Κείμενα διαφόρων συγγραφέων ᾿Απόφασι-ψήφισμα συλλόγου (2000)
ΑΠΟΦΑΣΙ–ΨΗΦΙΣΜΑ
γιὰ τὴν πρόσφατη ἔκδοσι ποὺ ἐτάραξε τὶς συνειδήσεις πολλῶν μελῶν τῆς ἐκκλησίας καὶ προκάλεσε πληθώρα ἀντιδράσεων
῾Η γενικὴ συνέλευσι τοῦ Πανελληνίου ἐπιμορφωτικοῦ, πολιτιστικοῦ καὶ φιλανθρωπικοῦ συλλόγου «῾Η ᾿Αρωγὴ» συνῆλθε σὲ τακτικὴ συνεδρία στὶς 19 μαρτίου 2000 καὶ μεταξὺ ἄλλων ἐσυζήτησε τὸ θέμα τοῦ περιεχομένου προσφάτως ἐκδοθέντος βιβλίου καὶ τῶν ἀντιδράσεων ποὺ προκάλεσε ἡ κυκλοφορία του ἀπὸ γνωστὸ ἐκδοτικὸ οἶκο τῶν ᾿Αθηνῶν. μετὰ τὴν συζήτησι διαπιστώθηκαν καὶ ἀποφασίστηκαν τὰ ἑξῆς.
1. Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο χαρακτηρίζεται μὲν ἀπὸ τὸν συγγραφέα του ὡς λογοτεχνικό –καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστῇ ἀλλιῶς, ἀφοῦ τὸ περιεχόμενό του δὲν ἔχει καμμία ἱστορικὴ βάσι, ἀλλὰ εἶναι ἀποκύημα νοσηρᾶς φαντασίας–, μὲ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμὸ ὅμως δὲν συνεπάγεται ὅτι ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν κριτικὴ τῆς ὀρθότητος ἢ μὴ τῶν ἰδεῶν του. εἶναι γενικῶς ἀποδεκτὸ ὅτι κάθε λογοτεχνικὴ παραγωγὴ στηρίζεται σὲ κάποια φιλοσοφική, θρησκευτικὴ ἢ κοσμοθεωριακὴ τοποθέτησι τοῦ δημιουργοῦ της, τὴν ὁποία καὶ μεταδίδει, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ συγγραφεὺς δὲν ἔχῃ τὴν πρόθεσι μὲ τὴν λογοτεχνία νὰ διαδώσῃ τὴν ἄποψί του, καὶ ἡ ὁποία ἀναλόγως μὲ τὴν ποιότητά της μπορεῖ νὰ ἔχῃ ἀρνητικὲς ἢ θετικὲς ἐπιπτώσεις στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ κοινοῦ πρὸς τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται.
2. ῎Ετσι λοιπόν, ἂν κρίνωμε τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου ποὺ κυκλοφορήθηκε πρόσφατα, διαπιστώνομε ἀμέσως ὅτι εἶναι ἀντίθετο πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ διδασκαλία, διότι παρουσιάζει τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστὸ ὡς ἁπλὸ ἄνθρωπο ποὺ ὄχι μόνο ἔχει ἐφάμαρτες τάσεις, ἀλλὰ ζῇ βουτηγμένος μέσα στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία· παρουσιάζει ἱερὰ πρόσωπα τοῦ εὐαγγελίου ὡς ἀνίερα καὶ ἀνήθικα, ἐνῷ ἀντιθέτως προβάλλει ὡς ἐξέχουσα μορφὴ τὸν ᾿Ιούδα. γενικῶς τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο εἶναι μία ὀφθαλμοφανὴς διαστροφὴ τῶν εὐαγγελικῶν κειμένων.
3. Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἐπαναλάβωμε τὴν διδασκαλία καὶ πίστι τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ θεάνθρωπος, ἤτοι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. στὸ πρόσωπό του ἑνώθηκαν ἡ θεία φύσι καὶ ἡ ἀνθρώπινη μὲ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀκατανόητο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογική· ἡ ἀνθρώπινη φύσι τοῦ Χριστοῦ ὅμως ἦταν ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε ἴχνος ἁμαρτίας, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν ἀνήκει στὴν ἀνθρώπινη φύσι, εἶναι κάτι ἔξω ἀπὸ αὐτήν, εἶναι «μὴ ὄν», σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων. πάνω σ᾿ αὐτὴν τὴν βάσι, στὴν πίστι δηλαδὴ στὸ θεανθρώπινο καὶ ἀπολύτως ἀναμάρτητο πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, οἰκοδομήθηκε ὅλη ἡ ἐκκλησία, ἀναπτύχτηκε ἡ δογματικὴ καὶ ἠθική της διδασκαλία, ἐξελίχτηκε ἡ λατρευτική της ζωή· μὲ αὐτὴν τὴν πίστι τὰ ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων ἔχυσαν τὸ αἷμά τους ὁμολογῶντας τὴν θεότητα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ἑκατομμύρια ὅσιοι μοναχοὶ καὶ ἀσκητὲς ἐγκατέλειψαν τὰ πάντα καὶ ἀφωσιώθηκαν στὴν ἀδιάκοπη λατρεία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ μεγάλοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας ἀντιμετώπισαν τὶς πολύμορφες καὶ ποικιλώνυμες αἱρέσεις.
