(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ — Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ)

 

 

12. Τὸ χρυσὸ θυσιαστήριο τοῦ θυμιάματος

 

Στὴν Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ὑπῆρχε ἐπίσης καὶ τὸ χρυσὸ θυμιατήριο, τὸ ὁποῖο ἦταν ἄλλο ἕνα σύμβολο τῆς παναμώμου Θεοτόκου.

Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· [...] Καὶ θήσεις τὸ θυσιαστήριον τὸ χρυσοῦν εἰς τὸ θυμιᾶν ἐναντίον τῆς κιβωτοῦ. (Ἔξοδος 40:1, 5.)

«Καὶ ὁ Κύριος μίλησε στὸν Μωϋσῆ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια· [...] ᾿Επίσης θὰ τοποθετήσῃς (μέσα στὴν Σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου) τὸ χρυσὸ θυσιαστήριο, γιὰ νὰ προσφέρετε θυμίαμα μπροστὰ στὴν Κιβωτὸ τῆς διαθήκης».

Τὸ χρυσὸ αὐτὸ θυμιατήριο ὀνομάζεται στὴν Ἔξοδο θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος, διότι ἦταν πράγματι ἕνα θυσιαστήριο, σταθερὸς βωμὸς δηλαδή, πάνω στὸν ὁποῖο ἔκαιγαν τὸ θυμίαμα. Δὲν ἦταν δηλαδὴ μικρὸ καὶ φορητὸ ἢ μεταλλικὸ σκεῦος σὰν τὰ γνωστὰ καὶ σήμερα μικρὰ θυμιατήρια, ἀλλὰ ἕνα μεγάλο καὶ ἀκίνητο σκεῦος, πολὺ μικρότερο βέ­βαια ἀπὸ τὰ θυσιαστήρια τῶν αἱματηρῶν θυσιῶν, ἀλλὰ μεγαλείτερο ἀπὸ τὰ μικρὰ θυμιατήρια ποὺ συνηθίζουμε σήμερα στοὺς ὀρθοδόξους ναούς. Τὸ κάψιμο θυμιάματος ἦταν ἐπίσης μία θυσία καὶ προσφορὰ στὸν Θεό, καὶ ἀνήκει βέβαια στὶς ἀναίμακτες θυσίες.

Τὸ ἐν λόγῳ χρυσὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος θεωρεῖται ὡς ἄλλη μία προτύπωσι τῆς Θεοτόκου. Ὅπως τὸ θυμιατήριο ἀντέχει νὰ δέχεται τὴν φωτιὰ καὶ τὸ θυμίαμα, χωρὶς νὰ ἀλλοιώνεται καὶ χωρὶς νὰ χάνῃ τὴν λάμψι του, ἔτσι καὶ ἡ παρθένος Μαρία ἄντεξε (μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ βέβαια) καὶ φιλοξένησε μέσα της τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, χωρὶς νὰ χάσῃ τὴν παρθενική της ἰδιότητα.