαχούρ ». Όχι αυτά του Κων/νου Πρίγγου ). Άξιον Εστίν, το εις ήχον Β΄. Γρηγορίου Πρωτοψάλτου το επιλεγόμενον « Αρχαίον » ή « Συνηθισμένον »
( και εδώ μιλάμε για τον ήχο Β΄. τον Χρωματικό που ξέρουμε, και όχι Δεύτερους ήχους άλλων προελεύσεων ). Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, Ιωάννου Πρωτο-ψάλτου του Τραπεζουντίου. Αγαπήσω σε Κύριε, του Ιακώβου Πρωτοψάλτου ή το εις ήχον Βαρύν του Γρηγορίου. Κοινωνικά των Κυριακών και εορτών του Ενιαυτού, Δανιήλ, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ιακώβου Πρωτοψάλτου, Πέτρου του Βυζαντίου, Μανουήλ, Γρηγορίου Πρωτοψάλτου και Ιωάννου του Λαμπαδαρίου. Πολυέλεοι Δανιήλ, Πέτρου Λαμπαδαρίου, Γρηγορίου Πρωτοψάλτου, Γεωργίου του Κρητός εις ήχον Βαρύν « Λόγον αγαθόν ». Άνωθεν οι Προφήται Ιωάννου του Κουκουζέλη και η Πατριαρχική Φήμη εις το Αρχαίον Μέλος και εις ήχον Βαρύν. Εις την Λειτουργίαν των Προηγιασμένων, Κατευθυνθήτω Μέλος Αρχαίον, αργόν εις ήχον Πλάγιον του Β΄. και σύντομον εις Πλάγιον του Α΄. . Νύν αι δυνάμεις, εις ήχον Πλάγιον του Β΄. Ιωάννου του Κλαδά, συντετμημένον υπό Ιωάννου Πρωτοψάλτου του Τραπεζουντίου, και Γεύσασθε των αυτών Μελοποιών.
Αυτές χωρίς συζήτηση, καθορίζονται σαν πηγές, από τις οποίες έπρεπε να αντλούν για την ψαλμωδία τους, οι Πατριαρχικοί Ψάλτες, και αυτός είναι ο λόγος της δήλωσής μας, περί Παραδόσεως στον Πατριαρχικό Ναό.
Όλοι θαυμάσαμε και θα θαυμάζουμε πάντα, τις απίθανες εκτελέσεις των Πρίγγου και Στανίτσα. Απίθανες, ναι. Καταπληκτικές, ναι. Επαναλαμβανόμενες από όλους εμάς, ναι.
Σύμφωνα όμως με την απ’ αιώνων Πατριαρχική Παράδοση, όχι. Και τώρα, εάν και μετά απ’ όλες αυτές τις εξηγήσεις, υπάρχουν ακόμα ενστάσεις ως πρός τα λεγόμενά μας, τότε συγχωρήσατέ μας, αλλά θα επιτρέψετε να κρατήσουμε εμείς τις δικές μας αντιλήψεις γι’ αυτό το θέμα, και εσείς πα-ρακαλούμε, μπορείτε να κρατήστε τις δικές σας.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12

Επιστροφή στην ᾿Εκκλησιαστική τάξις καί ἐκκλησιαστική ἐθιμοτυπία

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες