Γιὰ τὸ κείμενον τῆς δοξολογίας καὶ τὴν προέλευσι τῶν στίχων της μπορεῖ ὁ ἐνδιαφερόμενος νὰ δῇ τὸ ἄρθρο τοῦ Μανόλη Θεοδωράκη «Τὸ κείμενο τῆς μεγάλης δοξολογίας» (Συμβολή, τεῦχος 19, 30-32).
῾Ο 5ος στίχος-στροφὴ τῆς δοξολογίας ἔχει ὡς ἑξῆς·
«Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν,
ὁ καθήμενος ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός,
καὶ ἐλέησον ἡμᾶς».
Στὸν στίχο αὐτὸ ὅλα τὰ μουσικὰ κείμενα (μελοποιήσεις τῆς δοξολογίας) ἔχουν «ὁ καθήμενος ἐκ δεξιῶν», ἐνῷ ὅλα τὰ ἔντυπα (ἀπὸ τὸ 1801 τοὐλάχιστον) ἔχουν «ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ». συχνὰ λοιπὸν δημιουργεῖται τὸ ἐρώτημα ποιά ἀπὸ τὶς δύο γραφὲς εἶναι σωστή, τὸ «ἐκ δεξιῶν» ἢ τὸ «ἐν δεξιᾷ». καὶ οἱ δύο γραφὲς εἶναι ἐξίσου σωστὲς καὶ εἶναι ἀδιάφορον ἂν κανεὶς θὰ τὸ ψάλῃ ἔτσι ἢ ἀλλιῶς. μετρικῶς, νοηματικῶς, φιλολογικῶς καὶ οἱ δύο φράσεις ἔχουν τὴν ἴδια ἀκριβῶς σημασία καὶ ἀξία.
Γιὰ νὰ διαπιστωθῇ ἡ ἀρχικὴ γραφὴ τοῦ ὕμνου, πρέπει νὰ γίνῃ κριτικὴ ἐργασία ἐπὶ τῶν βελτίστων χειρογράφων, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει οὐσιαστικὸς λόγος γιὰ κάτι τέτοιο, διότι δὲν ὑπάρχει διαφορὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας. ἔχει ὅμως σημασία νὰ γίνῃ κατανοητὸ ὅτι μία τοιαύτη ἐργασία πρέπει νὰ στηρίζεται ἐπὶ τῶν ἀρίστων χειρογράφων, τὰ ὁποῖα μᾶς παραδίδουν τὸ καλλιτέρας ποιότητος κείμενον. ὁ ἀλεξανδρειανὸς κῶδιξ ἐπὶ παραδείγματι ἔχει κάποιαν σπουδαιότητα διὰ τὴν ἀρχαιότητα αὐτοῦ, ἀλλὰ ὄχι διὰ τὴν ποιότητα τοῦ κειμένου του. ὡς κείμενον ὁ ἀλεξανδρειανὸς κῶδιξ οὐδεμίαν ἀξίαν ἔχει, διότι εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ λάθη καὶ ἄλλα ἐλαττώματα· εἶναι μὴ ἐκκλησιαστικὸς κῶδιξ, εἶναι μὴ λειτουργικός, κατάφορτος ἀπὸ σκουπίδια τοῦ φαινομένου τοῦ κοπτισμοῦ, μὲ τραγικὰ λάθη ἐπὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης (ἀνορθογραφίες, ἀσυνταξίες, ἀσυναρτησίες), μὲ ἀλλοιωμένα σοβαρῶς τὰ κείμενα τῆς ἁγίας Γραφῆς, στὰ ὁποῖα ἔχουν παρεισφρήσει ἀκόμη καὶ ὁλόκληρα κεφάλαια ἀπὸ μυθώδεις διηγήσεις καὶ ἀπόκρυφα συγγράμματα, μὲ νοήματα ἀντίθετα ἀπὸ τὰ γνήσια κεφάλαια τῆς Γραφῆς.
copyright 2008 Διονύσιος Μπιλάλης ᾿Ανατολικιώτης