Δ Ι Α Φ Η Μ Ι Σ Ι
Ἡ διαφήμισι, ὅπως τὴν ξέρουμε καὶ τὴν ἐννοοῦμε σήμερα, εἶναι συνήθεια περίπου ἑνὸς αἰῶνος καὶ ἄρχισε ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. ἐν τούτοις τὸ νὰ διαφημίζωνται γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο πρόσωπα ἢ κινήματα ἢ γεγονότα καὶ νὰ διαλαλῇ κάθε πωλητὴς τὸ ἐμπόρευμά του εἶναι συνήθεια ἀρχαιότατη καὶ μᾶλλον προϊστορική.
Τὸ ῥῆμα διαφημίζω ἐμφανίζεται στὰ κείμενα μετὰ τὸ 250 π.Χ. καὶ εἶναι λέξι μᾶλλον τῆς κοινῆς ἑλληνικῆς, διότι κατὰ τὴν ἀρχαιότητα δὲν ὑπάρχει κανένα ἀπολύτως παράγωγό του. τὸ πρῶτο παράγωγό του διαφήμισις ἐμφανίζεται στὴ σημερινὴ ἑλληνικὴ μετὰ τὸ 1900.
Στὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον λέγεται ὅτι, παρ᾽ ὅλο ποὺ ὁ Χριστὸς παρεμπόδιζε τὴ διαφήμισί του, γιὰ ν᾽ ἀργήσουν ὅσο ἔπρεπε οἱ ἐχθροί του νὰ ἐρεθιστοῦν καὶ νὰ τὸν θανατώσουν, ὥστε νὰ προλάβῃ νὰ κηρύξῃ ὅσο χρόνο ἔκρινε ὅτι τοῦ χρειάζεται, ἐν τούτοις οἱ εὐγνώμονες ἄνθρωποι, ποὺ εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὰ σημεῖα του, ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ (Μθ 9,31). στὸ δὲ τέλος τοῦ ἴδιου Εὐαγγελίου ὁ Ματθαῖος λέει ὅτι, ὅταν τὸ ἰουδαϊκὸ συνέδριο τῶν ἑβδομήκοντα, ποὺ φόνευσε τὸ Χριστό, ἀποφάσισε ν᾽ ἀντιμετωπίσῃ τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεώς του δωροδοκώντας τοὺς ῾Ρωμαίους φρουροὺς στρατιῶτες, γιὰ νὰ διαδώσουν ὅτι κοιμήθηκαν στὴ σκοπιά, καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ ἔκλεψαν τὸ σῶμα του, στὴ συνέχεια διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον (Μθ 28, 15). διαφήμισι λοιπὸν εἶναι καὶ ἡ προπαγάνδα· ἢ ἀλλιῶς ἡ κάθε διαφήμισι εἶναι καὶ προπαγάνδα, καλὴ ἢ κακή. σήμερα ὑπάρχουν καὶ τὰ ὕστερα παράγωγα διαφημιστὴς διαφημιστικὸς διαφημιστικῶς ἀδιαφήμιστος.
Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, φιλόλογος, δρ θεολογίας
«Μελέτες 1», Θεσσαλονίκη 2008
(
http://www.philologus.gr)