4. Τὸ πρόσωπο τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ἔχει δεινοπαθήσει κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὶς ἐκτὸς πραγματικότητος φαντασιώσεις καὶ παραληρήματα ποὺ ἔχουν τὴν καταβολή τους στὴν λατινικὴ Δύσι τοῦ μεσαιῶνος, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ μεταγενέστερα πλήρη ἀηδίας σχετικὰ μυθιστορήματα καὶ κινηματογραφικὰ σενάρια, ποὺ ἐπέδρασαν δυστυχῶς καὶ στὴν λαϊκὴ γνώμη. κατ᾿ ἀρχὰς ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἦταν περίπου 60-70 ἐτῶν, ὅταν ὁ Χριστὸς ἦταν 30, ἦταν σεμνὴ καὶ πιστή, ἔμεινε παρθένος μέχρι τῆς κοιμήσεώς της, καὶ ἡ ἐκκλησία μας τὴν τιμᾷ ὡς ἁγία μυροφόρο, παρθένο καὶ ἰσαπόστολο στὶς 22 ἰουλίου. ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ποὺ κατὰ καιροὺς λέγονται ἢ γράφονται προέρχονται ἀπὸ μία ἐκτεταμένη ὅσο καὶ βορβορώδη μυθολογία ποὺ ὀφείλεται σὲ ἀρχαῖες καὶ νεώτερες συγχύσεις Λατίνων ἑρμηνευτῶν καὶ διαστρεβλωτῶν τοῦ εὐαγγελίου· αὐτὴ δὲ ἡ νοσηρότατη φιλολογία καλεῖται ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ὡς μαγδαληνολογία καὶ στὸν ὀρθόδοξο χῶρο ἄρχισε νὰ γίνεται γνωστὴ τὴν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, ἔκτοτε δὲ διάφοροι «λογοτέχνες» τὴν ἀναπαρήγαγαν μὲ τὰ μυθολογήματά τους φροντίζοντας πάντοτε νὰ «ἐμπλουτίζουν» τὴν «ὑπόθεσι» ὅσο ἐπέτρεπε ἡ φαντασία των. ὁ τελευταῖος χρονικὰ συγγραφεὺς ποὺ παρουσιάστηκε τώρα μὲ τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο του ξεπερνᾷ σὲ νοσηρότητα καὶ χυδαιότητα τοὺς προγενεστέρους του.
5. Εἶναι ἐμφανὲς λοιπὸν ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου δὲν ἀποτελεῖ ἀσήμαντη προσωπικὴ γνώμη τοῦ συγγραφέως του, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ διαστρέβλωσι καὶ ἀντιστροφὴ τοῦ εὐαγγελίου, γιὰ σκοταδιστικὴ προσπάθεια ἀνατροπῆς τοῦ ἑλληνορθοδόξου ἤθους καὶ τῶν πνευματικῶν, κοινωνικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀξιῶν τοῦ σύγχρονου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ στηρίζονται στὸ τέλειο καὶ ἀναμάρτητο θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. βάλλοντας ἐναντίον τῆς ἠθικῆς ὑποστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ συγγραφεὺς κλονίζει τὴν πίστι στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου, καταρρίπτει οὐσιαστικὲς διδασκαλίες τῶν ἁγίων γραφῶν, προβάλλει τὴν ἠθικὴ ἀσυδοσία, καὶ εἰδικῶς γιὰ τοὺς νέους στὴν ἡλικία ἀνθρώπους διαβρώνει τὴν ὀρθὴ γνώμη καὶ πεποίθησι ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν στὸ μόνο ἀληθινὸ ἠθικὸ ἔρεισμα τῆς ζωῆς των προωθῶντάς τους στὴν σαρκικὴ ἀσέλγεια καὶ αἰσχρότητα.
