(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ — Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ)

 

 

11. ῾Η ἑπτάφωτη χρυσὴ λυχνία

 

῾Η ἑπτάφωτη λυχνία, ποὺ ἔκαιγε στὴν Σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀργότερα στὸν κτιστὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, προτυπώνει ἐπίσης τὴν παρθένο Μαρία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαμψε ὁ Χριστός, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Εἶναι φαεινὴ λυχνία ἡ Θεοτόκος γιὰ τὴν τέλεια καθαρότητα καὶ ἁγνό­τητά της.

Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ προφήτου Ζαχαρίου.

Καὶ εἶπε πρός με· Τί σὺ βλέπεις; καὶ εἶπα· ῾Εώρακα καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη, καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδες τοῖς λύχνοις τοῖς ἐπάνω αὐτῆς. (Ζαχαρίας 4:2.)

«Καὶ εἶπε (ὁ ἄγγελος) πρὸς ἐμένα· Τί βλέπεις ἐσύ; Καὶ εἶπα· Βλέπω, νά μία ὁλόχρυση λυχνία μὲ ἕναν κεντρικὸ λύχνο στὴν κορυφή της καὶ ἑπτὰ λύχνους (καντήλια) στὸν κορμό της καὶ ἑπτὰ μικροὺς σωλῆνες λαδιοῦ στὰ καντήλια».

῾Ο περιώνυμος Ἰωάννης Ζωναρᾶς, ἑρμηνευτὴς τοῦ 12ου αἰῶνος, γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν χρυσὴ λυχνία ὡς τύπο τῆς Θεοτόκου·

«Μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐντολῶν ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωϋσῆ γιὰ τὴν Σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν σκευῶν της εἶπε καὶ γιὰ τὴν λυχνία, καὶ ἐννοῶ κάθε ὁλόχρυση λυχνία· ἀλλὰ καὶ στὸ Λευϊτικὸ γράφει· “Καὶ μίλησε ὁ Κύριος στὸν Μωϋσῆ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια· Διάταξε τοὺς Ἰσραη­λῖτες νὰ ἐπιλέξουν καὶ νὰ σοῦ φέρουν ἐλαιόλαδο καθαρὸ κατάλληλο γιὰ φωτισμό· καὶ νὰ καῖνε συνεχῶς χωρὶς διακοπὴ λύχνο (καντῆλι)... πάνω στὴν καθαρὴ λυχνία” (Λευϊτικὸν 24:1-2, 4). Μὲ τὸν λύχνο λοιπὸν δηλώνει τὴν παρθενία»[1].

 



[1] Περιοδικὸ «῾Ο Ἄθως», ἐν Ἀθήναις 1920. ᾿Εδῶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ζωναρᾶ δίνεται σὲ μετάφρασι.