Κείμενα Διονυσίου ᾿Ανατολικιώτου Σπύρος Χαρισιάδης († 14/3/2013)
Σπύρος Χαρισιάδης († 14/3/2013)
Μία μέρα μετὰ τὴν κοίμησί του μάθαμε τὸ θλιβερὸ νέο· ὁ ἐκλεκτὸς οἰκογενειακός μας φίλος Σπύρος Χαρισιάδης δὲν βρισκόταν πιὰ μαζί μας.
Γεννήθηκε σὲ χωριὸ τῶν Γρεβενῶν ἀπὸ φτωχὴ οἰκογένεια, καὶ ἐκεῖ πῆγε δημοτικὸ σχολεῖο. στὴν συνέχεια τελείωσε τὸ γυμνάσιο καὶ τὸ λύκειο Τρικκάλων, καὶ κατόπιν μετέβη στὴν ᾿Αθήνα, ὅπου σπούδασε ὀδοντοτεχνίτης καὶ ἀργότερα γιὰ 4 χρόνια βυζαντινὴ μουσική. τὸ βιοποριστικό του ἐπάγγελμα ἦταν ὑπάλληλος στὴν Ε.ΥΔ.Α.Π., ὅπου λόγῳ τῆς ἐργατικότητος, τῆς ὑπευθυνότητος καὶ τῆς τιμιότητός του προήχθη μὲ τὰ χρόνια σὲ προϊστάμενο τοῦ τμήματος καταμετρήσεων. ἐν τῷ μεταξὺ νυμφεύθηκε δημιουργῶντας οἰκογένεια μὲ ὑγιεῖς χριστιανικὲς ἀρχές, καὶ ἀπέκτησε δύο ἐκλεκτὰ παιδιά, ἕναν γιὸ καὶ μία κόρη, τὰ ὁποῖα πρόλαβε νὰ δῇ νὰ ὁλοκληρώνουν τὶς ἀνώτατες πολυτεχνικὲς σπουδές τους καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι ἐπιστήμονες.
῾Υπῆρξε γλυκύφθογγος ἱεροψάλτης, ἐξαίρετος ἄνθρωπος, ἰδανικὸς σύζυγος, στοργικὸς πατέρας, ὑποδειγματικὸς οἰκογενειάρχης. πάντοτε πρόσχαρος, καλόκαρδος, φιλάνθρωπος, φιλαγιορείτης, πιστὸς χριστιανός, ἐλεήμων, βοηθοῦσε τοὺς πάντες ὅσο περισσότερο μποροῦσε. γιὰ ὅλους τοὺς φίλους καὶ γνωστούς του εἶχε νὰ πῇ ἕναν καλὸ λόγο, ἕναν ἔπαινο, μία φιλικὴ φράσι ἀνθρωπιᾶς καὶ συμπαραστάσεως. στὸν ἐλεύθερο χρόνο του ἀσχολιόταν συστηματικὰ καὶ μὲ τὴν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία, φιλοτεχνῶντας ἀξιόλογα ἔργα, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα χάρισε σὲ συγγενεῖς καὶ φίλους.
Συμμετεῖχε στὴν «χορῳδία διαδόσεως δημοτικῆς παραδόσεως καὶ τραγουδιῶν» τῆς Ε.Ρ.Τ. μὲ ὑπεύθυνο τὸν Παναγιώτη Μυλωνᾶ, καὶ ἐμφανίστηκε σὲ τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς νὰ ἑρμηνεύῃ ἐπιτυχῶς μὲ τὴν εὔστροφη φωνή του διάφορα δημοτικὰ τραγούδια. συμμετεῖχε ἐπίσης καὶ στὸν σύλλογο φίλων τῆς μονῆς Ξενοφῶντος ῾Αγίου Ὄρους. ἐπισκεπτόταν τακτικῶς τὸ ἁγιώνυμον ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ εἶχε συχνὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν ἡγούμενο καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς μονῆς, στὴν ὁποία ἦταν πάντοτε εὐπρόσδεκτος καὶ τὸν καλοῦσαν στὸ ἀναλόγιο κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν.
Διακονοῦσε τὴν ψαλτικὴ τέχνη μέχρι τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ ἔτους 2011. μὲ διαδέχτηκε στὸ ἀναλόγιο τοῦ ἱεροῦ ναϋδρίου τῆς ᾿Αναλήψεως στὸ Ντράφι ᾿Αττικῆς γύρω στὸ 2005. ἀργότερα διετέλεσε δεξιὸς ψάλτης στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Γεωργίου Νέας Παλλήνης, ἐνῷ τὴν περίοδο 2009-2010 ἔψελνε στὸ δεξιὸ ἀναλόγιο τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίτσα) στὴν ὁδὸ Μαραθῶνος στὸν Γέρακα (πρὸς τὰ Γλυκὰ Νερά). παράλληλα, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀποχώρησί του ἀπὸ τὸν ὡς ἄνω ναό, ἔψελνε ἀμισθὶ σὲ διάφορες ἀγρυπνίες καὶ ἄλλες λατρευτικὲς εὐκαιρίες.