6. ᾿Αλλὰ καὶ ἐξ ἐπόψεως λογοτεχνικῆς ὑστερεῖ τὸ βιβλίο αὐτό, διότι κατὰ βάσιν στερεῖται πρωτοτυπίας, ὅπως ἐπαρκῶς καταδείχτηκε πιὸ πάνω. ἐπιπλέον ὅταν κάποιος γράφῃ μυθιστόρημα, ἀναφέρεται σὲ πρόσωπα καὶ γεγονότα φανταστικά· δὲν λαμβάνει ὀνόματα ἱστορικῶν προσώπων, γιὰ νὰ τὰ ἐντάξῃ σὲ μία φανταστικὴ ἱστορία, πολὺ δὲ περισσότερο, γιὰ νὰ διαστρέψῃ τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια· εἰδάλλως εἶναι ὑποχρεωμένος στὸ σύγγραμμά του νὰ σεβαστῇ τὴν ἱστορία, ἔστω καὶ ἂν τὴν διατυπώνῃ μὲ λογοτεχνικὸ τρόπο. καὶ ὅταν συνεχῶς διαπιστώνωμε ὅτι λείπουν σήμερα ἀπὸ τοὺς νέους τὰ ἠθικὰ πρότυπα, τὰ ὁράματα καὶ οἱ ὑγιεῖς κοινωνικὲς ἀξίες ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν ἕναν καλύτερο κόσμο, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταξιώνωνται λογοτεχνικῶς κείμενα ποὺ καταρρίπτουν κάθε ὑγιὲς πρότυπο ἤθους καὶ πνευματικότητος, κείμενα ποὺ πνευματικῶς δολοφονοῦν ψυχές;
7. ῾Η ἀντίδρασι στὴν ἔκδοσι αὐτοῦ τοῦ βιβλίου ἐκ μέρους τῶν μελῶν τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἀπολύτως δικαιολογημένη καὶ ἐπιβεβλημένη ἀπὸ τὸ προκλητικὸ καὶ βλάσφημο περιεχόμενό του. πράξεις ποὺ δὲν εἶναι σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὸ ἐκφράζεται μέσα στὶς ἅγιες γραφὲς καὶ ἑρμηνεύτηκε ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς ἐκκλησίας καὶ καταγράφτηκε στὴν ὀρθόδοξη παράδοσι, ἐμεῖς ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ δὲν τὶς υἱοθετοῦμε καὶ δὲν τὶς ἀποδεχόμαστε, ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶναι αὐτὸς ποὺ τὶς διαπράττει.
8. Οἱ σύμφωνες μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου καὶ τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους ἀντιδράσεις ποὺ ἐσημειώθηκαν μέχρι τώρα, δὲν εἶναι δείγματα μεσαιωνισμοῦ, ὅπως ἀντιδεοντολογικῶς παρουσιάστηκαν ἀπὸ δημοσιογράφους καὶ ἄλλους φορεῖς ποὺ διακατέχονται ἀπὸ τὸ ἴδιο πνεῦμα μὲ τὸν συγγραφέα, ἀλλὰ ἀπαραίτητες ἐπεμβάσεις τῆς ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μόνη κατέχει τὴν πλήρη καὶ σωτηριώδη ἀλήθεια, καὶ ἔχουν σκοπὸ νὰ διαφυλάξουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν παραπλάνησι καὶ παραπληροφόρησί τους ποὺ μπορεῖ νὰ προέλθῃ ἀπὸ κάθε διδασκαλία ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πνευματική, ἠθικὴ καὶ κοινωνικὴ ἐξαχρείωσι καὶ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.
9. ᾿Αντιθέτως ἐπιστροφὴ στὸν μεσαιωνικὸ σκοταδισμό, στὴν ἀμάθεια καὶ στὴν βαρβαρότητα ἀποτελοῦν ἀπόψεις καὶ δηλώσεις, ὅπως αὐτὲς τοῦ συγγραφέως καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, διότι πρῶτον εἶναι ἀναπαραγωγή, ὅπως εἰπώθηκε καὶ πιὸ πρίν, νοσηρᾶς μεσαιωνικῆς παραφιλολογίας, καὶ δεύτερον διότι κινοῦνται στὴν ἀντίληψι ὅτι «ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς ἀπόψεις μας, ἀλλὰ ἀντιτίθεται σ᾿ αὐτὲς καὶ διαμαρτύρεται μὲ κάθε ἔννομο τρόπο δὲν εἶναι δημοκράτης»· δηλαδὴ σύμφωνα μὲ ὡρισμένους, δημοκρατία εἶναι ἡ προβολὴ καὶ ἐπιβολὴ μὲ ὁποιοδήποτε πρόσφορο τρόπο μιᾶς ἀπόψεως ἢ θεωρίας, ἐνῷ κάθε λογικὴ ἀντίδρασι συνιστᾷ ἀντιδημοκρατικὴ πρᾶξι, ἰδιαιτέρως μάλιστα ἂν ἡ ἀντίδρασι στηρίζεται σὲ ἱστορικά, λογικὰ καὶ ἀδιάσειστα τεκμήρια!
10. Τέλος καλοῦμε ὅποιον ἔχει πνευματικὲς ἢ ὑπαρξιακὲς ἀναζητήσεις ἢ ὅποιον θέλει νὰ μάθῃ τί ἦταν ὁ Χριστὸς καὶ ποιά ἦταν τὰ πρόσωπα τῆς ἐποχῆς του καὶ τί ῥόλο ἔπαιξε ὁ καθένας τους, νὰ διαβάσῃ πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα τὴν Καινὴ Διαθήκη χωρὶς προκαταλήψεις καὶ ἁμαρτωλοὺς συμβιβασμούς, καὶ κατόπιν ἂς κρίνῃ ὁποιοδήποτε ἄλλο σύγγραμμα ἢ πρόσωπο.
Πανελλήνιος ἐπιμορφωτικός, πολιτιστικὸς
καὶ φιλανθρωπικὸς σύλλογος «῾Η ᾿Αρωγή»
᾿Αθῆναι, 19 μαρτίου 2000