᾿Αποσπάσματα λογοτεχνικῶν ἔργων

[Dionysios]

............................................................
– Λέγε λοιπόν· ποιός ἐπιθυμοῦσε νὰ ἐξαφανιστῇς ἀπὸ τὸν κόσμο;
– Μά, θεέ μου, κανείς! δὲν ἀξίζω δὰ καὶ πολλὰ πράγματα...
– ῾Η ἀπάντησί σου εἶναι ἀνόητη καὶ παράλογη! κάθε ἄνθρωπος σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο περικυκλώνεται ἀπὸ ἕνα σωρὸ συμφέροντα, ἐπιθυμίες καὶ φιλοδοξίες ἄλλων ἀνθρώπων.
..................................................................
– Μὲ κάνετε νὰ τρέμω! λέτε λοιπὸν πὼς ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος κροκόδειλους καὶ τίγρεις;
– Μὲ μόνη τὴν διαφορὰ πὼς οἱ τίγρεις κι οἱ κροκόδειλοι ποὺ ἔχουν δυὸ ποδάρια μονάχα εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους!

(᾿Αλέξανδρος Δουμᾶς, πατήρ, «Κόμης Μοντεχρῖστος»)

[Dionysios]

«῾Η εἰρωνεία μπορεῖ νὰ εἶναι καλή, γιὰ νὰ διορθώσῃ ἕναν ἰδιότροπο χαρακτῆρα, ἀλλὰ ὅταν ἀπευθύνεται στὴν ἄγνοια, δείχνει τὴν ἠλιθιότητα ἐκείνου ποὺ τὴν χρησιμοποιεῖ».
(῞Εκτωρ Μαλό, «Χωρὶς οἰκογένεια»)

«Δὲν πρέπει ποτὲ νὰ σκέφτεσαι τὸν ἑαυτό σου πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους».
(῞Εκτωρ Μαλό, «Χωρὶς οἰκογένεια»)

«Μὲ τὴν ψυχραιμία του καὶ τὴν ἀποφασιστικότητά του ὁ δάσκαλος μᾶς εἶχε ἐπιβληθῆ. ἔτσι συμβαίνει πάντοτε μὲ τὸ θάρρος· ἐπιβάλλεται...»
(῞Εκτωρ Μαλό, «Χωρὶς οἰκογένεια»)

«῾Υπάρχει τίποτε τὸ καλλίτερο, τὸ γλυκύτερο γιὰ τὴν φιλία ἀπὸ τὸ νὰ νιώθῃ κανεὶς ὅτι τὸν ἀγαποῦν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγαπάει;»
(῞Εκτωρ Μαλό, «Χωρὶς οἰκογένεια»)

«῞Ολο τὸ χωριὸ μᾶς ἀκολούθησε ἀπὸ πίσω ὣς τὸ δημαρχεῖο, ὅπου βρισκόταν ἡ φυλακή· μᾶς τριγύριζαν, ἔπεφταν ἐπάνω μας, μᾶς ἔσπρωχναν, μᾶς χτυποῦσαν, μᾶς ἔβριζαν, καὶ μοῦ φαίνεται ὅτι, ἂν δὲν ἦταν ὁ χωροφύλακας, ποὺ μᾶς προστάτευε, θὰ μᾶς εἶχαν κάμει κομμάτια, σὰν νὰ ἤμαστε τίποτε μεγάλοι ἐγκληματίες. κι ὡστόσο δὲν εἴχαμε κάμει κανένα ἔγκλημα. ἀλλὰ τὸ πλῆθος εἶναι συχνὰ τέτοιο· ἁρπάζεται μὲ τὶς πρῶτες ἐντυπώσεις καὶ τὰ βάζει μὲ δυστυχισμένους ἀνθρώπους, χωρὶς νὰ ξέρῃ ἂν εἶναι ἔνοχοι ἢ ἀθῶοι».
(῞Εκτωρ Μαλό, «Χωρὶς οἰκογένεια»)

[Dionysios]

᾿Ανθοστολισμένος... συζυγικὸς καβγᾶς!

[Dionysios]

Οἱ διαβολάγγελοι (ἀποσπάσματα)

[Dionysios]

........................................................
— Δείχνει δυστυχισμένος ἄνθρωπος...

— Ἦταν ἕνα ἀξιολύπητο κάθαρμα.

— Νὰ συμπεράνω πὼς εἶχες φασαρίες μαζί του;

— Μόνο φασαρίες, καὶ ὅλες περιττές... Κάθε πόλι ἔχεις τοὺς ταραξίες της· θυμωμένους μεθύστακες, ἠλίθιους ποὺ μετατρέπουν τὰ σπίτια τους σὲ χοιροστάσια γιὰ νὰ τσαντίσουν τοὺς γείτονες, καθάρματα ποὺ οἱ πρώην γυναῖκές των τοὺς φοβοῦνται κι ἔχουν βγάλει περιοριστικὲς ἐντολὲς ἐναντίον τους, βλᾶκες ποὺ ἀφήνουν τὰ σκυλιά τους νὰ γαβγίζουν ὅλη νύχτα, παλαβοὺς ποὺ τοὺς φοβοῦνται ὅλοι. ἐδῶ ὅλα αὐτὰ τὰ καθίκια ἦταν συμπυκνωμένα σὲ ἕναν τύπο...

᾿Απόσπασμα ἀπὸ τὸ ἀστυνομικὸ μυθιοστόρημα τοῦ ᾿Ιωάννου Βέρντον «Σκέψου ἕναν ἀριθμό», Η.Π.Α. 2010, μετάφρασις Γιώργου Μπαρουξῆ, ᾿Αθῆναι 2010 (διασκευή).