᾿Αγαποῦσε τὸ καλὸ καὶ ποιοτικὸ ἐκκλησιαστικὸ κήρυγμα, ἰδίως τὸ ἑρμηνευτικὸ τῆς Βίβλου, ἀντιμετώπιζε μὲ σεβασμὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μοναχούς, ἦταν φιλακόλουθος καὶ σεβόταν ἰδιαίτερα τὸ τυπικὸ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ τὴν λειτουργικὴ τάξι τῆς ὀρθοδόξου λατρείας. ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς ἔνθερμους ὑποστηρικτὲς τῆς ἔντυπης «Συμβολῆς» (ἐπιθεωρήσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τυπικοῦ), τὴν ὁποία στήριξε ἐμπράκτως (ἦταν τακτικὸς συνδρομητὴς σὲ ὅλα τὰ τεύχη, τὴν διέδιδε καὶ σὲ ἄλλους, προσέφερε καλλιτεχνικὰ σχέδια γιὰ τὸ ἐξώφυλλο καὶ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς ἐκδόσεως). ἀπὸ τὸ 2007 καὶ μετὰ εἶχε συνεχῶς δίπλα του τὰ «Δίπτυχα» τῆς ἐκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καὶ στὸν ναὸ καὶ στὸ σπίτι, γιὰ νὰ συμβουλεύεται τὸ τυπικὸ τῆς ἡμέρας καὶ νὰ ἑτοιμάζεται ἐγκαίρως γιὰ τὴν ἑπόμενη ἀκολουθία στὴν ὁποία θὰ ἔψελνε. μόνον τὰ Δίπτυχα τοῦ 2013 δὲν πρόλαβε νὰ ἀνοίξῃ καὶ νὰ διαβάσῃ.
᾿Απὸ τὸ καλοκαῖρι τοῦ 2011 ἀντιμετώπιζε σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας μὲ τὸν καρκίνο, ποὺ τοῦ ἐμφανίστηκε ξαφνικά, γι᾿ αὐτὸ καὶ εἰσήχθη στὸ νοσοκομεῖο τὸν αὔγουστο τοῦ ἴδιου ἔτους. ἦταν μία ὀδυνηρὴ καὶ μεγάλη δοκιμασία γι᾿ αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειά του. τὴν ἀντιμετώπισαν ὅλοι μὲ θαυμαστὴ ὑπομονή, ἰδίως ὁ ἴδιος ὁ Σπύρος. ἀκόμη καὶ μέσα στὸ δωμάτιο ὅπου νοσηλευόταν δὲν ἔπαυε, ὅποτε μποροῦσε, νὰ μελετᾷ μουσικὰ κείμενα καὶ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία. μέσα στὸ 2012 φάνηκε γιὰ λίγο ὅτι ὑπῆρξε μία ὑποχώρησις τῆς ἀρρώστιας, καὶ ὅλων μας οἱ ἐλπίδες ἀναπτερώθηκαν. δυστυχῶς πρὸς τὸ τέλος τοῦ ἴδιου ἔτους ὁ καρκίνος ἐμφανίστηκε καὶ πάλι· αὐτὴν τὴν φορὰ χωρὶς διάθεσι ὑποχωρήσεως.
῾Ο Σπύρος Χαρισιάδης ἀναπαύτηκε νωρὶς ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τὴν ἀβεβαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς τὸ βράδυ τῆς πέμπτης 14 μαρτίου 2013, σὲ ἡλικία περίπου 58 ἐτῶν. ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τελέστηκε στὸν ναὸ τοῦ προφήτου ᾿Ηλία τοῦ δήμου ῾Αγίας Παρασκευῆς τὸ σάββατον 16 τοῦ μηνὸς καὶ ὥρα 13.00. ὁ ναὸς ἦταν κατάμεστος ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους, συναδέλφους τῆς Ε.ΥΔ.Α.Π., μέλη τοῦ συλλόγου φίλων τῆς μονῆς Ξενοφῶντος, καὶ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὸν εἶχαν γνωρίσει στὸ ἀναλόγιο καὶ στοὺς ναοὺς ἀπὸ ὅπου πέρασε. παρευρίσκονταν ἐπίσης δύο μοναστικὲς ἀντιπροσωπεῖες, τῆς μονῆς Ξενοφῶντος ῾Αγίου Ὄρους καὶ τῆς γυναικείας μονῆς Νταοῦ Πεντέλης, ἐνῷ τὴν ἀκολουθία ἐτέλεσαν 4 ἱερεῖς διαφόρων ἐνοριῶν (ἀπὸ τὶς περιοχὲς ῾Αγία Παρασκευή, Νέα Πεντέλη καὶ Γέρακα), ποὺ εἶχαν γνωρίσει προσωπικὰ τὸν μεταστάντα. ἐκ μέρους τῶν συγγενῶν καὶ λοιπῶν συμπροσευχομένων μίλησε σύντομα καὶ περιεκτικὰ ὁ κουμπάρος καὶ νουνός του, ἐνῷ ἐκ μέρους τῆς μονῆς Ξενοφῶντος ἀπηύθυνε μικρὸ λόγο ἀναστάσιμης ἐλπίδος καὶ παρηγορίας ὁ ἱερομόναχος π. Γρηγόριος. ὅλων τὰ μάτια ἦσαν βουρκωμένα, καὶ πολλοὶ ἦσαν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ συγκρατήσουν τὰ δάκρυά τους στὴν διάρκεια τῆς ἀκολουθίας.
«᾿Ανάπαυσον, Κύριε, τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου δούλου σου Σπυρίδωνος». ἀμήν.
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης
18/3/2013
(᾿Εκκλησιολόγος φ. 305, 23/3/2013)