(ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ — Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ)
11. ῾Η ἑπτάφωτη χρυσὴ λυχνία
῾Η ἑπτάφωτη λυχνία, ποὺ ἔκαιγε στὴν Σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀργότερα στὸν κτιστὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, προτυπώνει ἐπίσης τὴν παρθένο Μαρία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαμψε ὁ Χριστός, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. Εἶναι φαεινὴ λυχνία ἡ Θεοτόκος γιὰ τὴν τέλεια καθαρότητα καὶ ἁγνότητά της.
Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ προφήτου Ζαχαρίου.
Καὶ εἶπε πρός με· Τί σὺ βλέπεις; καὶ εἶπα· ῾Εώρακα καὶ ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ ὅλη, καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ λύχνοι ἐπάνω αὐτῆς, καὶ ἑπτὰ ἐπαρυστρίδες τοῖς λύχνοις τοῖς ἐπάνω αὐτῆς. (Ζαχαρίας 4:2.)
«Καὶ εἶπε (ὁ ἄγγελος) πρὸς ἐμένα· Τί βλέπεις ἐσύ; Καὶ εἶπα· Βλέπω, νά μία ὁλόχρυση λυχνία μὲ ἕναν κεντρικὸ λύχνο στὴν κορυφή της καὶ ἑπτὰ λύχνους (καντήλια) στὸν κορμό της καὶ ἑπτὰ μικροὺς σωλῆνες λαδιοῦ στὰ καντήλια».
῾Ο περιώνυμος Ἰωάννης Ζωναρᾶς, ἑρμηνευτὴς τοῦ 12ου αἰῶνος, γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν χρυσὴ λυχνία ὡς τύπο τῆς Θεοτόκου·
«Μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐντολῶν ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν Μωϋσῆ γιὰ τὴν Σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν σκευῶν της εἶπε καὶ γιὰ τὴν λυχνία, καὶ ἐννοῶ κάθε ὁλόχρυση λυχνία· ἀλλὰ καὶ στὸ Λευϊτικὸ γράφει· “Καὶ μίλησε ὁ Κύριος στὸν Μωϋσῆ μὲ αὐτὰ τὰ λόγια· Διάταξε τοὺς Ἰσραηλῖτες νὰ ἐπιλέξουν καὶ νὰ σοῦ φέρουν ἐλαιόλαδο καθαρὸ κατάλληλο γιὰ φωτισμό· καὶ νὰ καῖνε συνεχῶς χωρὶς διακοπὴ λύχνο (καντῆλι)... πάνω στὴν καθαρὴ λυχνία” (Λευϊτικὸν 24:1-2, 4). Μὲ τὸν λύχνο λοιπὸν δηλώνει τὴν παρθενία»[1].